DDR-Lexicon (H t/m N)
"Wat was de officiële benaming voor de dopingprogramma van de DDR?", "Wie waren Peter Fechter en Günter Litfin?" en "Wat hield Operatie Ochsenkopf in?". Met de juiste zoekopdracht kun je (nagenoeg) elk antwoord vinden, die je zoekt over de DDR.
Selecteer CTRL + F op je computer/laptop en zoek het gewenste onderwerp even op.
Selecteer CTRL + F op je computer/laptop en zoek het gewenste onderwerp even op.
|
Kurt Hager was een Oost-Duitse staatsman en lid van de SED, die bekend werd als de belangrijkste ideoloog van de partij en besloot vele culturele en educatieve beleid in Oost-Duitsland.
|
|
De HO (Handelsorganisation) was een (detailhandels) organisatie in volkseigendom in de DDR.
De HO werd in 1948 opgericht. De winkels boden levensmiddelen en gebruiksartikelen zonder distributiebonnen aan. De prijzen in de HO-winkels lagen destijds hoger, dan bij winkels, die wél via het distributiesysteem werkten. De HO werd in een hoog tempo opgezet. In 1950 waren er reeds 2.300 HO-winkels die ongeveer een kwart van de detailhandelsomzet in de DDR voor hun rekening namen. In 1960 waren er 35.000 HO-winkels met een omzetaandeel van ruim 37%. Naast de HO-winkels bestond in de DDR de Konsum-keten. Die winkels hadden een coöperatieve opzet. Naast winkels exploiteerde de HO restaurants, warenhuizen en hotels. In de meeste steden in de DDR bestonden de Centrum warenhuizen van de HO. Na de Duitse Hereniging is de Handelsorganisation door de Treuhandanstalt stopgezet. |
|
De Helsinki-akkoorden vormen de slotverklaring van de Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa (later hernoemd naar OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa), die plaatsvond in 1975 te Helsinki. De slotverklaring werd ondertekend door 35 landen uit beide toenmalige militaire machtsblokken van de Koude Oorlog.
Een deel van deze verklaring ging over mensenrechten. Andere onderdelen gingen over samenwerking op het gebied van economie, wetenschap, technologie, milieu, veiligheidsvraagstukken en humanitaire zaken. Het deel over de mensenrechten werd een basis waarop veel dissidenten en mensenrechtenorganisaties in het Oostblok zich beriepen. Opvallend is dat men na het tekenen van de akkoorden naar huis ging met het idee een akkoord over veiligheid te hebben getekend, terwijl men de akkoorden tien jaar later voornamelijk zag als een akkoord over mensenrechten. |
|
Joachim Herrmann was de hoofdredacteur van Neues Deutschland en een lid van het Politbureau van het Centraal Comité van de SED.
|
|
Erich Honecker was de voorlaatste Staatsraadvoorzitter van de Duitse Democratische Republiek (DDR). Honecker droeg de titel "Held van de Duitse Democratische Republiek".
Hij was verantwoordelijk voor de repressie van de tegenstanders van het Oost-Duitse regime. Na de val van de Berlijnse Muur en de daarop volgende Duitse hereniging werd Honecker aangeklaagd wegens doodslag in gemeenschap in 192 gevallen. Door gezondheidsproblemen kwam het echter nooit tot een veroordeling. Erich Honecker was getrouwd met Margot Honecker-Feist, een Oost-Duits communistisch politica. Zij was van 1963 tot 1989 minister van Volksonderwijs. |
|
HVA
|
De Hauptverwaltung Aufklärung (HVA) was de buitenlandse inlichtingendienst van de MfS.
De belangrijkste taak van de HVA was het vergaren van buitenlandse inlichtingen met inbegrip van politieke, militaire, economische en technologische spionage. Daarnaast werden operaties uitgevoerd door de HVA tegen westerse inlichtingendiensten, sabotage activiteiten en kleinschaligere maatregelen zoals de plaatsing van artikelen in westerse kranten in het operatiegebied Bondsrepubliek Duitsland en West-Berlijn en een aantal andere landen. Een bekende methode, die de HVA inlichtingendienst toepaste in het buitenland is de Romeo-methode. De taak van de Romeo-agenten bestonden uit het inwinnen van inlichtingen via de secretaresses van West-Duitse politici door ze verliefd te laten worden op hen, zodat ze emotioneel afhankelijk werden. Soms werden zelfs schijnhuwelijken uitgevoerd met hun slachtoffers. De (vaak ongehuwde en eenzame) vrouwen, die van tevoren door Oost-Duitse deskundigen werden uitgepikt, gaven geheime documenten uit hun werkgebied door aan hun geliefden zonder dat ze in de gaten hadden wie de werkelijke opdrachtgever was. Sinds het begin van de jaren '80 werd militaire spionage steeds belangrijker. De Sovjet-Unie, de SED-leiding en de Minister van Staatsveiligheid Erich Mielke verwachtten van de HVA, dat ze essentiële informatie zou inwinnen van de supermachten, zodat vroegtijdige opsporing van voorbereidingen op een mogelijke oorlog mogelijk werd. |
|
|
Het IJzeren Gordijn was in de eerste plaats een grens door Europa, een scheidingslijn tussen het communistische zogenaamde 'Oostblok' (de Sovjet-Unie en haar vazalstaten of "satellietstaten" in Oost-Europa) en het kapitalistische 'Westen' (westerse landen onder aanvoering van de Verenigde Staten van Amerika). De grens ontstond na de Tweede Wereldoorlog en werd vrij abrupt afgebroken na de ineenstorting van de macht van de communistische partijen in Oost-Europa en het uiteenvallen van het Sovjetimperium.
|
|
De IM's waren de zogeheten informanten, die uit eigen beweging, door chantage of via andere vormen van onderdrukking, in opdracht van de Stasi de bevolking in de gaten hielden.
In 1989 had het Ministerium für Staatssicherheit (afgekort Stasi) rond de 180.000 Inoffizielle Mitarbeiter (IM's) en 90.000 officiële 'ambtenaren' in dienst. Op een bevolking van ruim 16 miljoen mensen wil dat zeggen dat één op de zestig DDR-burgers een spion was. Informanten controleerden bovendien niet alleen, maar voerden ook met regelmaat vuilere karweitjes uit, zoals het in diskrediet brengen van politiek tegenstanders. De officiële medewerkers hadden een militaire rang en oefenden zelf nauwelijks informantenactiviteiten uit. Zij 'runden' de informanten, bedachten nieuwe operaties, analyseerden het materiaal en zorgden ervoor dat het Politbureau alles te weten kwam. |
|
De Interkosmos programma was een Sovjet ruimteprogramma, die bedacht is om Sovjet bondgenoten te ondersteunen bij (on)bemande ruimtemissies.
Het programma bevatte de geallieerde Oost-Europese landen uit de Warschaupact, CoMEcon en andere socialistische landen zoals Afghanistan, Cuba, Mongolië en Vietnam. Daarnaast deden ook landen mee met Sovjet sympathieën zoals India, Syrië en zelfs Frankrijk en Oostenrijk ondanks hun kapitalistische achtergronden. |
|
Onder de naam Intershop had de DDR een reeks winkels, waar artikelen gekocht konden worden met converteerbare valuta en zogenaamde Forum cheques, maar niet met Oost-Duitse marken.
|
|
Jugendtourist reisbureau
|
Het Jugendtourist reisebüro was het reisbureau, waarmee de FDJ vaak tripjes naar andere Oost-Europese landen organiseerde. Dit was de manier om naar het buitenland te reizen zoals de Sovjet-Unie, Bulgarije aan de Zwarte Zee, Cuba etc. Je zou ook reizen kunnen aanvragen naar de NSW (NSW = Niet Socialistische economische ruimten). Je moest dan een aanmelding invullen, laten beoordelen door je school / FDJ-secretaris / directeur van je werk en vervolgens bij Jugendtourist reisbureau indienen.
|
|
De Junge Welt was een tijdschrift van de Freie Deutsche Jugend.
|
|
De Kampfgruppen der Arbeiterklasse (KdA) was een paramilitaire organisatie in de DDR, die werd opgericht na de volksopstand van 1953 en is opgeheven in 1990. De KdA was georganiseerd als een infanterie-eenheid en het was een aanvulling op de Nationale Volksarmee en de Volkspolizei. De Kampfgruppen werden ingezet als veiligheidstroepen in het achterland bij oorlogssituaties en bij oproer van politieke aard zoals protesten tegen de overheid.
Rekrutering werd gedaan in fabrieken en andere ondernemingen, door een speciale tak van de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED). Lidmaatschap was vrijwillig, maar SED-partijleden waren verplicht voor een bepaalde tijd dienst te doen in de Kampfgruppen. De grotere bedrijven in de DDR hadden allemaal een eigen Kampfgruppe. De KdA viel onder bevel van het Centrale Comité (Zentralkomitee) (ZK) van de SED. Het was in feite een partijleger. Alle orders en beslissingen kwamen van het Politbureau van het ZK. Trainingen en materiaal werden verzorgd door de Volkspolizei. |
|
De Kasernierte Volkspolizei (afgekort KVP) was de voorloper van de Nationale Volksarmee van de DDR.
Het hoofdkwartier van de Kasernierte Volkspolizei was gevestigd in de Oost-Berlijnse wijk Adlershof en vanaf 1954 in Strausberg ten noordoosten van Berlijn. In 1956 werd de Kasernierte Volkspolizei omgevormd tot het leger van de DDR, de Nationale Volksarmee. |
|
Kaufhalle
|
Met Kaufhalle werden de winkels in de DDR genoemd met grote, niet-ruimtelijk ingedeelde etages met een self-service principe.
Hier werden vooral voedsel en bederfelijke goederen, maar ook hygiënische producten en reinigingsproducten producten verkocht. De term Kaufhalle was heel ongewoon aangezien dergelijke winkels in West-Duitsland supermarkt werden genoemd. De term Kaufhalle wordt nog steeds gebruikt in de omgangstaal van de voormalige DDR-landen en verwijst vandaag de dag meestal naar grotere supermarkten. |
|
Heinz Keßler was een Oost-Duitse generaal en minister van Defensie van de vroegere DDR.
|
|
Dit was een vouwwagen van Nederlandse komaf, die in de voormalige DDR werd geproduceerd. Oost-Duitsers gebruikten deze regelmatig om naar de camping of de strand te gaan.
|
|
Helmut Kohl was een Duits conservatief politicus en staatsman. Hij was bondskanselier van Duitsland van 1982 tot 1998 (tot 1990 alleen van West-Duitsland en van 1990 tot 1998 van het herenigde Duitsland) en voorzitter van de Christendemocratische Unie (CDU) van 1973 tot 1998.
Zijn 16-jarige ambtsperiode was de langste van alle Duitse kanseliers sinds Otto von Bismarck, en kende het einde van de Koude Oorlog. Kohl wordt door velen beschouwd als de hoofdarchitect van de Duitse hereniging, en wordt samen met Franse president François Mitterrand beschouwd als de architect van het Verdrag van Maastricht, die de Europese Unie oprichtte. |
|
Konsum was het merk en de korte benaming van Zu Konsument. De Konsument-warenhäuser was de grootste winkelketen in de DDR. In bijna elke stad zat een warenhuis van Konsument. "Zum Konsum gehen" was een vaak gebruikte uitdrukking. Klanten konden coupons sparen voor een terugbetaling aan het einde van het jaar. Uit de coöperatie ontstonden na de Duitse hereniging van 1990 verschillende kleine verbanden die tot op heden nog bestaan.
De warenhuisketen Zu Konsument viel onder Konsumgenossenschaft, een coöperatie in de DDR die levensmiddelenwinkels en warenhuizen organiseerde. De Konsumgenossenschaft werd opgericht in 1945. In 1980 waren er meer dan 35.000 verkooppunten, bijna 6.000 horecagelegenheden en meer dan 1.000 (productie)bedrijven voor niet-houdbare levensmiddelen. Konsument-versandhaus De Konsument-versandhaus was de postordertak van de Konsument warenhuisketen. De catalogi van de Konsument-postorderbedrijf in Karl-Marx Stadt boden een ruime keuze aan kleding, schoenen, tassen, juwelen, radios, meubelen. Door tekorten werd deze tak opgeheven. |
|
Egon Krenz is een voormalig Oost-Duits politicus.
Van 1971 tot 1990 was Krenz lid van de Volkskammer (parlement) en van 1981 tot 1984 lid van de Staatsraad (uitvoerende macht van de regering). Van 1983 tot 1989 was Krenz secretaris van het Centraal Comité van de SED en lid van het Politbureau. Eind oktober 1989 bewerkstelligde hij samen met anderen (waaronder Günter Schabowski) de val van Erich Honecker. Na de val van Honecker werd Krenz staats- en partijleider. Op 3 november 1989 tekende Krenz als voorzitter van de Nationale Verteidigungsrat het bevel 11/89 niet te schieten op demonstranten in het grensgebied. De volgende dag vond in Oost-Berlijn de eerste grote legale protestdemonstratie plaats op de Alexanderplatz met ruim 750.000 betogers. In december 1989, na de Val van de Berlijnse Muur op 9 november, trad hij terug uit zijn functies. |
|
De Kulturbund (Cultuurbond) was één van de massaorganisaties in de voormalige DDR. De Kulturbund werd in 1945 in opdracht van de militaire administratie van de Sovjet-bezettingszone in Duitsland opgericht. Doel van de Kulturbund was het propageren van een anti-fascistische en democratische cultuur in Duitsland. Vanaf de jaren vijftig werd de KB steeds meer een instrument van de communistische SED. Rond 1985 telde de KB ongeveer 265.000 leden. Organisatorisch gezien was de Kulturbund in diverse afdelingen (Arbeitsgruppen) ingedeeld, zoals de Vereniging voor de Fotografie, de Vereniging van de Vaderlandse Geschiedenis enz.
|
|
Liberaldemokratische Partei Deutschlands (LDPD of LDP, Liberaal-democratische Partij van Duitsland), was een Oost-Duitse politieke partij. De LDPD werd op 5 juli 1945 in de Sovjet-bezettingszone in Duitsland opgericht. De oprichters waren meestal afkomstig uit de liberale partijen ten tijde van de Weimarrepubliek, de links-liberale Duitse Democratische Partij (Deutsche Demokratische Partei, DDP) en de conservatief-liberale Duitse Volkspartij (Deutsche Volkspartei, DVP). Een aantal oprichters was echter nog nooit lid geweest van een partij. De meeste oprichters waren van protestantsen huize.
|
|
De handelsbeurs van Leipzig (Duits: Leipziger Messe) is een grote handelsbeurs die bijna duizend jaar teruggaat. Na de Tweede Wereldoorlog viel Leipzig op het grondgebied van Oost-Duitsland, waarna de handelsbeurs van Leipzig één van de belangrijkste handelsbeurzen van Comecon werd en van oudsher een ontmoetingsplaats was voor zakenlieden en politici van beide kanten van het IJzeren Gordijn.
In 1996 werd een nieuwe beurs geopend genaamd Congress Center Leipzig. Op het beursterrein van Leipzig wordt tegenwoordig gebruikt voor winkels, evenementen en kunstschaatsevenementen, hoewel veel gebieden leeg en ongebruikt zijn. |
|
Günter Litfin was het tweede slachtoffer aan de Berlijnse Muur. Toen hij bij een mislukte poging om de rivier de Spree over te zwemmen zijn handen omhoog deed als teken van overgave, werd hij doodgeschoten.
|
|
Siegfried Lorenz is een voormalig jeugd- en parteifunctionaris (SED) in de DDR. Hij was lid van het Politbureau van het Centraal Comité van de SED en de eerste secretaris van de SED district leiderschap Karl-Marx-Stadt.
|
|
Lothar de Maizière is een Duits politicus en de 1e (en tevens laatste) democratisch gekozen minister-president van de voormalige DDR)
Lothar de Maizière was sinds 1956 lid van de (Oost-Duitse) CDUD. Van 1965 tot 1973 was hij muzikant in diverse orkesten. In 1985 werd hij lid van Associatie van Protestantse Kerken, waarvan hij later vicevoorzitter werd. In 1987 werd hij lid van de commissie Kerkzaken van de CDUD. In november 1989 (na de Val van de Muur) werd hij voorzitter van de CDUD. Onder zijn leiding trad de CDUD uit het Nationaal Front (een overkoepelende organisatie waarin enkele toegestane partijen onder leiding van de SED stonden). |
|
De Majakowskiring is een ellipsvormige straat in het Berlijnse stadsdeel Niederschönhausen in het district Pankow. De Majakowskiring genoot bekendheid omdat hier veel leidende figuren uit de DDR-regering woonden. "Gewone" burgers hadden geen toegang tot de wijk.
Voor meer aanvullende info: "Es war einmal..." van Wilfred Legebeke |
|
Wolfgang Mattheuer (1927-2004) behoort tot de oprichters van de Leipziger Schule, die het realisme van de DDR-kunst veranderden met hun dubbelzinnige, metaforische schilderijen.
Met Bernhard Heisig, Werner Tübke en Heinz Zander vormde hij de zogenaamde 'Leipziger Schule', ook wel de 'Bende van vier' ('Viererbande') genoemd. |
|
Erich Mielke was een Oost-Duits politicus. Als minister van Staatssicherheit (Stasi) (1957-1989) en Stasi-generaal was hij medeverantwoordelijk voor de repressie in de DDR, alsmede voor het repressieve klimaat. Nadat hij lid werd van de Nationale Verdedigingsraad (1960) en het politbureau (1976), nam zijn invloed op het beleid verder toe. Mielke stond bekend als een keiharde communist.
|
|
Als Mietskaserne (huurkazerne) worden appartementsgebouwen aangeduid bestaande uit meerdere verdiepingen, die vanaf de tweede helft van de achttiende eeuw werden gebouwd in voornamelijk grote steden, toen de bevolking als gevolg van de industrialisatie exponentieel groeide.
De huurappartementen werden gebouwd voor arbeiders en waren eenvoudig van ontwerp en hadden een laag comfort, en vaak met beperkte sanitaire voorzieningen. De leefomstandigheden in de gebouwen werden gekenmerkt door overbevolking, vochtigheid, slechte luchtkwaliteit en armoede. Deze woningen werden meestal gebouwd door grootgrondbezitters of zogenaamde Terraingesellschaften (de voorloper van hedendaagse woningcorporaties) in een gesloten constructie. De houding van de SED jegens de intellectuelen leidde ertoe, dat er een alternatieve scene ontstond. Studenten, kunstenaars en schrijvers vestigden zich massaal in de wijk Prenzlauer Berg, waar relatief veel Mietskasernen te vinden waren. Gezinnen met kinderen verlieten juist deze grijze, vervallen Mietskasernen, toen de nieuwbouw van Plattenbau wijken in onder andere Marzahn voltooid werden. Nadat veel van deze mietskasernen bouwkundig zijn opgewaardeerd door de renovaties van de afgelopen jaren en decennia, spreekt men tegenwoordig eerder van oude gebouwen dan mietskasernen. Bron: Onder andere geciteerd uit: "Es war einmal..." van Wilfred Legebeke Voor meer aanvullende info: www.berlijn-blog.nl |
|
Gojko Mitić (geboren op 13 juni 1940 in Strojkovce, Morava Banovina, koninkrijk van Joegoslavië) is een regisseur, acteur, stuntman en auteur. Hij woont in Berlijn.
Hij staat bekend om zijn talrijke series Red Westerns uit de DDR DEFA Studios met inheemse Amerikanen als de helden in plaats van blanke kolonisten zoals in John Ford's westerns. Beginnend met The Sons of Great Bear (1966), speelde Mitic tussen 1966 en 1984 in 12 films van dit genre. Hij droeg bij tot de populariteit van indianen in Duitssprekende landen. In een poging om afstand te nemen van zijn roem gebaseerd op deze westerns, speelde Mitić ook in andere genres te spelen op zowel films, op televisie als op het podium. Hij speelde o.a. de rol van Spartacus op het podium en presenteerde verschillende tv-shows. Hij speelde ook verschillende seizoenen Karl May's Winnetou op het "Karl May Festival" tot 2006 in Bad Segeberg nabij Hamburg, Duitsland. Hij speelde ook een rol in één van de afleveringen bij het Duitse televisieprogramma Schloss Einstein. De Bulgaarse punkrock & ska-groep Hipodil componeerde een lied, Bate Goiko, opgedragen aan Gojko Mitic. In 2010 ontving hij de Brothers Karić Award in Servië. |
|
Günter Mittag was een Oost-Duits politicus. Hij was van 1966 tot de herfst van 1989 lid v/h politbureau v/h Centraal Comité v/d Sozialistische Einheitspartei Deutschlands(SED), de communistische partij van de DDR. Vanaf 1976 was hij als secretaris van het Centraal Comité van de SED verantwoordelijk voor de planeconomie.
|
|
Hans Modrow is een voormalig Oost-Duits (DDR), daarna Bondsrepublikeins politicus en de laatste voorzitter van de ministerraad van de DDR.
|
|
Leipzig werd in het najaar van 1989 het nationale symbool van verzet tegen het communistische SED-regime. De zogeheten Montagsdemonstrationen werden een begrip. Op 4 september gingen voor het eerst enkele honderden burgers de straat op, op 25 september waren het er al 5 000 en op 2 oktober 25 000. Cruciaal voor Leipzig en de hele DDR werd de betoging op 9 oktober toen 70 000 mensen de straat opgingen roepend Wir sind das Volk en 8000 man politie en leger klaarstonden om met geweld in te grijpen. Door moedig optreden van een zestal kopstukken van de stad onder wie dirigent Kurt Masur en twee partijbonzen van de lokale SED werd een bloedbad voorkomen. Op 23 oktober demonstreerden 250 000, op 30 oktober 300 000 mensen voor democratie en vrijheid. De grootste betoging in Leipzig was die op 6 november met 500 000 demonstranten. Drie dagen later viel de Muur in Berlijn, hetgeen het einde van de DDR inluidde. Al in de jaren tachtig bezochten burgers de Nikolaikirche in Leipzig voor de gebedsdiensten op maandagavond.
|
|
MZ is een Oost-Duitse motorfietsmerk. Dit merk kwam in 1946 voort uit de voormalige DKW-fabriek. Aanvankelijk heette het bedrijf IFA-DKW, maar in 1956 werd het MZ, de afkorting voor Volkseigener Betrieb Motorradwerk Zschopau. De naam werd later gewijzigd in MZ Motorradwerke, Zschopau. Het merk bestaat overigens nog steeds!!!
|
|
Het Nationale Front was de benaming voor de gezamenlijke massaorganisaties in de voormalige DDR.
Na de oprichting van de DDR op 7 oktober 1949 werd het Nationale Front in het leven geroepen om een brug te slaan tussen de politiek en de maatschappij. In het begin zou het zich nog bezighouden met de hereniging van Duitsland, maar vanaf 1968 was zijn voornaamste doel de bij het front aangesloten partijen dienstbaar te maken aan de regerende Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED). Daarnaast werd het idee gewekt dat er in de DDR sprake was van een zekere democratische regeringsvorm.                        |
|
De Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NDPD, Nationaal-democratische Partij van Duitsland) was een Oost-Duitse partij, opgericht op 16 augustus 1948 in de Sovjet-bezettingszone in opdracht van de communistische SED.
De partijleden bestonden uit oud-Wehrmacht-officieren en vroegere nazi's. Ook trok de partij veel ambtenaren aan. In 1949 werd de NDPD een zogenaamde 'Blokpartij' en lid van het Nationaal Front. Van 1949 tot 1989 had de NDPD 52 zetels in de Volkskammer, leverde zij diverse malen ministers, vicepremiers en plaatsvervangend Voorzitters van de Staatsraad. |
|
|
De Neue Berliner Illustrierte (NBI) was een tijdschrift met een grote oplage dat wekelijks in de DDR verscheen.
De titel verwijst naar de Berliner Illustrierte Zeitung, die tot april 1945 verscheen. Vanaf 1945 werd de NBI uitgegeven door de Allgemeine Deutsche Verlag in Oost-Berlijn. De NBI bevatte doorgaans politieke rapporten, informatie over verre landen, vervolgromans, doe-het-zelf tips, gezondheidsadvies, sportposters, een puzzelpagina met een schaakhoek en een kinderpagina met de aap NUK. Dankzij deze verscheidenheid aan onderwerpen bereikte het een breed publiek en ondanks een oplage van 726.000 exemplaren was het populair en werd het snel verkocht. Na de Duitse hereniging werd het tijdschrift (dat inmiddels was overgenomen door Gruner + Jahr (een uitgeverij met het hoofdkantoor in Hamburg)) in maart 1991 omgedoopt tot "extra-Magazin". De hernoemde tijdschrift kon geen plaats veroveren op de markt en werd op 10 oktober 1991 voor het laatst gepubliceerd. |
|
Neues Deutschland was de belangrijkste krant van de DDR en stond volledig ten dienste van de SED (dus zowel de partij als de regering).
|
|
In 1951 werd in de DDR het Nationales Olympisches Komitee der DDR (NOK der DDR) opgericht, met als doel deelname aan de Olympische Spelen. Helaas voor de DDR werd dit door het Internationaal Olympisch Comité niet volledig erkend. Dit betekende dat de DDR niet zelfstandig aan de Olympische Spelen kon meedoen, maar kon deelnemen onder één gezamenlijke Duitse vlag, samen met aartsvijand West-Duitsland.
|
|
De Nationale Volksarmee (NVA) was het leger van de Duitse Democratische Republiek.
|
Bron: wikipedia
