DDR-Lexicon (A t/m G)
"Wat was de officiële benaming voor de dopingprogramma van de DDR?", "Wie waren Peter Fechter en Günter Litfin?" en "Wat hield Operatie Ochsenkopf in?".
Met de juiste zoekopdracht kun je (nagenoeg) elk feitje vinden, die je zoekt over de DDR.
Selecteer CTRL + F op je desktop/laptop (of CMD + F op je iMac/MacBook) en zoek het gewenste onderwerp even op.
Met de juiste zoekopdracht kun je (nagenoeg) elk feitje vinden, die je zoekt over de DDR.
Selecteer CTRL + F op je desktop/laptop (of CMD + F op je iMac/MacBook) en zoek het gewenste onderwerp even op.
"Die ABC-Zeitung" 09/1985 (DDR Museum Berlin)
|
De ABC-Zeitung was een maandelijks kindertijdschrift in de DDR, die na het einde van de oorlog werden gelanceerd op 1 juli 1946 en het oudste kindertijdschrift in de DDR was.
Sinds de jaren 1960 zijn de symbolische figuren twee bolvormige figuren genaamd Rolli en Flitzi, die later werden vergezeld door een peuter genaamd Schnapp. Het werd uitgegeven met een oplage van 885.000 exemplaren door de uitgeverij Junge Welt. Het was het orgaan van de Centrale Raad van de FDJ en bedoeld als propagandamiddel voor jonge pioniers en leerlingen van klas 1 tot 3. Het werd rechtstreeks via scholen verspreid voor een prijs van 30 DDR-pfennig, maar was ook verkrijgbaar bij krantenwinkels. Het fungeerde als tegenhanger van de Schulpost en later van Trommel voor kinderen in de eerste drie schooljaren en dat zo zou blijven gedurende de hele DDR-periode. Er waren verschillende formaatwijzigingen tijdens deze periode. Het werd aanvankelijk uitgegeven door Volk und Wissen GmbH onder redactie van Kurt Egbert Ebert en Malla Naas. Na de overname door de FDJ werd de schrijver Gerhard Holtz-Baumert benoemd tot hoofdredacteur. Na de hereniging werd het tijdschrift nog tot nummer 2/1996 uitgegeven door Verlags-Union Pabel-Moewig uit Rastatt tot 1996. Daarna werd het opgeheven. Klik hier voor een link naar een Duitse website, die meer vertelt over kindertijdschriften in de DDR. |
|
Rudolf Ivanovitsj Abel, alias voor Viljam (William) Genrichovitsj Fisher, was een Russisch spion.
Hij vestigde zich in 1948 in de Verenigde Staten als kunstschilder en kunstfotograaf onder de naam Goldfuss en later Collins. Eigenlijk was hij kolonel van de KGB en hoofd van een spionagenet. Abel werd op 21 juni 1957 aangehouden door de FBI nadat zijn assistent (de spion Reino Häyhänen) zijn geheimhouding verbroken had. In de herfst van datzelfde jaar werd hij veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf. Op 10 februari 1962 werd hij op de Glienicker Brücke tussen Berlijn en Potsdam uitgewisseld voor de Amerikaanse piloot Gary Powers, die met zijn U2-toestel boven de Sovjet-Unie was neergeschoten. De film Bridge of Spies van regisseur Steven Spielberg is gebaseerd op deze uitwisseling. |
|
Aber Vati! is een vierdelige DDR-televisiekomedie uit 1974 en 1978/1979.
De film gaat over de alleenstaande vader Erwin Mai, die weduwnaar is en zijn tweeling Kalle en Kulle. Hij heeft echter moeite om zijn twee zonen op te voeden. Zijn zus Elsbeth en haar man Bruno helpen hem. De tweeling halen allerlei streken uit gedreven door verveling en vindingrijkheid, waar vooral de buren van de familie Mai hinder van ondervinden. Tijdens een zakenreis naar Karl-Marx-Stadt ontmoet vader Erwin Mai Sybille in de trein. De twee krijgen al snel een hechte band. Maar op het station in Karl-Marx-Stadt blijft Erwin alleen achter met zijn koffers, terwijl zijn tweeling Monika Büttner ontmoet in Berlijn. Het feit dat Monika nog een dochter heeft, Fränze, lijkt hen in eerste instantie niet te storen. Er is echter nog wat overtuigingskracht en coaching van de twee jongens nodig voordat hun vader een relatie met Monika begint. |
|
Able Archer 83 was een tien dagen durende militaire oefening die in november 1983 door de NAVO werd uitgevoerd. Hierbij werd een escalatie tussen de NAVO en het Warschaupact gesimuleerd waarbij uiteindelijk een DEFCON 1 situatie zou ontstaan en een nucleaire aanval zou plaatsvinden. De oefening vond plaats in verschillende commandocentra maar met name in het Europese SHAPE in het Belgische Casteau. N.a.v. de simulatie werden Amerikaanse tanks bijgetankt en klaargemaakt voor actie, de regeringsleiders van de NAVO werden naar nucleaire bunkers gebracht en de geheime codes van alle westerse nucleaire raketten werden gewijzigd. Able Archer 83 duurde van 2 november t/m 11 november.
Deze oefening werd vanuit de Sovjet-Unie met veel argwaan bekeken. De KGB in Moskou vatte alle stukjes bewijs (gewijzigde codes, Pershing-II raketten in Duitsland, invasie van Grenada, regeringsleiders van de NAVO in hun bunkers) samen als voorbereidingen op een verrassingsaanval. De Sovjet-Unie reageerde onmiddellijk met haar eigen voorbereidingen. Gevechtspiloten moesten met draaiende motor wachten in atoombommenwerpers op een bevel om te stijgen. Het Rode Leger en de troepen van het Warschaupact stond tijdens Able Archer dan ook in opperste staat van paraatheid. Om verdere escalatie met de Sovjet-Unie te voorkomen werd het programma in de loop van de dagen aangepast. Zo werd het onderdeel met de evacuatie van de Amerikaanse president naar een geheime locatie afgelast. |
|
|
Een Abschnittsbevollmächtigter (ABV) was in de DDR een politiebeambte van de Volkspolizei, maar dan meer een soort buurt-/wijkagent.
De Abschnittsbevollmächtigter was zowel aanspreekpunt voor de burgers in de wijk als voor de Volkspolizei zelf. |
|
De Allgemeiner Deutscher Motorsportverband (ADMV) is een Duitse motorsportbond gevestigd in Berlijn (www.admv.de).
De ADMV werd op 2 juni 1957 opgericht in de DDR en werd de koepelorganisatie voor alle gemotoriseerde sporten, zowel autosport, motorsport als motorbootsport. Alle motorsportclubs van de DDR waren aangesloten bij de ADMV. Het tijdschrift Illustrierter Motorsport was het bondsorgaan van de ADMV. De gemotoriseerde sporten werden vooral in het eigen land beoefend, omdat het DDR-regime na de vlucht van Ernst Degner in 1961 niet meer zo vaak geneigd was om sporters de mogelijkheid te geven in het buitenland te rijden of te varen. Na die Wende werd de ADMV op 22 mei 1990 een vereniging met de status van sportbond. De ADMV is nog steeds vooral actief in de Nieuwe Duitse deelstaten (de voormalige DDR) en heeft ongeveer 7.000 leden. |
|
Gerhard Adolph, beter bekend als Adi, is een voormalig atleet uit de DDR en Duits acteur en presentator.
"Adi" werd met name bekend door zijn sportprogramma voor kinderen getiteld "Mach mit, mach's nach, mach's besser". Deze werd elke zondag om 10 uur uitgezonden. Klik hier voor een intro. |
|
De landbouwtentoonstelling Agra (die om de twee jaar plaatsvindt in de Leipziger Messe (het expositiecentrum van Leipzig)) is de grootste vakbeurs voor landbouw, bosbouw en de voedingsmiddelenindustrie in Midden-Duitsland. De beurs wordt al jaren steeds meer internationaal bezocht. De beurs, die al sinds 1952 wordt gehouden, richt zich voornamelijk op vakbezoekers.
|
|
Aktion Flamme was een operatie van de Stasi om te voorkomen, dat o.a. atleten en toeschouwers, die namens de DDR zouden meereizen naar de Olympische Zomerspelen van 1972 in München zouden vluchten naar het "Westen".
Deze operatie omvatte o.a. een onderzoek naar, en de toezicht op, de sporters en de beoogde toeschouwers, die de DDR zouden sturen naar de Spelen. Het doel was om alleen sporters en toeschouwers te sturen, die van alle mogelijke twijfel verheven waren. Relaties met het Westen, lopende onderzoeken, een 'immorele levensstijl' en politieke onbetrouwbaarheid waren uitsluitingscriteria. Verder mocht de toeristische delegatie zo min mogelijk contact hebben met de lokale bevolking. Bron: BstU |
|
Aktion Leder
|
Het voetbalelftal van de Duitse Democratische Republiek plaatst zich voor het WK Voetbal 1974 in West-Duitsland.
Het ministerie van Staatsveiligheid (Stasi) zette een complexe operatie op genaamd Aktion Leder (befehl 11/74) om de toeschouwers, die vanuit de DDR naar de wedstrijden in West-Duitsland gingen zo goed mogelijk in de gaten te houden en te voorkomen dat ze achter zouden blijven en dus vluchten (zie Republikflucht). Voor elke wedstrijd werd een zogenaamde ‘touristendelegation’ samengesteld. Deze delegatieleden waren afkomstig uit alle districten van de DDR, maar ook uit de partijcentrale, de ministeries en de jeugdbeweging. Oftewel 1500 betrouwbare DDR-burgers. Met als uitgangspunt dat op elke tien ‘toeristen’ er minstens één officiële ‘mitarbeiter’ meeging, een stasi-spion dus. In principe mochten alleen gehuwde supporters mee, maar dan zonder partner. Zo moest de kans op ontvluchting zo klein mogelijk worden gemaakt. Een link naar een documentaire op Andere Tijden: Sport. |
|
Aktion Licht
|
Aktion "Licht" is de (geheime) inval van het Ministerium für Staatssicherheit (zgn. Stasi) op 6 januari 1962 in opdracht van de partij- en staatsleiding van de DDR, waarbij de kluizen van bijna alle banken in de DDR (die lange tijd niet waren gezien en/of waarvoor geen eigendomsbewijzen bestonden) werden geopend en leeggehaald zonder in acht name van de individuele eigendomsrechten van de mogelijke eigenaren. Er werd dus geen enkele moeite gedaan om de eigendomsreferenties na te kijken of te onderzoeken (erfrecht). Alle buitgemaakte kostbaarheden werd geoormerkt als "eigendom van de samenleving". Vanuit die hoedanigheid werd getracht om de waarde van de inbeslaggenomen kostbaarheden om te zetten in geld.
De inbeslaggenomen kostbaarheden waren juwelen, zilverwerk, horloges, schilderijen, porselein, postzegelverzamelingen, waardevolle manuscripten (bijv. van Fontane, Hoffmann v. Fallersleben, Gerhard Hauptmann, Goethe, Darwin, Gustav Freytag, enz.), maar ook aandelen, levensverzekeringspolissen en spaarboekjes. De officiële uitleg was, dat dit de bezittingen betrof van reeds lang overleden personen of personen die als gevolg van de oorlog waren verdwenen, dan wel dat dit de bezittingen betrof van fascisten of kapitalisten. Bron: BstU |
|
Aktion Reißwolf
|
Kort na de Val van de Muur werd het Ministerium für Staatssicherheit (zgn. Stasi) opgeheven in 1990. Aktion Reißwolf was een operatie geïnitieerd door Stasi-medewerk(st)ers en hun leidinggevenden om de Stasi-archieven (met allerlei belastende informatie over de Stasi) nog vóór de opheffing te vernietigen. Hierdoor zijn veel Stasi-medewerkers na Die Wende uiteindelijk buiten schot gebleven.
De Stasi had haar burgers namelijk jarenlang (tegen alle (morele) wetten en regels in) bespioneerd, gevangen genomen, gemarteld en gemanipuleerd. Het doel was om ze "in het gareel te houden", te straffen voor hun daden, dan wel om ze aan te sporen om voor de Stasi te spioneren. De Stasi had enorme archieven en kaartenbakken verzameld hieromtrent. Deze archieven bevatten informatie over hun gedrag, eventuele verdachtmakingen en hun zwakke punten aangevuld met codenamen van de spionnen (zgn. IM'ers) die ze in de gaten hielden. Helaas waren dit vaak mensen uit hun directe omgeving zoals buren, vrienden, collega's, maar ook familieleden. |
|
Aktion Rose was een gebeurtenis in de DDR waarbij alle hotels, taxibedrijven, vakantiewoningen en dienstverlenende bedrijven in februari 1953 werden genationaliseerd.
Het zwaartepunt van deze handeling lag bij de badplaatsen aan de Oostzeekust en met name op het eiland Rügen. Vanwege vermeende overtreding van de Gesetz zum Schutz des Volkseigentums und anderen gesellschaftlichten Eigentums (wet op de bescherming van het openbare en andere maatschappelijke eigendommen) werden meer dan 400 eigenaren van dergelijke bedrijven onteigend en gevangengezet. Deze operatie diende als een praktijkstudie/-analyse voor de onteigeningsprojecten van de SED. De rechters van de DDR wilden een voorbeeld stellen richting de eigenaren van middelgrote bedrijven bij de Oostzeekust met snelle strafrechtelijke procedures en gevangenisstraffen. Een andere (militaire) reden voor de actie was om de noordoostelijke regio's uit te breiden tot een marinehaven om een "kustzone" te vestigen door heel veel soldaten, arbeiders en mensenpolitie onderdak te bieden. Een laatste reden voor de actie was om vakantieaccommodaties in bezit te krijgen en over te dragen aan de FDGB-feriendienst welk onderdeel was van de FDGB-vakbond welk gespecialiseerd was in het aanbieden van vakantiediensten aan burgers en (voornamelijk) partijbonzen en hoge functionarissen. |
|
Aktuelle Kamera was het vlaggenschip onder de nieuwsuitzendingen van de staatstelevisie in de voormalige DDR. Tevens diende deze als één van de belangrijkste propaganda-instrumenten van de Oost-Duitse regering.
Aktuelle Kamera zond als 1e Duitse tv-zender op 21 december 1952 het dagelijkse nieuwsbericht uit. Met slechts vijf dagen voorsprong op de eerste uitzending van Tagesschau (ARD), was dit het oudste Duitse nieuwsprogramma. Het belang ervan groeide echter alleen met het toenemende gebruik van ontvangers. Zoals alle media in de Duitse Democratische Republiek (DDR), werd het programma gecontroleerd door de Socialistische Eenheidspartij van Duitsland (SED) en was het een belangrijk propagandamiddel. De inhoud van het programma was meestal een gedetailleerde weergave van de vergaderingen van het Centraal Comité, het SED-partijcongres, staatsbezoeken, prijsuitreikingen, bezoeken aan functionarissen in fabrieken en andere officiële gelegenheden. |
|
Ampelmännchen (vertaald: "verkeerslichtmannetje") is de benaming voor de iconische figuurtjes op de voetgangers verkeerslichten in Berlijn met een (voor ons) vreemde houding. De Ampelmännchen zijn ontworpen door verkeerspsycholoog Karl Peglau om zowel kleine kinderen als senioren aan te spreken.
Omwille van de uniformiteit werd (na de Val van de Muur) besloten om alle verkeerslichten in Oost-Berlijn aan te passen naar westerse standaarden. Een actiegroep (opgericht in 1996) heeft ervoor gezorgd, dat alle aangepaste verkeerslichten weer in ere werden hersteld. De Ampelmännchen waren onderhand zo bekend onder de Berlijnse bevolking, dat het stadsbestuur heeft besloten om ook de verkeerslichten in West-Berlijn te vervangen voor deze (inmiddels) iconische figuurtjes. Overigens kregen de Ampelmännchen nog een rol in Verkehrskompaß. Dit was een kindertelevisieprogramma bedoeld om kinderen verkeersveiligheidsregels bij te brengen. Voor een willekeurig aflevering van Verkehrskompaß klik hier. |
|
De Armeesportvereinigung Vorwärts (kortweg ASV Vorwärts) was de sportvereniging van het Nationale Volksleger (NVA) in de DDR of de gekazerneerde volkspolitie (de voorganger van de NVA).
Het bruine ASV trainingspak met gele en rode zijstrepen en het ovale ASV embleem op de borst werd als sportkleding gedragen door alle NVA leden, van soldaten tot generaals. Het werd vaak gebruikt als vrijetijdskleding, vooral door voormalige gewone en beroepsmilitairen, zelfs na hun actieve dienstperiode. Na het einde van het Volksleger werd de AS Vorwärts ontbonden op 14 december 1990. |
|
AUBI (afk. voor Autofahrerbier (bier voor automobilisten)) is het enige alcoholvrije bier dat in de DDR werd gebrouwen. AUBI had een alcoholpercentage van minder dan 0,3 volumeprocent.
AUBI werd in 1973 gepatenteerd als een alcoholvrije bierachtige drank. Tot dan toe bestond iets soortgelijks alleen in Zwitserland en later (vanaf 1979) in de BRD. De DDR hoopte extra buitenlandse valuta te verdienen door export met het automobilistenbier. In feite werd "AUBI" geëxporteerd naar de VS en Groot-Brittannië en daar op de markt gebracht onder de namen "Foxy light" en "Berolina". Na de hereniging werd de productie in 1990 gestaakt en de brouwerij gesloten. Sinds 30 augustus 1998 is AUBI een beschermd merk van de particuliere brouwerij Metzler in Dingsleben, Thüringen, waar het wordt gebrouwen als een alcoholarm bier met een alcoholpercentage van minder dan 0,5% per volume en een ander recept. |
|
Autumn Forge 83 was een militaire oefening die onder radiostilte driehonderdzeventig vliegreizen van 19.000 soldaten naar Europa omvatte. Daarnaast werd tijdens de oefening ook 1.500 ton vracht vervoerd.
Autumn Forge 83 bestond uit minstens zes oefeningen, waaronder:
Hoewel het niet direct onderdeel was van Autumn Forge deed de 1e Legerkorps Korps van de Koninklijke Landmacht ook mee in deze periode middels een veldtraining bestaande uit 24.000 soldaten, 850 pantservoertuigen en 6.000 andere voertuigen onder de codenaam Atlantic Lion 83. Het Amerikaanse leger droeg 11.000 troepen bij (afkomstig uit het Reforger-contingent), 1.000 gepantserde en 1.100 andere voertuigen. Het Britse leger voegde 600 troepen, 100 gepantserde en 70 andere voertuigen toe. Reforger was de grootste Amerikaanse oefening in Autumn Forge 83, maar de Nederlandse Atlantic Lion was met (naar schatting) 7.000 man groter dan Reforger. Publicatie over Oefening Reforger '87 |
|
Hermann Axen was een Oost-Duits politicus.
In 1970 werd hij lid van het politbureau van het Centraal Comité van de SED. Hier was hij verantwoordelijk voor buitenlandse betrekkingen. Hij was in 1975 ook aanwezig bij de ondertekening van de Helsinki-akkoorden. Axen onderhield ook contacten met Joop Wolff van de CPN toen de actiegroep Stop de Neutronenbom werd opgericht. Op 8 november 1989 stapte Axen op uit het politbureau en vloog naar Moskou om een oogoperatie te ondergaan. Na zijn terugkeer werd hij in januari 1990 aangehouden. Het arrestatiebevel werd vanwege Axen's gezondheid opgeheven. Op 15 februari 1992 overleed hij in Berlijn. |
|
Friedrich Bauer
|
Friedrich Bauer is een voormalige Oostenrijkse diplomaat, die een rol speelde in de Oostenrijkse betrekkingen met de DDR tijdens de Koude Oorlog. Oostenrijk probeerde namelijk in het kader van het Staatsverdrag van mei 1955 hun politieke neutraliteit te consolideren door "gaatjes te boren" in het IJzeren Gordijn middels hun culturele contacten. Dit stond los van de West-Duitse "Ostpolitik".
Hij werd de eerste Oostenrijkse ambassadeur in Oost-Berlijn (tussen 1973 en 1977) na de erkenning van de DDR. Hij is tevens de auteur van het boek "Botschafter in zwei deutschen Staaten". Bron: www.sehepunkte.de (nagenoeg letterlijk geciteerd!!!) 
| ||
|
Fabrikant van die typische bestelbussen uit de DDR.
De naam komt van Hamilcar Barkas, een veldheer uit Carthago. Letterlijk vertaald betekent Barkas "de bliksem". Het bekendste model was de Barkas B-1000. |
|
Begrüßungsgeld (welkomstgeld) was een éénmalige subsidie die in de Bondsrepubliek Duitsland werd toegekend aan elke burger van de Duitse Democratische Republiek of de toenmalige Volksrepubliek Polen die het land binnenkwam, op voorwaarde dat Duitse afkomst kon worden aangetoond.
De toelage werd in 1970 ingevoerd voor een bedrag van 30 Duitse mark en kon twee keer per jaar worden aangevraagd. In 1988 werd het verhoogd tot 100 DM, maar het kon maar één keer per jaar worden aangevraagd. Het welkomstgeld kreeg een bijzondere politieke en economische betekenis na de opening van de Duitse binnengrens op 9 november 1989. |
|
Sibylle Bergemann was een Oost-Duitse fotografe met internationale bekendheid. In 1990 was ze samen met Ute Mahler en Harald Hauswald medeoprichter van het fotografenbureau Ostkreuz.
Sibylle Bergemann stierf in 2010 na een lang ziekbed aan kanker. Ze werd begraven op de begraafplaats van de Dorotheenstädtische und Friedrichswerdersche Gemeinden in Berlin-Mitte. Echtgenoot Arno Fischer overleed in september 2011 en werd bij haar begraven. |
|
De Betriebsgewerkschaftsleitung (BGL) (=bedrijfsvakbondsleider) vormde samen met de fabrieksdirecteur (Werk- of Betriebsdirektor) en secretaris van de SED-partijorganisatie (SED-Betriebsparteiorganisation (BPO) het 3-koppig hoofd van een VEB in de DDR-tijd.
De bedrijfsvakbondsleider was het aanspreekpunt van de werknemers voor vakbondskwesties. Zijn/haar voornaamste taken waren de verdeling van de schaarse vakantieplaatsen, de opvang van gepensioneerde oud-werknemers, de ondersteuning bij het vinden van opvangplaatsen voor kleine kinderen en de organisatie van bedrijfsfeesten bij diverse gelegenheden. |
|
Bitterfelder Weg was het plan van het DDR-regime om een nieuwe ontwikkeling van het socialistische cultuurbeleid in de Duitse Democratische Republiek in te luiden en een start te maken met een onafhankelijke "socialistische nationale cultuur". Aanleiding was een groeiende behoefte van het werkende volk in artistieke en esthetische kunsten/culturen.
Het doel was om duidelijk te maken hoe werkende mensen actief toegang konden krijgen tot kunst en cultuur. De bestaande scheiding tussen kunst en leven enerzijds en de vervreemding tussen kunstenaars en het volk anderzijds moesten worden opgeheven door de arbeidersklasse meer te betrekken bij de opbouw van het socialisme. Bitterfelder Weg dankt zijn naam aan de locatie van de auteursconferentie, die door het Mitteldeutscher Verlag werd gehouden op 24 april 1959 in het Elektrochemisches Kombinat Bitterfeld, het latere VEB Chemiekombinat Bitterfeld. |
|
Blaulicht was een serie tijdschriften voor misdaadverhalen (krimi's), die in de DDR werden gepubliceerd. Aanvankelijk verschenen er vier nummers per jaar, later meestal acht. Van 1958 tot 1990 verschenen er meer dan 280 nummers. Het laatste nummer is genummerd 285.
Voor meer info klik hier. |
|
Blokpartij heet een partij die in een communistische staat naast de communistische mag bestaan. Door middel van een "blok", dat op een alliantie moet lijken, zijn de blokpartijen met de communistische partij aaneengesloten. Wel heeft de communistische partij in zo een blok de volledige macht.
De functie van het blok is in feite om het éénpartijstelsel te camoufleren en indirect invloed uit te oefenen op mensen die niet lid van de communistische partij willen worden maar wel van een blokpartij. Voor de leden van een blokpartij kan het lidmaatschap attractief zijn voor de carrière in maatschappij en beroep zonder lid van de communistische partij te worden. |
|
De Brezjnev doctrine was een politieke doctrine die werd opgesteld door Leonid Brezjnev tijdens een rede op het Vijfde Congres van de Poolse Communistische Partij, op 13 november 1968. Deze doctrine kwam op het volgende neer: wanneer krachten die vijandig zijn aan het socialisme een socialistisch land naar het kapitalisme willen brengen, wordt het niet alleen een probleem voor het betrokken land, maar van alle socialistische landen, oftewel broederlijke solidariteit is belangrijker dan nationale soevereiniteit. Deze doctrine was de tegenhanger van de trumandoctrine, opgesteld door Harry S. Truman, president van de Verenigde Staten.
|
|
In de voormalige DDR werden medewerk(st)ers van Oost-Duitse staatsbedrijven ingedeeld in zgn. (socialistische) brigades. Dit was volledig in lijn met het DDR-gedachtengoed, waar het collectief belang zwaarder woog dan het individuele belang.
De brigades kregen productiedoelstellingen, die zij (gezamenlijk) werden geacht te halen. De brigades werden daarom ook als groep beoordeeld als ze verzaakten hierin. Medewerk(st)ers mochten vaak een naam bedenken voor hun eigen brigade. De brigades werden geacht om zich ook buiten het werk als groep te profileren. Hiermee werden zaken bedoeld zoals gezamenlijk wat drinken na het werk of uit eten gaan, samen op vakantie en het ondernemen van sociale activiteiten. Alle verrichtingen van een brigade werden bijgehouden in de zgn. brigadetagebuch. |
|
Alle verrichtingen van (socialistische) brigades werden bijgehouden in zogenaamde brigadentagebücher (vrij vertaald: brigade dagboeken).
In een brigadetagebuch werden de werkbesprekingen en ontwikkelingen van een brigade bijgehouden, maar ook de gedragingen van groepsleden binnen de brigade. Daarnaast werd verslag gedaan van de verrichtingen van de brigade buiten het werk om zoals de avonturen op vakanties. Tekstuele toelichten werden vaak aangevuld met (vakantie)foto's en knipsels om de brigadetagebuch nog een beetje boeiend te houden. Hierdoor heeft een brigadetagebuch nog het meeste weg van een plakboek voor volwassenen. |
|
Bruinkool of ligniet is een fossiele brandstof die bestaat uit plantenresten die in diepe aardlagen tot koolstof en andere scheikundige verbindingen worden omgezet.
In de vroegere DDR werd bruinkool gebruikt voor elektriciteitsopwekking en huisverwarming door tegelkachels. Tussen 1990 en 2013 nam het verbruik van bruinkool in huishoudens af met 95%. |
|
Bernd Brückner is een voormalige Oost-Duitse veiligheidsofficier die diende als persoonlijke lijfwacht van Erich Honecker (de voormalige leider van de DDR) van november 1976 tot oktober 1989. Hij was majoor bij de Stasi (Ministerie voor Staatsveiligheid kort gezegd Stasi) en leidde de veiligheidsdienst die Honecker moest beschermen van 1984 tot de val van de Berlijnse Muur in 1989. Hij vergezelde de voorzitter van de Staatsraad gedurende deze periode op meer dan 40 reizen naar het buitenland. In 1988 werd hij ook aangesteld om de toenmalige bondskanselier Helmut Kohl te escorteren, wanneer hij privé met zijn familie binnen de DDR reisde.
Na de Duitse hereniging werkte hij enkele jaren voor verschillende beveiligingsbedrijven. Halverwege de jaren negentig richtte hij in Berlijn een gespecialiseerde school voor veiligheidsopleidingen op, die opleidingen verzorgt voor detectives en lijfwachten. In 2014 publiceerde hij een non-fictie boek getiteld 'An Honeckers Seite'. Hij verscheen ook als hedendaagse getuige in een documentaire film over de Wandlitz bosnederzetting. De DEFA Foundation hield in 2003 een twee uur durend interview met hem. Het schijnt, dat Brückner momenteel een bedrijf runt, dat professionals opleidt in de ouderenzorg in Duitsland en Vietnam. Bernd Brückner woont in Berlijn-Johannisthal. |
    |
De Betriebs Sport Gemeinschaft (BSG) wordt algemeen beschouwd als een term voor een vereniging van sportliefhebbers werkzaam bij een bedrijf of bedrijfstak. In de regel heeft het bedrijfsleven geen eigen rechtspersoonlijkheid. In uitzonderlijke gevallen is een BSG te vinden in de vorm van een club. Er zijn tal van zulke sportverenigingen, vaak met de steun van de werkgever, vooral in bedrijven waarvan de filosofie een uitgesproken sociaal karakter heeft.
|
|
Het Bunkercomplex 5000 (ook wel de "Honecker-bunker" genoemd) te Prenden (gemeente Wandlitz) is gebouwd in opdracht van de Nationale Verdedigingsraad (NVR) van de Duitse Democratische Republiek (DDR) en moest in crisistijd en in geval van oorlog bescherming bieden voor bestuurders zodat communicatie met militairen en de strijdkrachten van het Warschaupact gewaarborgd was.
|
|
De Christlich-Demokratische Union Deutschlands (CDUD) was een Oost-Duitse partij, die is ontstaan in de SBZ in 1945.
De CDUD was een confessionele partij wat wil zeggen, dat de partij zich baseerde op een confessie (een bepaalde godsdienstige geloofsleer). In dit geval de christelijke geloofsleer. In 1990 ging de CDUD op in de (geheel Duitse) CDU. |
|
Centrum was een warenhuisketen en een dochteronderneming van handelsorganisation (HO) in de voormalige DDR.
De warenhuizen bevonden zich in de hogere- en middensegement van de DDR. De warenhuizen waren meestal groter dan de Konsum-warenhuizen van de Konsum-coöperatie. Vele (tijdens het bestaan van de DDR gebouwde) gebouwen hadden een kenmerkende metalen gevel. |
|
Grensovergang Helmstedt-Marienborn (snelweg A2 tussen Helmstedt-Ost en Ostingersleben) werd door de geallieerden Checkpoint Alpha genoemd, naar de eerste letter van het spellingsalfabet van de NAVO.
De Grensovergang Helmstedt-Marienborn was tijdens de deling van Duitsland vanwege zijn geografische ligging de grootste en belangrijkste grensovergang in de Duits-Duitse grens. De korte route (170 km) over land van de Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland) naar de enclave West-Berlijn liep via deze grenspost. Ook ander verkeer van de Bondsrepubliek naar de Duitse Democratische Republiek, Polen en Tsjechoslowakije kwam hierlangs. Het meeste transitverkeer werd dus aan deze grensovergang afgehandeld. |
|
Grensovergang Kontrollpunkt Dreilinden (tussen Drewitz en de Berlijnse wijk Dreilinden) werd door de geallieerden Checkpoint Bravo genoemd, naar de tweede letter van het spellingsalfabet van de NAVO.
Deze grensovergang lag aan de transitsnelweg aan de grens tussen de DDR en West-Berlijn. Omdat de DDR officieel niet werd erkend door de westelijke geallieerden, heette de Duits-Duitse grens in het officiële westelijke spraakgebruik geen "grensovergang" maar een "controlepunt". |
|
Checkpoint Charlie was een controlepost (in de tijd van het verdeelde Berlijn) op de grens van de Amerikaanse en Russische sector, bij een doorgang van de Berlijnse Muur op de Friedrichstraße. Checkpoint Charlie werd genoemd naar de derde letter van het spellingsalfabet van de NAVO.
Wilde men (over de weg) van de Bondsrepubliek naar Oost-Berlijn reizen, dan was men verplicht eerst via de zogenaamde Transit-Autobahnen (de enige wegverbindingen tussen de Bondsrepubliek en West-Berlijn) naar West-Berlijn te reizen en vandaar naar Oost-Berlijn. Checkpoint Charlie was de derde controlepost die men onderweg diende te passeren. Checkpoint Charlie was de enige controlepost waar het corps diplomatique en overige buitenlanders (iedereen behalve West-Berlijners, West-Duitsers en inwoners van de (Geallieerde Controleraad)) over de weg Oost-Berlijn konden betreden. Met het openbaar vervoer was het nabijgelegen Bahnhof Friedrichstraße de enige mogelijkheid om als toerist het land binnen te komen. |
|
Ter gelegenheid van de 40e verjaardag van de DDR (oktober 1989) werden twee verlengde Citroën CX Prestiges verstuurd naar carrosseriebouwer Nilsson in Zweden voor een transformatie, zodat president Mitterrand, die voor de festiviteiten was uitgenodigd, in stijl kon worden rondgereden. Dit betrof twee Citroën CX Prestiges, die sinds 1984 in gebruik waren.
Nilsson voegde (tussen het voor- en het achterportier) een stuk van 40 centimeter toe, waardoor er achter de voorstoelen ruimte vrij kwam voor een klein bankje. Hierop kon bijv. een tolk of politiek assistent plaatsnemen. Hoewel de beide Prestiges op tijd werden afgeleverd, zijn ze nooit gebruikt. In de zomer van 1989 waren de eerste gaten in het IJzeren Gordijn gevallen en in oktober was het inmiddels zo onrustig, dat de festiviteiten rond de veertigste verjaardag van de DDR werden geschrapt. Een maand later viel de Berlijnse Muur en kwam er een einde aan het bestaan van de DDR. Bron: www.citroen-forum.nl (auteur: T. van der zanden) |
|
De Council for Mutual Economical Assistance (Raad voor wederzijdse economische bijstand; afgekort met Comecon) was een economisch samenwerkingsverband tussen de Oost-Europese communistische landen, Cuba, Mongolië en Vietnam, onder aanvoering van de Sovjet-Unie. Het was een reactie van de Sovjet-Unie op het Marshallplan.
|
|
Terwijl de 2e wereldoorlog nog in volle gang was, werd de Conferentie van Jalta gehouden door de drie geallieerde leiders (de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en de Sovjet-Unie) in de badplaats Jalta op de Krim van 4 februari tot 11 februari 1945.
Hier werd de situatie besproken, die zou ontstaan na afloop van deze oorlog, zodra de nazi's waren verslagen. Er werden 14 kwesties besproken, waaronder de verdeling van Duitsland. Dit is de 2e vergadering van de Grote Drie. |
|
De Conferentie van Potsdam werd georganiseerd in Cecilienhof te Potsdam nabij Berlijn van 17 juli tot 2 augustus 1945. De deelnemers aan deze conferentie waren de Sovjet-Unie, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika.
Het waren de grootste en machtigste geallieerde landen, die de asmogendheden (Nazi-Duitsland en Italië) hadden verslagen in de Tweede Wereldoorlog. De drie naties waren vertegenwoordigd door hun respectievelijke leiders: secretaris-generaal van de communistische partij Jozef Stalin, president van de Verenigde Staten Harry S. Truman en de Britse premier Winston Churchill, die na de politieke overwinning van de Labour-partij op 26 juli 1945 werd vervangen door Clement Attlee. Stalin, Attlee en Truman kwamen negen weken na de Duitse capitulatie (8 mei 1945) samen om te beslissen hoe Duitsland moest worden geregeerd. Dit is de 3e vergadering van de Grote Drie. |
|
De conferentie van Teheran was een bijeenkomst tussen Jozef Stalin, Franklin Roosevelt en Winston Churchill die werd gehouden in de Sovjet ambassade in Teheran (hoofdstad van Iran) van 28 november tot 1 december 1943.
Het was de eerste oorlogsconferentie waarbij Stalin aanwezig was. Het doel van de besprekingen op deze conferentie was om geallieerde strategie te bepalen tegen nazi-Duitsland. Hierbij stond de discussie om een tweede front in West-Europa te openen centraal. Om Stalins hulp te behouden, offerden de westerse mogendheden de staten in oostelijk Europa op. Dit is de 1e vergadering van de Grote Drie. |
|
De Deutscher Anglerverband (DAV) werd op 13 mei 1954 opgericht in de voormalige DDR en was tot 2013 een overkoepelende organisatie van georganiseerde sportvissers in Duitsland, samen met het Verband Deutscher Sportfischer (VDSF).
Na de hereniging in 1990 breidden de DAV en de VDSF hun verenigingsgebied uit tot respectievelijk West- en Oost-Duitsland. In 2013 telde de DAV ongeveer 170.000 leden. Verschillende pogingen om de twee Duitse nationale hengelsportverenigingen te laten fuseren sinds 1990 mislukten als gevolg van de persoonlijke afkeer van de respectieve voorzitters. De verdenking bij sommige vissers van de VDSF, dat DAV-functionarissen hadden samengewerkt met de Stasi zorgden voor problemen. Bovendien wezen sommige VDSF-leden de hengelsportwedstrijden van de DAV af, omdat ze zichzelf meer als een natuurbeschermingsvereniging zagen. De leden van de DAV op hun beurt verwierpen de overregulering, zoals het verbod op nachtvissen. Op 9 maart 2013 besloot de DAV op haar algemene vergadering unaniem om met de VDSF te fuseren tot de Duitse Hengelsport Federatie (DAFV). Enkele maanden later (juni 2013) zijn de DAV en VDSF alsnog opgegaan in de DAFV . |
|
De Demokratische Bauernpartei Deutschlands (DBD) was een Oost-Duitse politieke partij, die zich profileerde als een boerenpartij en hierdoor m.n. de agrariërs aansprak. De DBD werd in april 1948 opgericht in de Sovjet-bezettingszone (SBZ) in opdracht van de communistische SED en steunde de door de DDR-leiding doorgevoerde collectivisatie.
Na de val van de Berlijnse Muur en de val van het communisme in de DDR werd de DBD een oppositiepartij en presenteerde zij zich als een ecologische boerenpartij. Bij de laatste verkiezingen in de DDR haalde de DBD de kiesdrempel niet en ging zij op in de CDU. |
|
De Deutscher Basketball-Verband (DBV) (vertaald: Duitse basketbalbond) was de nationale basketbalbond van de Duitse Democratische Republiek. De DBV werd opgericht op 20 mei 1958 en trad toe tot de Duitse Basketbal Federatie op 4 november 1990.
Na het einde van het NSDAP-regime werd in 1948 in Berlijn de Deutsche Sportausschuss (DS) (vertaald: Duitse Sportcommissie) opgericht. In dit kader werd op 18 december 1950 de sectie basketbal/volleybal opgericht, waaruit op 2 maart 1952 de zelfstandige sectie basketbal voortkwam. Op 29 oktober 1954 waren er in DDR reeds 28 clubs met een basketbalafdeling. Op 19 oktober 1957 veranderde de sectie basketbal haar naam in de Duitse basketbalbond (DBV). In 1957 telde de DBV 1.648 leden en 37 clubs. Deze aantallen groeiden tot 14.298 leden en 241 clubs in 1989. Tijdens de Wende-jaren werd besloten om het DBV met ingang van 3 november 1990 op te heffen. |
|
Het maandblad Der Deutsche Straßenverkehr (vertaald: het Duitse wegverkeer) was één van de populairste autopublicaties in de DDR. Het werd uitgegeven door Transpress VEB Verlag für Verkehrswesen in Berlijn. Het tijdschrift berichtte over nieuwe producten in de auto-industrie en vooral over innovaties in het uiterlijk van voertuigen in de DDR.
Bijna elk nummer berichtte over vakantiereizen naar bevriende socialistische landen en er was ook wat ruimte in het tijdschrift voor reclame voor de motorvoertuigenindustrie. De prijs van het tijdschrift bleef van 1953 tot 1990 constant op 1,00 mark. Door de grote vraag waren er echter nauwelijks exemplaren verkrijgbaar op de vrije markt; de oplage was meestal al uitverkocht door abonnementen op het tijdschrift. Klik hier voor het inzien/ophalen van andere exemplaren. Hieronder een willekeurig exemplaar van Der Deutsche Straßenverkehr (nr. 1984/10) om op te halen.
| ||
|
Dewag (Deutsche Werbe- und Anzeigengesellschaft) was de Oost-Duitse reclame- en promotiebedrijf, dat verantwoordelijk was voor advertenties alsmede voor voorlichtingsborden en affiches van uiteenlopende aard in de DDR. Je kunt hier denken aan reclameposters, maar ook aan de borden, die de wc's aanwijzen op stations.
Politiek gezien was Dewag direct ondergeschikt aan het Centraal Comité van de SED, die namelijk (mee)besliste over de inhoud en de prioriteiten van de politieke reclame. Tegelijkertijd was zij ondergeschikt aan de ministerraad voor zover deze - in overleg met het Zentralkomitee (Centraal Comite) - ook besliste over de te voeren reclamemaatregelen bij de uitvoering van regeringsbesluiten. |
|
Ernst Eugen Degner was een Duits motorcoureur in de DDR.
Hij was de eerste wereldkampioen in de 50cc-klasse in het wereldkampioenschap wegrace en tevens de eerste wereldkampioen met een tweetaktmotor. In 1961 besloot hij met zijn gezin de DDR ontvluchtten. Zijn vrouw en twee zoons zouden op 13 augustus van dat jaar naar West-Berlijn afreizen. Hijzelf was al in het buitenland voor een race. Deze poging mislukte, omdat (juist) die dag een start werd gemaakt met het afsluiten van de grenzen naar West-Berlijn en de bouw van de Berlijnse Muur. Zijn vrouw durfde het niet aan. In een 2e poging is het ze alsnog gelukt om te vluchten naar West-Berlijn via een geheim compartiment in de auto van zijn vriend Paul Petry. Zelf wist hij te vluchten naar Denemarken tijdens een race in Zweden verstopt in een koffer met motoronderdelen met de hulp van Jimmy Matsumiya (Suzuki) onder de voorwaarde, dat hij de kennis van de tweetakttechniek van MZ zou delen met hem. De vlucht van Degner leidde ertoe, dat de professionele motorsport sindsdien vooral een binnenlandse aangelegenheid werd in de DDR, omdat het regime een dergelijke fiasco wilde voorkomen in de toekomst. Zie ADMV. |
|
Delikatläden (afgekort Delikat) waren winkels in de DDR, die luxe levensmiddelen verkochten zoals sekt, cola en chocoladepasta.
De eerste delicatessenzaken werden geopend in 1966. Vanaf 1978 breidden ze zich uit van 109 tot 250 winkels. In de omgangstaal werden ze soms Deli genoemd of (in verwijzing naar de Exquisit-winkels) Fress-Ex. Het assortiment bestond hoofdzakelijk uit levensmiddelen en luxegoederen (delicatessen). Inbegrepen waren exportartikelen, dan wel producten, die in de DDR werden geproduceerd vanuit een concessie. De prijzen van de aangeboden producten waren doorgaans hoger dan in de normale winkels. Dit betekende overigens niet, dat de kwaliteit van de producten per definitie beter waren. De hoge prijzen en mooie verpakkingen suggereerden een hogere kwaliteit. |
|
De Deutscher Eislauf-Verband (DELV) (vertaald: Duitse schaatsbond) was de nationale IJssportbond van de DDR, opgericht op 31 augustus 1958 en gevestigd in Berlijn. De vereniging omvatte de afdelingen ijshockey, schaatsen en curling. De vereniging verenigde ijshockeyspelers, kunstschaatsers en snelschaatsers, alsmede schaatsenmakers.
De ijshockey-sectie (van de DELV) werd op 9 juni 1954 toegelaten tot de Internationale IJshockey Federatie (IIHF). De eerste internationale wedstrijd namens de DDR vond plaats op 28 januari 1951 in Oost-Berlijn tegen Polen. In 1956 nam de DDR voor het eerst deel aan een wereldkampioenschap. In 1968 was de DDR voor de enige keer vertegenwoordigd op de Olympische Spelen (in Grenoble). Na de Val van de Muur verliet de ijshockey-sectie het DELV en vormde zich als een onafhankelijke ijshockeybond van de DDR in januari 1990. Navolgend hierop trok de bond zich met ingang van 31 augustus 1990 terug uit de Internationale IJshockey Federatie (IIHF). Op 11 september 1990 werd het DELV opgenomen in de West-Duitse IJshockey Federatie (DEB) en startten de twee voormalige Oberliga clubs EHC Dynamo Berlin en PEV Weißwasser op 14 september 1990 in de West-Duitse IJshockey Bundesliga. Hierdoor werd ijshockey de eerste sport waarin de competities van de BRD en de DDR verenigd waren. |
|
De Demokratischer Frauenbund Deutschlands (DFD) (vertaald: Democratische Vrouwenbond van Duitsland) was een vrouwenvakbond uit de voormalige DDR met overwegend SED-invloeden.
De DFD werd opgericht op het Deutscher Frauenkongress für den Frieden, die plaatsvond van 7-9 maart 1947 in het Admiralspalast in Berlijn. De DFD was onderdeel v/h Nationale Front van de DDR. |
|
De Deutsche Fußball-Verband (DFV) was de voetbalbond van de Duitse Democratische Republiek (DDR).
Na het ontstaan van de DDR werd in 1950 de DFV opgericht als Sektion Fußball van de sportkoepel Deutscher Sportausschuss (DS) van de DDR. In 1952 werd de bond lid van de FIFA en in 1954 hoorde de bond bij de oprichters van UEFA. Op 17 en 18 mei 1958 werd het Deutsche Fußball-Verband in Oost-Berlijn opgericht als opvolger van de Sektion Fußball. De DFV was onder meer verantwoordelijk voor de DDR-Oberliga, de hoogste liga in de DDR, de FDGB-Pokal en het voetbalelftal van de Duitse Democratische Republiek. Het belangrijkste succes voor het Oost-Duitse voetbal was de overwinning bij het Wereldkampioenschap voetbal 1974 tegen het West-Duits voetbalelftal. Op 20 november 1990 werd het Deutsche Fußball-Verband opgeheven. De 4.412 verenigingen gingen over naar de (West) Duitse voetbalbond. |
|
<< nog in bewerking >>
|
|
Diensteinheit IX was een geheime, speciale eenheid voor terrorismebestrijding van de Volkspolizei. Het was niet hetzelfde als de 9. Volkspolizei-Kompanie.
Het bloedbad in München in 1972 en de toenemende misdaad in Oost-Duitse steden leidden tot eerste pogingen om gespecialiseerde politie-eenheden in de DDR op te richten. Met de oprichting van de GSG 9 en Spezialeinsatzkommandos (SEK) begin jaren zeventig in West-Duitsland, heeft de regering van de DDR de oprichting van een soortgelijke eenheid geïnitieerd. Aangezien er in die tijd in de DDR nog geen vergelijkbare troepenmacht bestond, moest deze vanaf nul worden opgebouwd, te beginnen met het bestuderen van inlichtingenrapporten over de speciale eenheden van westerse landen en de Sovjet-Unie. De eenheid werd in 1973 opgericht als een provisorische/tijdelijke eenheid, voordat in 1974 een volledige eenheid werd opgericht in Potsdam door Ernst Fabian met aanvankelijk 30 man, die betrokken waren bij de beveiliging van de beurs van Leipzig (Leipziger Messe). De eenheid was bewapend met (door West-Duitsland gemaakte) handvuurwapens en uitrusting. Bij de Duitse hereniging in 1990 zijn sommige leden van de Diensteinheit IX opgegaan in de Spezialeinsatzkommandos (SEK) van West-Duitsland in Mecklenburg-Vorpommern en in Sachsen-Anhalt na grondige politieke evaluatieprocedures. Bron: wikipedia en tagesspiegel |
|
De Deutscher Sportausschuß (DS) (vertaald: Duitse Sportcomité) was de overkoepelende organisatie voor sport in de Sovjet-bezettingszone (SBZ) en later de Duitse Democratische Republiek (DDR) van 1948 tot 1957.
In verband met de oprichting van de Deutsche Turn- und Sportbund (DTSB) (vertaald: Duitse Gymnastiek- en Sportbond) op 27-28 april 1957 werd het Duitse Sportcomité uiteindelijk opgeheven. |
|
Deutscher Schwimmsport-Verband (DSSV) (vertaald: Duitse Zwembond) was een professionele sportbond voor zwemmen, waterpolo, waterduiken en synchroonzwemmen in de Duitse Democratische Republiek.
De voorganger van de DSSV werd op 1 oktober 1948 in de Sovjet-bezettingszone (SBZ) opgericht onder de noemer van het Deutscher Sportausschuß (DS) (vertaald: Duitse Sportcomité), waarvan de zwemafdeling vanaf 1949 of zwemsectie vanaf mei 1951 verantwoordelijk was voor sport en werd opgenomen in de FINA. Het Duitse Sportcomité werd in maart 1952 als onafhankelijke massale organisatie aangesteld, maar reeds in juli 1952 werd het van zijn positie als hoogste sportautoriteit ontdaan en overgeheveld naar het Staatscomité voor Lichamelijke Cultuur en Sport. In april 1957 werd het Duitse Sportcomité opgeheven en werd de Duitse Gymnastiek- en Sportbond (DTSB) opgericht.[5] In de DTSB werden de afdelingen van het Duitse Sportcomité omgevormd tot sportbonden en zo werd in 1958 de Duitse Zwembond opgericht. Het werd opgericht in Zeitz op 3 en 4 mei 1958 en ontbonden op 30 november 1990 in het kader van de Duitse hereniging. In 1984 waren 82.035 mensen lid van de DSSV. |
|
DT64 was het jeugdprogramma van de radio uitzendingen in de DDR en een essentieel onderdeel van de jeugdcultuur in de DDR.
DT64 is benoemd naar het festival Deutschland Treffen in 1964, waar voor het eerst de Beatles te horen waren. De in 1964 opgerichte DT64 werd in 1986 een onafhankelijk station tot mei 1993. Daarna werd DT64 opgevolgd door MDR Spoetnik. |
|
De Deutsche Turn- und Sportbund (DTSB) was in de DDR de centrale organisatie, waarin de sport werd georganiseerd. De DTSB werd als laatste massaorganisaties in de DDR opgericht op 27-28 april 1957. De DTSB nam de taken over van de Deutsche Sportausschuss en van het Staatliche Komitee für Körperkultur und Sport. De DTSB werd direct aangestuurd door het Centraal Comité van de communistische partij, de SED. De afdeling Sport van het Centraal Comité werd tot 1971 geleid door Erich Honecker, van 1971 tot 1984 door Paul Verner en van 1984 tot 1989 door Egon Krenz.
In 1980 waren 33 sportverenigingen en 2 coöperatieve verenigingen aangesloten bij de DTSB. Klik hier voor een verwijzing naar deze verenigingen. |
|
Deutscher Turn-Verband (DTV) (vertaald: Duitse turnbond) was de turnfederatie van de DDR en dus één van de sportfederaties van de Deutsche Turn- und Sportbund (DTSB).
De DTV was onder meer verantwoordelijk voor de amateur- en topgymnasten en het nationale turnteam van de DDR. Het organiseerde nationale en internationale gymnastiekkampioenschappen en de gymnastiek- en sportfestivals van de DDR. De DTV werd op 3 mei 1958 in Leipzig opgericht. In de loop van de Duitse hereniging trad het op 8-9 september op het Duitse gymnastiekcongres in Hannover toe tot de Duitse Gymnastiek Bond (DTB). Het belangrijkste tijdschrift van de vereniging in de DDR was "Gymnastik und Turnen" en werd onder verschillende namen gepubliceerd van 1952 tot 1990. |
|
Duroplast is een kunststof, die is ontwikkeld in de Duitse Democratische Republiek voor gebruik in de Oost-Duitse auto-industrie. Duroplast ontstaat door het (onder hoge druk en temperatuur) samenpersen van katoen en fenolhars. Duroplast is relatief licht, flexibel en sterk, en staat in de volksmond bekend als "zeven maal sterker dan staal".
Duroplast werd voornamelijk gebruikt door VEB Sachsenring Automobilwerke Zwickau om panelen (schermen, daken, motorkap, enz.) te vervaardigen voor de Trabant. |
|
De Würdig 301 (in de volksmond Dübener ei genaamd) is een hele lichte caravan in de vorm van een traan, die na de ontbinding van de DDR een cultstatus heeft bereikt in zowel het oosten als het westen van Duitsland.
De geschiedenis van de Würdig 301 begon in 1936 in Bad Düben, toen constructeur Würdig met zijn vriendin wegens het ontbreken van een huwelijksbewijs geen overnachtingsmogelijkheid in een hotel kreeg en hierdoor op het idee kwam om een onafhankelijk reisverblijf te ontwikkelen om niet meer op de onzekere gastvrijheid van derden te zijn aangewezen. De populariteit van de kleine en lichte caravan nam spoedig toe en zo kwam het in de jaren 30 tot een kleine serieproductie, die in de Tweede Wereldoorlog volledig tot stilstand kwam. Eind jaren 50 nam Max Würdig's zoon, Karl-Bernhard Würdig, het bedrijf over. In 1972 werd het bedrijf genationaliseerd en werd Bad Düben een filiaal van VEB Containerbau Leipzig." Het laatste exemplaar werd afgeleverd in 1990. Daarna werd de productie stopgezet. Het (tegenwoordig zeldzaam geworden) origineel is af en toe nog te zien op oldtimerbijeenkomsten, in musea of op de zogenaamde "Dübener-Eier-Treffen" op Hemelvaartsdag. |
|
De Deutscher Verband für Wandern, Bergsteigen und Orientierungslauf (DWBO) (vertaald: Duitse wandel-, alpinisten- en oriëntatieloopvereniging) was een sportvereniging binnen de Duitse Gymnastiek- en Sportbond (DTSB) van de DDR, waarin atleten waren verenigd die aan wandelen, alpinisme en oriëntatieloop deden. De vereniging bestond van 1958 tot 1990.
Er was een behoefte na de 2e wereldoorlog in de SBZ om het alpinisme te reorganiseren. De enige alpenvereniging tot dan toe was de Deutscher Alpenverein (DAV) (niet te verwarren met de Oost-Duitse Vissersbond, de Deutsche Anglerverband (DAV)). Echter werd de alpenvereniging al vrij snel verboden en opgeheven na de oorlog, gezien het in feite een overblijfsel was uit het nazitijdperk. Na de heroprichting van de Deutscher Alpenverein (DAV) in de BRD in 1952, werd in Dresden op 14-15 juni 1958 de Deutschen Wanderer- und Bergsteigerverbands (DWBV) opgericht als tegenhanger voor de DAV, omdat de DAV in de DDR nog steeds niet werd erkend. Op haar 4e verenigingscongres op 25 april 1970 besloot de DWBV zichzelf om te dopen tot de Duitse Wandelsport-, Berg- en Oriëntatievereniging van de DDR (DWBO). Zo werd de term oriëntatiesport in de naam van de vereniging opgenomen. Tijdens de eindejaarsvergadering van het DWBO-presidium op 16 december 1989 in Bad Blankenburg werd als gevolg van de politieke veranderingen in de DDR besloten, dat het presidiumbureau zijn werkzaamheden zou staken. Als gevolg hiervan trad het DWBO-presidium af tijdens de presidiumvergadering van 7 februari 1990 in Dresden en werd een werkgroep gevormd om de werkzaamheden van de vereniging voort te zetten. De werkgroep heeft de DWBO ontbonden en zich uitgesproken voor de oprichting van een Duitse wandelbond en een Duitse oriëntatiebond. |
|
Het Eénwordingsverdrag (Duits: Einigungsvertrag) is het verdrag van 31 Augustus 1990 tussen de Bondsrepubliek Duitsland en de Duitse Democratische Republiek over de ontbinding van de DDR, de toetreding tot de Bondsrepubliek Duitsland en de Duitse eenheid.
De hoofdonderhandelaar en ondertekenaar van de Bondsrepubliek was de toenmalige Bondsminister van Binnenlandse Zaken, Wolfgang Schäuble, en van de zijde van de Duitse Democratische Republiek, de parlementaire staatssecretaris Günther Krause. Het verdrag behandelt de volgende punten:
Het voorstel werd op 20 september 1990 door de Volkskamer van de DDR aanvaard (299 stemmen voor, 80 tegen, 1 onthouding). Op dezelfde dag keurde de Bondsdag het verdrag goed (440 stemmen voor, 47 tegen, 3 onthoudingen). Met het sluiten van dit verdrag werd de Duitse hereniging officieel een feit. |
|
Elf 99 was een jeugdprogramma op de DDR-televisie, genoemd naar de toenmalige postcode 1199 (het hoofdkwartier van de DDR-televisie in het stadsdeel Berlijn-Adlershof).
De Republiek was verbaasd toen het jeugdtijdschrift "Elf 99" in 1989 op de DDR-televisie werd uitgezonden. Het programma was levendig, geestig, interessant, zorgeloos en vooral kritisch - zozeer zelfs dat de jonge presentatoren het publiek snel voor zich wisten te winnen. Elf 99 werd voor het eerst uitgezonden in september 1989 (gedeeltelijk) als reactie op waarnemingspatronen van de westerse televisie. Voor het eerst in de geschiedenis van de DDR-televisie voerde de programmaleiding een "alternatief programmabeleid", waarmee de DDR-regering jongeren die zich van de DDR en haar televisie hadden afgekeerd, hoopte terug te winnen. Elf 99 werd na de val van het communisme en de vreedzame revolutie in de DDR op verschillende Duitse zenders uitgezonden, totdat het op 26 maart 1994 werd opgeheven. |
|
Eterna was een platenlabel van de voormalige VEB Deutsche Schallplatten Berlin, een staatsbedrijf in de DDR. Het bedrijf kwam voort uit een in 1947 opgerichte muziekuitgeverij.
|
|
Exercise Reforger (REturn FORces to GERmany) was een jaarlijkse oefening, die uitgevoerd werd door de NAVO tijdens de Koude Oorlog. De oefening was bedoeld om ervoor te zorgen dat de NAVO de mogelijkheid had om snel troepen in West-Duitsland in te zetten in geval van een conflict met het Warschaupact.
Reforger was niet louter machtsvertoon. Het eigenlijke plan was om de NAVO-aanwezigheid in Europa te versterken bij een eventuele conflictsituatie. In een dergelijke situatie zou de naam veranderen naar Operation Reforger. Deze jaarlijkse oefeningen vonden voor het eerst plaats in 1969 en duurden tot na het einde van de Koude Oorlog in 1993 (met uitzondering van het jaar 1989). |
|
De Expovita was de belangrijkste sport- en vrijetijdsbeurs in de DDR. Het werd vanaf 1969 jaarlijks aangeboden op de Leipziger najaarsbeurzen. De naam is een afkorting die bestaat uit een deel van Exposition (Latijn voor tentoonstelling) en/of Export en Vita (Latijn voor leven).
|
|
De Freier Deutscher Gewerkschaftsbund (FDGB) was de éénheidsvakbond van de voormalige Duitse Democratische Republiek (DDR) wat voornamelijk geleid werd door SED-leden.
De FDGB werd in de zomer van 1945 opgericht als een verenigde, niet-partijgebonden vakbond. Grondleggers van de vakbond waren (vertegenwoordigers van) de communistische KPD, de sociaaldemocratische SPD en de christendemocratische CDUD. De vertegenwoordigers van de partijen streefden naar één grote, alles overkoepelende neutrale vakbond, die de vele - veelal naar levensovertuiging of ideologie ingestelde - vakbonden tijdens de Duitse Weimarrepubliek zou gaan vervangen. Tot 1949 bleef de vakbond neutraal, maar na de oprichting van de DDR in oktober 1949, waren het vooral de communisten van de SED die de dienst uitmaakten binnen de FDGB. Harry Tisch (lid van het Politbureau van de SED) was van 1975 tot 1989 bondsvoorzitter van de FDGB. De FDGB had 61 afgevaardigden in de Volkskammer (parlement). In oktober 1989 zette de FDGB-leiding Harry Tisch af en ging zij een onafhankelijke koers varen ten opzichte van de communistische partij (SED). Net voor de Duitse Hereniging, op 30 september 1990 werd de FDGB opgeheven en sloten de bonden van de FDGB zich aan bij de bonden van de Deutsche Gewerkschaftsbund. |
|
Peter Fechter was een vluchteling, die bij de Berlijnse muur om het leven kwam. Hij probeerde ruim een jaar na de bouw van de muur, op 17 augustus 1962, samen met een 18-jarige collega, Helmut Kulbeik, naar het westen te vluchten. Kulbeik kwam ongedeerd in West-Berlijn, maar Fechter haalde het niet. Soldaten van de grenstroepen van de DDR vuurden 35 schoten af. Fechter werd getroffen in longen en buik en bleef schreeuwend liggen, waardoor aan beide kanten van de muur een volksoploop ontstond. Politieagenten uit West-Berlijn gooiden nog verband en hulpmiddelen over de muur maar dat was vergeefse hoop. Een Amerikaanse luitenant die bij Checkpoint Charlie gestationeerd was kwam kijken en gaf als commentaar: "Not our problem." Na een uur was Fechter doodgebloed en werd zijn lijk weggehaald door Oost-Duitse soldaten. De foto's van de doodbloedende Fechter gingen de wereld over en werden ook in het Amerikaanse tijdschrift Life afgedrukt.
|
|
Heinz Paul Johann Felfe (18 maart 1918 - 8 mei 2008) was een Duits spion. Op achttienjarige leeftijd in 1936 diende hij bij de SS, laatstelijk als Obersturmführer (Eerste Luitenant).
Hij werkte op verschillende tijdstippen voor de inlichtingendiensten van nazi-Duitsland, Groot-Brittannië, de Sovjet-Unie en West-Duitsland. Het is nog steeds niet duidelijk, wanneer hij voor de Sovjet-inlichtingendienst begon te werken, maar het is bekend dat hij tussen 1951 en 1961 een zeer effectieve dubbelspion was, die belangrijke inlichtingen (die hij tijdens zijn werk voor de West-Duitse inlichtingendienst ontving) aan de Sovjet-Unie leverde. Hij wordt gezien als de meest effectieve spion uit de voormalige DDR. |
|
Clown Ferdinand was een fictieve personage belichaamd door de Tsjechische acteur Jiří Vršťala. Clown Ferdinand was het begin van de samenwerking van auteur Ota Hofman met regisseur Jindřich Polák.
Clown Ferdinand combineert sprookjes- en fantasiemotieven die actief voorkomen in het dagelijks leven van kinderen. Vergezeld door papegaai Robert reist hij in zijn caravan door de wereld en leert die kennen. Door zijn onhandigheid veroorzaakt hij meestal een hoop chaos in het proces. Hij vliegt zelfs een keer de ruimte in met een raket. Clown Ferdinand werd oorspronkelijk bedacht in 1956 voor een serie op de DDR-televisie; een speelfilm werd geproduceerd in 1963. |
|
Oskar Fischer was een Oost-Duits politicus. Hij was minister van Buitenlandse Zaken tussen 1975 en 1990 van de Duitse Democratische Republiek (DDR).
Hij onderhield vooral de contacten tussen de DDR en de niet-communistische landen, zoals de Bondsrepubliek Duitsland. |
|
Die Flimmerstunde was een kinderprogramma op het 1e kanaal van de DDR-televisie.
Het programma, dat van 14 september 1959 tot het einde van de DDR-televisie (1991) werd uitgezonden, had zijn vaste zendtijd aanvankelijk op maandag om 16.00 uur. Later verschoof dit naar de zaterdag om ongeveer 14.00 uur. Aan het begin van elk programma bezocht de jongen "Karli Kurbel" de vriendelijke professor "Flimmrich" (Walter E. Fuß) in zijn filmarchief. De professor legde uit hoe ze waren gemaakt en liet hem fragmenten zien van nieuwe kinderfilms. Daarna vertoonde hij een speelfilm, naast reportages en documentaires. Nadat Fuß in 1980 om gezondheidsredenen met pensioen ging, leidde Helmut Schreiber het programma. In latere jaren bleef het programma meestal beperkt tot speelfilms. Op gezette tijden werd het onderwerp van een vertoonde film echter kritisch besproken met kinderen en jongeren in de studio. Tussen 1985 en 1989 presenteerde Marita Gerasch (soms vermomd als de sympathieke heks Barbarina) de Flimmerstunde. Klik hier om naar een Duitse website te surfen met wat Duitse informatie over een paar andere kinderfilms. |
|
FORMO is de naam van een speelgoedfabrikant in de DDR, die gevestigd was in Gotha en klemblokjes produceerde (vergelijkbaar met Lego-systeem) in een grote verscheidenheid aan kleuren.
VEB Gothaer Kunststoffverarbeitung ontwikkelde het FORMO bouwsteensysteem eind jaren 1960 in de DDR en bracht het tot 1990 op de markt. Het was niet compatibel met Lego of PEBE (het tweede bouwsteensysteem in de DDR), omdat FORMO andere rastermaten had. Verschillende bouwpakketten werden op de markt gebracht onder de namen FORMO system en FORMO constanti. Iets later verscheen een bouwpakket met tandwielen en wielen onder de naam FORMO mobili. Een specialiteit was de modelbouwdoos Palast der Republik, die verkrijgbaar was als souvenir. Sinds 2003 worden de modules opnieuw geproduceerd in de historische locatie in Gotha. |
Fortschritt ZT 300
|
Fortschritt (Duits voor "vooruitgang") was een Oost-Duits merk van tractoren, maaidorsers en andere landbouwmachines gemaakt door VEB Fortschritt (onderdeel van IFA) in Neustadt, Saksen.
Kombinat Fortschritt Landmaschinen was vanaf de jaren 1960 de grootste producent van landbouwmachines in de DDR. Vanaf 1978 werden de volledige landbouwmachineproductie van de DDR en delen van de productie van voedingsmachines samengevoegd in dit bedrijf. Een bekend model was de Fortschritt ZT 300 trekker. Fortschritt werd in 1997 overgenomen door Case IH. Sinds 2016 opereert Fortschritt onder de naam van het Chinese bedrijf Fortschritt Agritech Ltd. en heeft het de productie-, marketing- en verkooprechten van het merk Fortschritt. |
|
De Forum cheque was de naam, die werd gegeven aan een betaalmiddel in de DDR, waarmee DDR-burgers inkopen konden doen in de Intershops. Eén Forumscheck-Mark was gelijk aan één West-Duitse D-Mark. Deze cheques werden op 16 april 1979 ingevoerd.
Het was doorgaans verboden voor DDR-burgers om vrij converteerbaar buitenlands geld te bezitten. Alleen het bezit van Forumcheques was toegestaan. Het doel van deze verordening was de westerse valuta die in de DDR werd ingevoerd, zo snel mogelijk af te romen. Om de forumchequeregeling te handhaven, mochten alleen niet-DDR-burgers in de Intershop met vreemde valuta betalen en moesten zij daarvoor hun paspoort laten zien. DDR-burgers mochten dit officieel niet doen en moesten het "Westgeld" vooraf inwisselen voor forumcheques in de filialen van de staatsbank van de DDR. Een nieuwe ruil was niet mogelijk. Ten minste vanaf het midden van de jaren tachtig werden rechtstreekse aankopen met D-Mark door DDR-burgers echter vaak weer aanvaard. De Forum cheques konden alleen worden verzilverd in een Intershop. Daar werden ze als geld behandeld, d.w.z. dat bij betaling met Forumschecks het "wisselgeld" ook in Forumschecks werd teruggegeven (kleinere bedragen dan 50 Forumscheck-Pfennig werden meestal teruggegeven in de vorm van chocoladerepen of lolly's van 10 Pfennig per stuk). Begin 1990, na de val van de Berlijnse Muur, konden de cheques worden ingewisseld tegen "echte" Duitse marken. |
|
FRÖSI was de naam van een kindertijdschrift, dat werd uitgegeven door Junge Welt in de DDR.
Het was het tijdschrift voor leden van de pioniersorganisatie Ernst Thälmann. De naam "FRÖSI" is afgeleid van de openingszin van een bekend pioniersliedje van Hans Naumilkat (Fröhlich sein und singen). Fröhlich sein und singen was aanvankelijk de volledige titel, maar in 1965 werd de verkorte vorm geïntroduceerd. Het eerste nummer van FRÖSI verscheen op 25 juni 1953 met 32 pagina's en een groet van de toenmalige FDJ-voorzitter Erich Honecker. In 1970 nam het aantal pagina's toe tot 40; er waren ook af en toe variaties in het aantal nummers of dubbele nummers. Het had een maximale oplage van ongeveer 600.000 exemplaren en werd verkocht voor 50 pfennig en later 70 pfennig. FRÖSI organiseerde ook een rollende FRÖSI-disco op schoolfestivals. Op pers- en publieksfestivals stond vaak een FRÖSI-stand met de nieuwste uitgaven. Nadat het tijdschrift in 1990 was omgedoopt tot Tandem, werd het in maart 1991 opgeheven met de liquidatie van de uitgeverij Junge Welt door de Treuhandanstalt. |
|
De Fulda kloof (Duits: Fulda-Lücke), genoemd naar de stad Fulda, is een gebied tussen Hessen-Thüringer (voormalige Duits-Duitse grens) en Frankfurt am Main. Dit gebied bevat twee corridors van laaglanden vanwaar de tanks van de Sovjet-Unie en hun bondgenoten van het Warschaupact mogelijkerwijs naar Frankfurt, de NAVO of naar de zuidelijke Oost-Duitse industriegebieden zouden kunnen oprukken bij een mogelijke verrassingsaanval.
De Fulda Kloofwerd derhalve als strategisch belangrijk beschouwd tijdens de Koude Oorlog van 1947-1991. Zowel de NAVO als het Warschaupact (aan de andere kant van de grens) hadden hier dan ook sterke militaire eenheden. Zie ook Observatiepost Alpha. |
|
Gabriele Gast is een voormalige Duitse dubbelagent in de Koude Oorlog.
Op 1 november 1973 trad zij in dienst bij de BND (de West-Duitse inlichtingendienst) n.a.v. een vacature in een krantenadvertentie. Klaarblijkelijk was niet gebleken uit het antecedentenonderzoek van de BND, dat Gast sinds 1968 op de "loonlijst" stond van de HVA (de buitenlandse inlichtingendienst van de DDR welk onderdeel was van het Ministerie van Staatsveiligheid (de Stasi)). Ze bleef van 1968 tot de ontbinding van de HVA rond 1989/90 werken als buitenlandse spion (IM) voor de HVA. Het duurde dus uiteindelijk meer dan 20 jaar, voordat de BND doorkreeg, dat ze al die tijd voor de HVA had gewerkt. Ze werd ontmaskerd, toen ze werd verraden door een overloper. Opmerkelijk is, dat Gast weigerde enige betaling aan te nemen voor haar spionageactiviteiten. Ze deed dit (naar eigen zeggen) uit liefde. Mensen die informatie van het westen doorgaven aan de Oost-Duitse inlichtingendiensten kregen normaal gesproken iets betaald namelijk. Achteraf wordt zij gezien als één van de meest effectieve spionnen van Oost-Duitsland. |
|
Gärtnerische Produktionsgenossenschaft (GPG) was de gedeeltelijk afgedwongen fusie van tuinders en tuinbouwbedrijven in de DDR tot een socialistische coöperatie.
Op het 2e partijcongres van de SED in Oost-Berlijn (9-12 juli 1952) besloot de SED tot maatregelen om coöperaties op te richten. In overeenstemming met de collectivisering en industrialisering van de landbouw (één van de grondgedachten van het socialisme) moesten ook particuliere tuinders en tuinbouwbedrijven in de DDR via coöperatief eigendom van de productiemiddelen en coöperatieve arbeid deelnemen aan de geplande sociale ontwikkeling in de richting van het socialisme. In die tijd vereiste de coöperatieve wet dat ten minste zeven tuinders zich verenigden om een GPG te vormen. Coöperatieve werkzaamheden leidden tot rationalisatie en een grotere doeltreffendheid in vergelijking met individuele produktie door de fusie van individuele tuinders en kleine particuliere tuinbouwbedrijven tot een GPG. Dit theoretische effect werd omgebogen in zijn tegendeel door de afnemende motivatie, aangezien nauwelijks hogere winsten konden worden behaald als gevolg van door de overheid gereguleerde prijzen en vooraf vastgestelde productiehoeveelheden. In oktober 1957 werd in Caputh de eerste tuinbouwproduktiecoöperatie in de DDR opgericht. In grotere steden waren er één of meer tuinbouwproduktiecoöperaties en in veel dorpen waren er delen van een GPG. |
Gästehaus des Ministerrates der DDR in Leipzig
Gästehaus des Ministerrates der DDR in Gohrisch
|
Een Gästehaus des Ministerrates der DDR (een gasthuis van de ministerraad van de DDR) is een gebouwencomplex, dat een (speciaal beveiligde) officiële herberg was voor staats- en partijfunctionarissen en buitenlandse staatsgasten van de DDR.
Gästehaus des Ministerrates der DDR in Leipzig Het Gästehaus des Ministerrates der DDR in Leipzig is een gebouwencomplex, dat in 1969 werd geopend in het muziekdistrict van Leipzig. Na de hereniging bleef het gebouw tot 1995 dienst doen als hotel onder de naam Gästehaus am Park en stond daarna meer dan twee decennia leeg. Sinds 2020 wordt het monumentale gebouw ingrijpend gerenoveerd en zal het daarna voor woondoeleinden worden gebruikt. Gästehaus des Ministerrates der DDR in Gohrisch Het Gästehaus des Ministerrates der DDR in Gohrisch (nabij Dresden) is gebouwd in 1952. Vele grote persoonlijkheden uit de politiek, kunst en cultuur brachten hier op uitnodiging van de DDR-regering hun vakantie door. Tegenwoordig doet het dienst als wandelhotel Albrechtshof. De kamers zijn functioneel modern ingericht als eerbetoon aan de stijl van het monumentale huis. Eén van de beroemdste gasten was de componist Dmitri Sjostakovitsj, die hier zijn wereldberoemde 8e strijkkwartet schreef. Om hem te herdenken worden jaarlijks de "Sjostakovitsjdagen" gehouden als een klassiek muziekfestival in Gohrisch. |
|
Genex Geschenkdienst (Geschenkdienst-und Kleinexporte GmbH) was een postorderbedrijf, die opgericht is in 1956 als een commerciële organisatie. Het doel was om buitenlandse valuta te verkrijgen voor de DDR. Bestellingen konden alleen vanuit het buitenland gedaan worden. BRD-burgers konden via deze route tv's, meubelen, huishoudelijke apparatuur en vervoersmiddelen bestellen voor hun kennissen en vrienden in de DDR. Hiermee werden de wachttijden voor dit soort dure artikelen een stuk korter voor de Oost-Duitsers.
|
|
Glashütte Original is een prestigieuze Duitse horlogemaker, die in 1994 werd opgericht a.g.v. de privatisering van de VEB Glashütter Uhrenbetriebe (GUB), een Oost-Duits conglomeraat dat in 1951 werd gevormd uit de in Glashütte gevestigde horlogebedrijven. Glashütte Original gebruikt eigen uurwerken en heeft 10 eigen uurwerkinnovaties. Glashütte Original is momenteel eigendom van The Swatch Group.
|
|
De Groep van Sovjetstrijdkrachten in Duitsland (afgekort GSSD, vertaald: Gruppe der Sowjetischen Streitkräfte in Deutschland) waren eenheden van de Land- en Luchtmacht van het Rode Leger, die van 1945 tot 1994 in de Sovjetbezettingszone in Duitsland (SBZ), de daarna gevormde Duitse Democratische Republiek (DDR) en in het verenigde Duitsland gestationeerd waren.
|
|
Helga Göring (ook Helga Bonnet) was een Duitse actrice.
Na de Tweede Wereldoorlog verhuisde Göring naar de SBZ. Een artistiek leider had haar kort na het einde van de oorlog gesuggereerd dat de naam Göring valse herinneringen zou kunnen oproepen, en daarom noemde ze zich tijdelijk Helga Bonnet naar een familielid. Van 1950 tot halverwege de jaren 50 was ze een vast ensemblelid van het Staatstheater Dresden. Helga Göring werd vooral populair door de titelrol in de Anna Seghers verfilming Die große Reise der Agathe Schweigert (1972). Voor haar artistieke werk ontving ze de Kunstprijs in 1964 en de Nationale Prijs van de DDR in 1969, 1982 en 1988. Van 1967 tot 1982 was Helga Göring als oma te horen in een groot deel van de 678 geproduceerde afleveringen van de populaire radiodramaserie Neumann, zweimal klingeln op Radio DDR I. Na de val van de Berlijnse Muur was ze nog te zien in verschillende misdaadseries. Göring overleed op 3 oktober 2010 op 88-jarige leeftijd na acuut hartfalen in Berlijn-Schöneberg. Ze ligt begraven in Berlijn-Prenzlauer Berg. |
|
Günter Guillaume was een geheim agent van de Oost-Duitse geheime dienst, de Stasi.
Zijn opdracht was om binnen te dringen in de West-Duitse politiek en van binnenuit te rapporteren. Hij maakte carrière binnen de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) en werd uiteindelijk één van de naaste medewerkers van bondskanselier Willy Brandt. In 1974 kwamen Guillaume's activiteiten voor de Oost-Duitse geheime dienst uit. Deze ontdekking bracht Willy Brandt zoveel politieke schade toe dat hij moest aftreden. Guillaume werd veroordeeld tot 13 jaar gevangenisstraf, terwijl zijn vrouw tot 8 jaar veroordeeld werd. In 1981 werd hij bij een spionnenruil aan de DDR overgedragen. |
Bron: wikipedia