Reis langs de grens van de voormalige DDR
Deze keer is er een reis gepland naar het pittoreske Potsdam wat in de schaduw van Berlijn resorteert. Potsdam heeft niet zo'n uitbundig verleden als Berlijn, maar niettemin huist het vele interessante locaties. Deze kun je ontdekken op de vijfdaagse reis naar Potsdam met Anja Fricke. Het thema van deze reis is ‘Potsdam als grensstad’. De belangrijkste grens was in de afgelopen eeuw de muur die langs Potsdam liep en zo de stad afscheidde van West-Berlijn. ‘De ‘Glienicker Brücke’ is dan ook de beroemdste plek voor het uitwisselen van spionnen tussen Oost en West. Maar er is ook een duidelijke grens tussen Potsdam, de residentstad, tegenover Berlijn, de hoofdstad. Bovendien bezit Potsdam diverse wijken die land overstijgend zijn zoals het ‘Holländisches Viertel’ als ook de kolonie ‘Alexandrowka’. Kortom: diverse plekken worden bezocht in en rondom Potsdam, die de moeite waard zijn!
|
Datum
Prijs Inclusief Exclusief Website |
23 t/m 27 mei 2023
2-persoonskamer € 1.595,- p.p. 1-persoonskamer € 1.845,- p.p. In de reissom zijn inbegrepen: - vervoer per comfortabele touringcar, - logies met ontbijt, lunches en diner, - reisleiding, organisatorische begeleiding, lokale gidsen, - gebruik audiosysteem, reisbundel, - entrees, fooien, CO2-compensatie. Niet inbegrepen zijn: - Souvenirs - Consumpties, die u nuttigt buiten het programma om, zoals een drankje ‘s avonds aan de bar. - Reis en/of annuleringsverzekeringen www.historizon.nl Vertical Divider
|
https://de.wikipedia.org/wiki/Tageszeitungen_der_DDR
Landelijke kranten
Neues Deutschland
Neue Zeit
Der Morgen
Tribüne
Junge Welt
Deutsches Sportecho
National-Zeitung
Bauernecho
SED-regionale kranten
Das Volk
Neuer Tag
Landelijke kranten
Neues Deutschland
Neue Zeit
Der Morgen
Tribüne
Junge Welt
Deutsches Sportecho
National-Zeitung
Bauernecho
SED-regionale kranten
Das Volk
Neuer Tag
|
|
NIEUWE ITEMS
|
NIEUWE ITEMS
|
TV-programma Zur See
Kunstenaars DDR
Willi Sitte
Carlfriedrich Claus
Gerhard Altenbourg
A. R. Penck
Cornelia Schleime
Angela Hampel
Michael Morgner
Hermann Glöckner
Willi Sitte
Carlfriedrich Claus
Gerhard Altenbourg
A. R. Penck
Cornelia Schleime
Angela Hampel
Michael Morgner
Hermann Glöckner
Leipziger Schule
De galerie toont een geselecteerd spectrum van hedendaagse kunst uit Leipzig op een tentoonstellingsruimte van 160 m². Voornamelijk werken van de "Leipziger School" en de "Nieuwe Leipziger School" worden gepresenteerd.
De wortels van de zogenaamde "Leipziger School" zijn gedocumenteerd in de collectie en sinds 1995 ook in de "galerie.leipziger-schule" met grote solotentoonstellingen van werken van Werner Tübke, Hans Mayer-Foreyt, Hartwig Ebersbach, Wolfram Ebersbach, Sighard Gille, Gudrun Brüne en anderen. Werken van deze kunstenaars zijn ook vertegenwoordigd in de kunstcollectie, evenals andere belangrijke werken van Bernhard Heisig, Wolfgang Mattheuer, Arno Rink, Gerald Müller-Simon, Heinz Müller en anderen.
In de afgelopen jaren heeft de galerie steeds meer werk getoond van kunstenaars van de jongere generatie - de "Nieuwe Leipziger School"; Michael Triegel, Annette Schröter, Kristina Schuldt, Katrin Kunert, Gerhard Hoffmann, Markus Bläser, Reinhard Minkewitz, Michael Fischer-Art, Jörg Ernert, Rosa Loy, Britta Schulze, Martina Munse, Madeleine Heublein, Silke Thal, Dietrich Gnüchtel en anderen, en af en toe masterstudentententoonstellingen in samenwerking met de Academie voor Beeldende Kunsten van Leipzig.
In de collectie hangen ook werken van Neo Rauch, Matthias Weischer, Saane Süßmilch en anderen.
Max Schwimmer en A. R. Penck zijn met talrijke werken in de collectie vertegenwoordigd.
De galerie toont een geselecteerd spectrum van hedendaagse kunst uit Leipzig op een tentoonstellingsruimte van 160 m². Voornamelijk werken van de "Leipziger School" en de "Nieuwe Leipziger School" worden gepresenteerd.
De wortels van de zogenaamde "Leipziger School" zijn gedocumenteerd in de collectie en sinds 1995 ook in de "galerie.leipziger-schule" met grote solotentoonstellingen van werken van Werner Tübke, Hans Mayer-Foreyt, Hartwig Ebersbach, Wolfram Ebersbach, Sighard Gille, Gudrun Brüne en anderen. Werken van deze kunstenaars zijn ook vertegenwoordigd in de kunstcollectie, evenals andere belangrijke werken van Bernhard Heisig, Wolfgang Mattheuer, Arno Rink, Gerald Müller-Simon, Heinz Müller en anderen.
In de afgelopen jaren heeft de galerie steeds meer werk getoond van kunstenaars van de jongere generatie - de "Nieuwe Leipziger School"; Michael Triegel, Annette Schröter, Kristina Schuldt, Katrin Kunert, Gerhard Hoffmann, Markus Bläser, Reinhard Minkewitz, Michael Fischer-Art, Jörg Ernert, Rosa Loy, Britta Schulze, Martina Munse, Madeleine Heublein, Silke Thal, Dietrich Gnüchtel en anderen, en af en toe masterstudentententoonstellingen in samenwerking met de Academie voor Beeldende Kunsten van Leipzig.
In de collectie hangen ook werken van Neo Rauch, Matthias Weischer, Saane Süßmilch en anderen.
Max Schwimmer en A. R. Penck zijn met talrijke werken in de collectie vertegenwoordigd.
Citroen CX25 Prestige
Hotel der Optik., Am Rathenow in Havelland
HEEL VEEL FOTO's
|
VITA COLA
|
POLITBURO
|
DOPING in de SPORT
|
GESCHIEDENIS van de DDR
|
SANDMÄNNCHEN
|
VLUCHTEN uit de DDR
|
STASI
|
de SOVJET's
|
NAAKTCULTUUR
|
KERNWAPENS
|
het OOSTBLOK
|
BERLIJNSE MUUR
|
WOLF BIERMANN
|
TRABI's
|
DDR-LEXICON
|
De DDR i.s.m. Historisch Nieuwsblad • Oppositie en onderdrukking, revolutie en wederopbouw
Labrys Reizen organiseert een DDR-reis waar op zoek zal worden gegaan (langs de Duits-Duitse grens) naar overblijfselen en herinneringen uit deze tijd. Daarbij staan de thema’s oppositie, onderdrukking, revolutie en wederopbouw centraal.
De reis zal inhoudelijk worden geleid door dr. Willem Melching met medewerking van prof. dr. Maarten van Rossem. Bij enkele bezoeken zal een lokale gids de rondleidingen verzorgen, maar de beide heren zullen ook hier hun deskundige commentaar laten horen.
Labrys Reizen organiseert een DDR-reis waar op zoek zal worden gegaan (langs de Duits-Duitse grens) naar overblijfselen en herinneringen uit deze tijd. Daarbij staan de thema’s oppositie, onderdrukking, revolutie en wederopbouw centraal.
De reis zal inhoudelijk worden geleid door dr. Willem Melching met medewerking van prof. dr. Maarten van Rossem. Bij enkele bezoeken zal een lokale gids de rondleidingen verzorgen, maar de beide heren zullen ook hier hun deskundige commentaar laten horen.
|
Datum
Prijs Inclusief Exclusief Website |
3 t/m 9 oktober 2022
EUR 1.795,- p.p. voor abonnees Historisch Nieuwsblad of Maarten! EUR 1.830,- p.p. voor niet-abonnees toeslag eenpersoonskamer: € 230 In de reissom zijn inbegrepen: - vervoer per comfortabele touringcar, - logies met ontbijt, 1 diner, - reisleiding, lokale gidsen, - gebruik audiosysteem, - entrees, fooien, CO2-compensatie. Niet inbegrepen zijn: - overige maaltijden, - drankjes, - verzekeringen, - verplichte bijdrage SGR à € 5,- p.p., - verplichte bijdrage Calamiteitenfonds à € 2,50 - boekingskosten à € 20,- per boeking www.labrysreizen.nl Vertical Divider
|
Via deze link kun je een kort (Duits gesproken) filmpje zien over Goldene Hausnummer .
Ostel - Das DDR Hostel
N.a.v. mijn bezoek aan de Tag der Deutschen Einheit heb ik gelogeerd in Ostel - Das DDR Hostel in Berlijn.
Dit onderkomen valt in de categorie hostels welk over het algemeen gekenmerkt worden als low-budget verblijfplaatsen met minimale voorzieningen voor jongeren en/of backpackers. De badkamers en toiletten moeten meestal gedeeld worden met anderen. Ik heb iets meer betaald voor een eigen badkamer + wc. Ik moest wel telkens mijn kamer verlaten en door de gang lopen om de sanitaire voorzieningen te bereiken. Zowel mijn eigen kamer als de badkamer hadden separate sloten en sleutels.
Ostel - Das DDR Hostel Berlin onderscheidt zich met name door de karakteristieke inrichting welk typerend is voor de 70'er jaren in Oost-Berlijn. Overal hangen foto's van SED-leiders zoals Erich Honecker. Ik heb in kamer 35 op de 3e verdieping gelogeerd. Dit was een éénpersoonskamer van 2 x 3 mtr. De duurdere appartementen daarentegen schijnen te beschikken over een volledig uitgeruste keuken en een eethoek. De accommodatie heeft verder een 24-uursreceptie. De gratis WiFi was (vanuit mijn kamer althans) verrassend goed. Zonder enige hapering kon ik mijn Netflix-filmpjes afkijken. De kamers zijn wel een beetje gehorig.
Ostel - Das DDR Hostel ligt in de Berlijnse wijk Friedrichshain. Deze is maar paar honderd meter verwijderd van een supermarkt. Dit is werkelijk een pluspunt. Het is ongeveer 3 minuten lopen naar treinstation Ostbahnhof en de beroemde club Berghain. Het treinstation biedt directe verbindingen naar het beroemde plein Alexanderplatz, de uitgaanswijk Hackescher Markt en de winkelstraat Friedrichstraße. In de buurt van het Ostel - Das DDR Hostel schijnen zich veel clubs en bars te bevinden.
Klik hier om de prijzen op te zoeken voor een overnachting via www.trivago.nl.
Dit onderkomen valt in de categorie hostels welk over het algemeen gekenmerkt worden als low-budget verblijfplaatsen met minimale voorzieningen voor jongeren en/of backpackers. De badkamers en toiletten moeten meestal gedeeld worden met anderen. Ik heb iets meer betaald voor een eigen badkamer + wc. Ik moest wel telkens mijn kamer verlaten en door de gang lopen om de sanitaire voorzieningen te bereiken. Zowel mijn eigen kamer als de badkamer hadden separate sloten en sleutels.
Ostel - Das DDR Hostel Berlin onderscheidt zich met name door de karakteristieke inrichting welk typerend is voor de 70'er jaren in Oost-Berlijn. Overal hangen foto's van SED-leiders zoals Erich Honecker. Ik heb in kamer 35 op de 3e verdieping gelogeerd. Dit was een éénpersoonskamer van 2 x 3 mtr. De duurdere appartementen daarentegen schijnen te beschikken over een volledig uitgeruste keuken en een eethoek. De accommodatie heeft verder een 24-uursreceptie. De gratis WiFi was (vanuit mijn kamer althans) verrassend goed. Zonder enige hapering kon ik mijn Netflix-filmpjes afkijken. De kamers zijn wel een beetje gehorig.
Ostel - Das DDR Hostel ligt in de Berlijnse wijk Friedrichshain. Deze is maar paar honderd meter verwijderd van een supermarkt. Dit is werkelijk een pluspunt. Het is ongeveer 3 minuten lopen naar treinstation Ostbahnhof en de beroemde club Berghain. Het treinstation biedt directe verbindingen naar het beroemde plein Alexanderplatz, de uitgaanswijk Hackescher Markt en de winkelstraat Friedrichstraße. In de buurt van het Ostel - Das DDR Hostel schijnen zich veel clubs en bars te bevinden.
Klik hier om de prijzen op te zoeken voor een overnachting via www.trivago.nl.
Een paar filmpjes over Ostel - Das DDR Hostel Berlin:
|
|
|
|
|
Ostel - Das DDR Hostel
Wriezener Karree 5 10243 Berlin, Duitsland <<geen eigen website>> +49 30 25 76 86 60 |
VITA COLA
|
POLITBURO
|
DOPING in de SPORT
|
GESCHIEDENIS van de DDR
|
VLUCHTEN uit de DDR
|
SANDMÄNNCHEN
|
STASI
|
de SOVJET's
|
KOUDE OORLOG
|
"Als je niet de hele website wilt afstruinen, dan liggen hier een aantal kant-en-klare onderwerpen voor je klaar."
|
het OOSTBLOK
|
HEEL VEEL FOTO's
|
DAGELIJKSE LEVEN in de DDR
|
TRABI's
|
KERNWAPENS
|
BERLIJNSE MUUR
|
DDR-LEXICON
|
NAAKTCULTUUR
|
WOLF BIERMANN
|
(1) Met Anja Fricke over de BRD
Historizon biedt een volledig verzorgde 4-daagse reis naar o.a. Bonn & Trier. Deze reis naar de voormalige hoofdstad van de BRD verschilt enorm van de reizen naar de voormalige DDR.
Van 1949 tot 1990 was Bonn het regeringscentrum van de BRD. Na de hereniging verhuisden de ministeries naar Berlijn. Dit verleden dat bijna 40 jaar duurde is in Bonn nog goed terug te vinden. Tijdens deze reizen gaat het doorgaans veel over de DDR en wat er in die periode gebeurde. Tijdens deze korte reis naar Bonn en Trier richten we onze blik echter op West-Duitsland. Hoe verhielden de twee gescheiden delen zich tot elkaar? We zien de twee Duitslands in die periode als tegenpolen, als tegenstanders aan de twee kanten van het IJzeren gordijn. Maar was het zo simpel? Beide delen waren Duitsland, er waren familiebanden en tal van culturele overeenkomsten.
Historizon biedt een volledig verzorgde 4-daagse reis naar o.a. Bonn & Trier. Deze reis naar de voormalige hoofdstad van de BRD verschilt enorm van de reizen naar de voormalige DDR.
Van 1949 tot 1990 was Bonn het regeringscentrum van de BRD. Na de hereniging verhuisden de ministeries naar Berlijn. Dit verleden dat bijna 40 jaar duurde is in Bonn nog goed terug te vinden. Tijdens deze reizen gaat het doorgaans veel over de DDR en wat er in die periode gebeurde. Tijdens deze korte reis naar Bonn en Trier richten we onze blik echter op West-Duitsland. Hoe verhielden de twee gescheiden delen zich tot elkaar? We zien de twee Duitslands in die periode als tegenpolen, als tegenstanders aan de twee kanten van het IJzeren gordijn. Maar was het zo simpel? Beide delen waren Duitsland, er waren familiebanden en tal van culturele overeenkomsten.
|
Datum
Prijs Inclusief Exclusief Website |
8 t/m 11 juni 2022
Nog niet bekend. In de reissom zijn inbegrepen: - vervoer per comfortabele touringcar, - logies met ontbijt, 1 diner, 2 lunches, - reisleiding, organisatorische begeleiding, lokale gidsen, - gebruik audiosysteem, reisbundel, - entrees, fooien, CO2-compensatie. Niet inbegrepen zijn: - Souvenirs - Consumpties, die u nuttigt buiten het programma om, zoals een drankje ‘s avonds aan de bar. - Reis en/of annuleringsverzekeringen www.historizon.nl Vertical Divider
|
(1) DDR reis naar het noorden van Duitsland
Historizon biedt een volledig verzorgde 6-daagse reis naar het Noorden van het voormalige DDR met bezoeken aan o.a. Banzkow, Rostock, Prora, Malchow, Krakow am See en Parchim. Deze reis in het Noorden van Oost-Duitsland verschilt enorm van de reizen in het zuiden van de voormalige DDR.
Een veelzijdige reis waar de reiziger kennismaakt met andere aspecten van DDR. Er wordt ter plekke gesprekken aangegaan met mensen, worden er verhalen aangehoord van Zeitzeugen en geeft mevrouw Anja Fricke informatie gedurende de hele reis over de diverse onderwerpen en neemt ze de reiziger mee in haar eigen persoonlijke verhaal.
Historizon biedt een volledig verzorgde 6-daagse reis naar het Noorden van het voormalige DDR met bezoeken aan o.a. Banzkow, Rostock, Prora, Malchow, Krakow am See en Parchim. Deze reis in het Noorden van Oost-Duitsland verschilt enorm van de reizen in het zuiden van de voormalige DDR.
Een veelzijdige reis waar de reiziger kennismaakt met andere aspecten van DDR. Er wordt ter plekke gesprekken aangegaan met mensen, worden er verhalen aangehoord van Zeitzeugen en geeft mevrouw Anja Fricke informatie gedurende de hele reis over de diverse onderwerpen en neemt ze de reiziger mee in haar eigen persoonlijke verhaal.
|
Datum
Prijs Inclusief Exclusief Website |
9 t/m 14 mei 2022
Nog niet bekend. In de reissom zijn inbegrepen: - vervoer per comfortabele touringcar, - logies met ontbijt, 1 diner, 2 lunches, - reisleiding, organisatorische begeleiding, lokale gidsen, - gebruik audiosysteem, reisbundel, - entrees, fooien, CO2-compensatie. Niet inbegrepen zijn: - Souvenirs - Consumpties, die u nuttigt buiten het programma om, zoals een drankje ‘s avonds aan de bar. - Reis en/of annuleringsverzekeringen www.historizon.nl Vertical Divider
|
Elf 99
De Republiek was verbaasd toen het jeugdtijdschrift "Elf 99" in 1989 op de DDR-televisie werd uitgezonden. Het programma was levendig, geestig, interessant, zorgeloos en vooral kritisch - zozeer zelfs dat de jonge presentatoren het publiek snel voor zich wisten te winnen. Het jeugdtijdschrift ontleende zijn naam aan de postcode van Berlin-Adlershof, het hoofdkwartier van de DDR-televisie.
Flimmerstunde
Zaterdagmiddag was het Flimmerstunde (flikkeruur), de kinderen verzamelden zich voor de televisie. Gewoonlijk werd een speelfilm voor kinderen en jongeren uitgezonden, aangekondigd door professor Flimmrich alias Walter E. Fuß. Steeds weer sprak Flimmrich over acteurs, regisseurs en de wereld van de film.
Ein Kessel Buntes
"Ein Kessel Buntes" was het vlaggenschip van de DDR-televisie. Het toverde een zeldzame internationale flair op de schermen. Het amusementsprogramma, dat aanvankelijk werd gepresenteerd door de drie acteurs Horst Köbbert, Lutz Stückrath en Heinz Uhlig, was gericht op een breed publiek. Vanwege hun insinuaties werden "Die drei Dialektiker" al snel van het scherm verbannen. Toekomstige presentatoren beperkten zich tot hun eigen sterke punten. De hoogtepunten van de shows bleven de optredens van internationale sterren. "Ein Kessel Buntes" was erg populair bij het publiek.
Klik
Sinds december 1985 zendt "Klik" één keer per maand gedurende 45 minuten rechtstreeks uit vanuit een jeugdhonk. In tegenstelling tot andere jeugdprogramma's was "Klik" minder politiek getint.
Rund
"Rund" was een jeugdprogramma op de DDR-televisie dat werd geproduceerd als voorbereiding op de X. Wereld Festival 1973 in Berlijn. Met een mix van muziek en conversatie was het programma modern en onderhoudend. In de loop der jaren werden de discussierondes echter steeds propagandistischer.
Showkolade
"Showkolade" was een amusementsprogramma op televisie waarin operazanger Gunther Emmerlich showsterren en geïnterviewden presenteerde. Een danseres in het kostuum van het chocolademeisje, geschilderd door Jean-Etienne Liotard, gaf het programma zijn naam en serveerde de gasten hun drankjes.
Sandman
Waarschijnlijk is ieder kind dat in de DDR opgroeide minstens één keer in bed gestopt met de avondgroet van de Zandman. Op 22 november 1959 stak de Zandman, ontworpen door Gerhard Behrendt, voor het eerst zand in de ogen van kinderen. Een vast onderdeel van het programma was het Sandman lied. The Sandman kwam in een helikopter, in een koets, in een locomotief of in een raket ... Hoe populair het programma was, bleek toen boze ouders na de val van de Berlijnse Muur actie voerden om de Sandman door de ARD te laten overnemen.
Willi Schwabe's Rumpelkammer
De "Rumpelkammer" begon met zijn karakteristieke herkenningsmelodie, de "Dans van de Suikerfee" uit de "Notenkraker" van Peter Tchaikovsky - presentator Willi Schwabe klimt naar "zijn" zolder, een lantaarn (dat klopt: een stallantaarn met een kaars) in zijn hand. Met een rinkelend geluid van sleutels, opent hij de zolder. De "Rumpelkammer" was vooral populair bij het oudere publiek. Willi Schwabe presenteerde bijna uitsluitend oude filmfragmenten uit de jaren 1933 tot 1945 en vertelde amusante of gedenkwaardige anekdotes over bepaalde gebeurtenissen, acteurs en regisseurs.
Tussen ontbijt en gebraden gans
Tussen ontbijt en gebraden gans was een televisieprogramma dat meer dan drie decennia lang op eerste kerstdag werd uitgezonden. De presentatoren van dit kleurrijke amusementsprogramma waren Margot Ebert en Heinz Quermann.
De Republiek was verbaasd toen het jeugdtijdschrift "Elf 99" in 1989 op de DDR-televisie werd uitgezonden. Het programma was levendig, geestig, interessant, zorgeloos en vooral kritisch - zozeer zelfs dat de jonge presentatoren het publiek snel voor zich wisten te winnen. Het jeugdtijdschrift ontleende zijn naam aan de postcode van Berlin-Adlershof, het hoofdkwartier van de DDR-televisie.
Flimmerstunde
Zaterdagmiddag was het Flimmerstunde (flikkeruur), de kinderen verzamelden zich voor de televisie. Gewoonlijk werd een speelfilm voor kinderen en jongeren uitgezonden, aangekondigd door professor Flimmrich alias Walter E. Fuß. Steeds weer sprak Flimmrich over acteurs, regisseurs en de wereld van de film.
Ein Kessel Buntes
"Ein Kessel Buntes" was het vlaggenschip van de DDR-televisie. Het toverde een zeldzame internationale flair op de schermen. Het amusementsprogramma, dat aanvankelijk werd gepresenteerd door de drie acteurs Horst Köbbert, Lutz Stückrath en Heinz Uhlig, was gericht op een breed publiek. Vanwege hun insinuaties werden "Die drei Dialektiker" al snel van het scherm verbannen. Toekomstige presentatoren beperkten zich tot hun eigen sterke punten. De hoogtepunten van de shows bleven de optredens van internationale sterren. "Ein Kessel Buntes" was erg populair bij het publiek.
Klik
Sinds december 1985 zendt "Klik" één keer per maand gedurende 45 minuten rechtstreeks uit vanuit een jeugdhonk. In tegenstelling tot andere jeugdprogramma's was "Klik" minder politiek getint.
Rund
"Rund" was een jeugdprogramma op de DDR-televisie dat werd geproduceerd als voorbereiding op de X. Wereld Festival 1973 in Berlijn. Met een mix van muziek en conversatie was het programma modern en onderhoudend. In de loop der jaren werden de discussierondes echter steeds propagandistischer.
Showkolade
"Showkolade" was een amusementsprogramma op televisie waarin operazanger Gunther Emmerlich showsterren en geïnterviewden presenteerde. Een danseres in het kostuum van het chocolademeisje, geschilderd door Jean-Etienne Liotard, gaf het programma zijn naam en serveerde de gasten hun drankjes.
Sandman
Waarschijnlijk is ieder kind dat in de DDR opgroeide minstens één keer in bed gestopt met de avondgroet van de Zandman. Op 22 november 1959 stak de Zandman, ontworpen door Gerhard Behrendt, voor het eerst zand in de ogen van kinderen. Een vast onderdeel van het programma was het Sandman lied. The Sandman kwam in een helikopter, in een koets, in een locomotief of in een raket ... Hoe populair het programma was, bleek toen boze ouders na de val van de Berlijnse Muur actie voerden om de Sandman door de ARD te laten overnemen.
Willi Schwabe's Rumpelkammer
De "Rumpelkammer" begon met zijn karakteristieke herkenningsmelodie, de "Dans van de Suikerfee" uit de "Notenkraker" van Peter Tchaikovsky - presentator Willi Schwabe klimt naar "zijn" zolder, een lantaarn (dat klopt: een stallantaarn met een kaars) in zijn hand. Met een rinkelend geluid van sleutels, opent hij de zolder. De "Rumpelkammer" was vooral populair bij het oudere publiek. Willi Schwabe presenteerde bijna uitsluitend oude filmfragmenten uit de jaren 1933 tot 1945 en vertelde amusante of gedenkwaardige anekdotes over bepaalde gebeurtenissen, acteurs en regisseurs.
Tussen ontbijt en gebraden gans
Tussen ontbijt en gebraden gans was een televisieprogramma dat meer dan drie decennia lang op eerste kerstdag werd uitgezonden. De presentatoren van dit kleurrijke amusementsprogramma waren Margot Ebert en Heinz Quermann.
https://de.wikipedia.org/wiki/Flimmerstunde
Die Flimmerstunde was een kinderprogramma op het 1e kanaal van de DDR-televisie.
Het programma, dat van 14 september 1959 tot het einde van de DDR-televisie werd uitgezonden, had zijn vaste slot aanvankelijk op maandag om 16.00 uur, later op zaterdag om ongeveer 14.00 uur.
Aan het begin van elk programma bracht professor Flimmrich (Walter E. Fuß) verslag uit over de nieuwste en nog in ontwikkeling zijnde kinderfilms en vertoonde hij fragmenten. Daarna vertoonde hij een speelfilm, naast reportages en documentaires. Nadat Fuß zich in 1980 om gezondheidsredenen van de televisie had teruggetrokken, leidde Helmut Schreiber het programma. In latere jaren bleef het programma meestal beperkt tot speelfilms. Op gezette tijden werd het onderwerp van een vertoonde film echter kritisch besproken met kinderen en jongeren in de studio. Tussen 1985 en 1989 was Marita Gerasch, soms vermomd als de sympathieke heks Barbarina, gastvrouw van de Flimmerstunde.
Die Flimmerstunde was een kinderprogramma op het 1e kanaal van de DDR-televisie.
Het programma, dat van 14 september 1959 tot het einde van de DDR-televisie werd uitgezonden, had zijn vaste slot aanvankelijk op maandag om 16.00 uur, later op zaterdag om ongeveer 14.00 uur.
Aan het begin van elk programma bracht professor Flimmrich (Walter E. Fuß) verslag uit over de nieuwste en nog in ontwikkeling zijnde kinderfilms en vertoonde hij fragmenten. Daarna vertoonde hij een speelfilm, naast reportages en documentaires. Nadat Fuß zich in 1980 om gezondheidsredenen van de televisie had teruggetrokken, leidde Helmut Schreiber het programma. In latere jaren bleef het programma meestal beperkt tot speelfilms. Op gezette tijden werd het onderwerp van een vertoonde film echter kritisch besproken met kinderen en jongeren in de studio. Tussen 1985 en 1989 was Marita Gerasch, soms vermomd als de sympathieke heks Barbarina, gastvrouw van de Flimmerstunde.
Gundula Schulze Eldowy
Gundula Schulze Eldowy (geboren 1954) is een Duitse fotografe. Naast haar fotografische en filmische werk heeft ze verhalen, gedichten, essays, geluidscollages en liederen gemaakt.
Gundula Schulze Eldowy (geboren 1954) is een Duitse fotografe. Naast haar fotografische en filmische werk heeft ze verhalen, gedichten, essays, geluidscollages en liederen gemaakt.
https://www.patifakte.de/artefakte_schkeuditz.htm
Planetarium Schkeuditz (https://www.sternwarte-nordsachsen.de)
Met de Spoetnik in 1957 (het eerste kunstmatige hemellichaam) en Joeri Gagarin in 1961 (de eerste mens in de kosmos) leek de overwinning van het communisme zeker. Tenminste vanuit het perspectief van de DDR.
In 1978 tenslotte was Sigmund Jähn, een gevechtspiloot van het Nationale Volksleger van de DDR, de eerste Duitser die de ruimte inging.
In de loop der jaren werd de ruimtevaart een van de centrale onderwerpen voor agitatie en propaganda. Astronomie werd een nieuw onderwijsthema en in talrijke steden in de DDR werden planetaria en observatoria opgericht. In oktober 1978 was het ook in Schkeuditz zover. De grootste speler bij de bouw van het object was VEB Maschinen- und Apparatenbau Schkeuditz.
Planetarium Schkeuditz (https://www.sternwarte-nordsachsen.de)
Met de Spoetnik in 1957 (het eerste kunstmatige hemellichaam) en Joeri Gagarin in 1961 (de eerste mens in de kosmos) leek de overwinning van het communisme zeker. Tenminste vanuit het perspectief van de DDR.
In 1978 tenslotte was Sigmund Jähn, een gevechtspiloot van het Nationale Volksleger van de DDR, de eerste Duitser die de ruimte inging.
In de loop der jaren werd de ruimtevaart een van de centrale onderwerpen voor agitatie en propaganda. Astronomie werd een nieuw onderwijsthema en in talrijke steden in de DDR werden planetaria en observatoria opgericht. In oktober 1978 was het ook in Schkeuditz zover. De grootste speler bij de bouw van het object was VEB Maschinen- und Apparatenbau Schkeuditz.
IMOG
KoKo-bedrijven
reisbureau Kontakt
comité voor de erkenning van de DDR
SEE ALSO:
CITATEN
- Home
- Informatie over de DDR
- Informatie over de DDR - Stasi
- Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR
- Informatie over de DDR - Berlijnse Muur
- Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn
- Alledag in de DDR
- Alledag in de DDR - Eten & drinken (halverwege)
PAGINA'S MET EXTRA ADVIES ONDERIN
- Informatie over de DDR - Tijdlijn DDR
- Informatie over de DDR - Organisatiestructuur
- Informatie over de DDR - DDR
- Internet
- Leipzig
- Eten & drinken
- Huishouden
- Muziek
- Wist je dat?
- Transportmiddelen
- Vakantie & vrije tijd
- Waar hoort dit?
- Sport
- Kunst
<< wordt nog aan gewerkt >>
Misschien ben je ook geïnteresseerd:
+ Kijk wat er allemaal te doen valt in ...
+ Informatie over ...
+ De (geschiedenis) ...
+ Foto's bekijken van ...
INFORMATIE OVER DE DDR
- Tijdlijn DDR
- Organisatiestructuur
- DDR
- Stasi
- SED
- Berlijnse Muur
- Vluchten uit de DDR
- FDJ
- FKK
- GST
- Volkspolizei
- IFA
- Handelsorganisation (HO)
- Handelsorganisation** (HO)
- Internet
- Films & series
- Youtube
- Blogs
- Pinterest
- Publicaties
- Foto's The Story of Berlin
- Foto's Museum der Dinge
- Foto's Spionnenmuseum
- Foto's Duits Historisch Museum
- Foto's Stasi Museum
- Foto's Gatow
- Foto's Bernauer Straße
- Foto's Museumwohnung WBS70
- Foto's Tempelhof
- Foto's Berliner Dom
- Foto's The Wall Museum
- Foto's East-Side Gallery
STEDENTRIP NAAR DE DDR
- DDR Museum Berlijn
- DDR Museum Berlijn
- Stasi Museum
- Tränenpalast
- Alltag in der DDR
- Berlijn
- Leipzig
- Zwickau
- Erfurt
- Eisenach
- Erfurt
- Berlijn for Kids
ALLEDAG IN DE DDR
- Eten & drinken
- Huishouden
- Plattenbau
- Transportmiddelen
LEXICON
- Lexicon
OVERIGE
- Volkslied DDR
- Bruinkool
-----------------------------------------------------------------------------
<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube.com/embed/_71FwgR-r9w?autoplay=1;rel=0&controls=0&showinfo=0" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen></iframe>
KoKo-bedrijven
reisbureau Kontakt
comité voor de erkenning van de DDR
SEE ALSO:
- Able Archer 83
- Cold War (1979–85)
- Korean Air Lines Flight 007
- Main Directorate for Reconnaissance
- 1983 French consulate attack in West Berlin
- NATO Double-Track Decision
- Pershing II Weapon System
- Strategic Defense Initiative
- Erich Honecker
- Ronald Reagan
CITATEN
- Home
- Informatie over de DDR
- Informatie over de DDR - Stasi
- Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR
- Informatie over de DDR - Berlijnse Muur
- Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn
- Alledag in de DDR
- Alledag in de DDR - Eten & drinken (halverwege)
PAGINA'S MET EXTRA ADVIES ONDERIN
- Informatie over de DDR - Tijdlijn DDR
- Informatie over de DDR - Organisatiestructuur
- Informatie over de DDR - DDR
- Internet
- Leipzig
- Eten & drinken
- Huishouden
- Muziek
- Wist je dat?
- Transportmiddelen
- Vakantie & vrije tijd
- Waar hoort dit?
- Sport
- Kunst
<< wordt nog aan gewerkt >>
Misschien ben je ook geïnteresseerd:
+ Kijk wat er allemaal te doen valt in ...
+ Informatie over ...
+ De (geschiedenis) ...
+ Foto's bekijken van ...
INFORMATIE OVER DE DDR
- Tijdlijn DDR
- Organisatiestructuur
- DDR
- Stasi
- SED
- Berlijnse Muur
- Vluchten uit de DDR
- FDJ
- FKK
- GST
- Volkspolizei
- IFA
- Handelsorganisation (HO)
- Handelsorganisation** (HO)
- Internet
- Films & series
- Youtube
- Blogs
- Publicaties
- Foto's The Story of Berlin
- Foto's Museum der Dinge
- Foto's Spionnenmuseum
- Foto's Duits Historisch Museum
- Foto's Stasi Museum
- Foto's Gatow
- Foto's Bernauer Straße
- Foto's Museumwohnung WBS70
- Foto's Tempelhof
- Foto's Berliner Dom
- Foto's The Wall Museum
- Foto's East-Side Gallery
STEDENTRIP NAAR DE DDR
- DDR Museum Berlijn
- DDR Museum Berlijn
- Stasi Museum
- Tränenpalast
- Alltag in der DDR
- Berlijn
- Leipzig
- Zwickau
- Erfurt
- Eisenach
- Erfurt
- Berlijn for Kids
ALLEDAG IN DE DDR
- Eten & drinken
- Huishouden
- Plattenbau
- Transportmiddelen
LEXICON
- Lexicon
OVERIGE
- Volkslied DDR
- Bruinkool
-----------------------------------------------------------------------------
<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube.com/embed/_71FwgR-r9w?autoplay=1;rel=0&controls=0&showinfo=0" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen></iframe>
|
Kerstfeitjes |
|
|
Kerstavond en Kerstmis waren eigenlijk ongewenste feestdagen in de DDR
Het DDR-regime was in beginsel geen voorstander van Kerstmis noch van de festiviteiten/tradities hieromtrent. Dit oorspronkelijke Duitse gebruik kon echter niet worden omzeild, waardoor de DDR-leiding hun eigen wending gaf aan de Kerstavond en Kerstmis door deze eenvoudigweg te herinterpreteren als "een feest van vrede". Niettemin waren de predikanten blij om met Kerstmis volle gebedshuizen te zien. Overigens ergerden ze zich wel aan het feit, dat deze drukte zich uitsluitend beperkte tot de Kerstperiode. DDR-burgers bleven gedurende de rest van het jaar namelijk zeer terughoudend. Aanleiding was het feit, dat zij (die openlijk hun geloof in de kerk en het christendom beleden) moesten vrezen voor nadelen in hun familie en beroep. |
Grootvader Vorst als folkloristische rivaal van de kerstman
Gezien er niets gedaan kon worden aan Kerstmis als geheel, probeerde het regime om bepaalde asecten van Kerstmis naar eigen inzicht aan te passen. Zo werd bijvoorbeeld het "Kerstman-model" uit de Sovjet-Unie geïmporteerd. De Russische Grootvader Vorst werd opgebouwd als een folkloristische rivaal van de westerse Kerstman. Ondanks alle ideologische inspanningen om Kerstmis uit de DDR-burgers te verdrijven, beseften sommige functionarissen al in 1982 dat de "strijd tegen Kerstmis" verloren was. |
|
Gevleugelde eindejaarsfiguren en het einde van het jaar Zelfs de term kerstengelen werd geherinterpreteerd als "gevleugelde eindejaarsfiguren", een term die een diep inzicht biedt in het verknipte denken van de DDR-grootheden. Of deze term door de staat is verordend of slechts ironisch wordt gebruikt, is nog steeds niet helemaal duidelijk. In het algemeen gaf de DDR-leiding blijk van veel creativiteit bij het verwijderen van Kerstmis uit het bewustzijn van de burgers. De kerstbonus werd de eindejaarsuitkering genoemd, terwijl Kerstmis het eindejaarsfeest werd - typisch DDR-ambtelijk jargon. |
Kerstliederen, kaarsbogen en gebraad
Net als bij hun buren in het westen zongen de gezinnen hier "Stille Nacht, Heilige Nacht." en "Luidt klokjes klingelingeling." aan een feestelijk gedekte koffietafel. Een houten piramide draaide op de tafel. Kaarsenbogen waren ook in de DDR bekend, maar men maakte ze zelf, hoewel het bolwerk van de houtsnijkunst in het Erzgebirge niet ver weg was. De hier vervaardigde produkten gingen echter naar de niet-socialistische economische ruimte voor het verkrijgen van deviezen. Het menu bestond zeer bescheiden uit aardappelsalade en worstjes, er was nauwelijks iets anders. Een gebraad was een luxe, en als het werd opgediend, was het in de vorm van een Hongaarse gans. |
|
Amandelen en het verbod om stollen cadeau te geven Voor West-Duitsers waren amandelen met Kerstmis een vanzelfsprekendheid, maar voor DDR-burgers waren ze onbetaalbaar. Daarom kwam Alexander Schalck-Golodkowski, economisch ambtenaar in de DDR, met een merkwaardig idee. Hij riep op tot een verbod op het geven/schenken van stollen, omdat dit populaire kerstgebak niet alleen amandelen bevatte, maar ook gekonfijte sinaasappelschil en aalbessen, allemaal schaarse handelswaar in de DDR. Het idee erachter: Als er geen kerststollen meer zouden worden weggegeven, zou er ook een einde komen aan de invoer van deze ingrediënten in ruil voor dure vreemde valuta. De wet is echter nooit ten uitvoer gelegd. |
Kerstbomen en kerstpakketten met klatergoud uit het westen Ook in de DDR schreven kinderen verlanglijstjes, verzamelden gezinnen zich onder de kerstboom en zongen kerstliederen. De economie van de schaarste maakte de mensen ook vindingrijk. Kerstbomen waren verhoudingsgewijs goedkoop en vroeg in december verkrijgbaar, maar deze exemplaren waren niet erg statig en waren dun aangeplant. Sommige mensen kochten gewoon twee kerstbomen, sneden de takken van de ene af en plakten ze op de andere. De mensen waren blij pakketten van hun westerse verwanten te ontvangen, die alles bevatten wat zij in de arbeiders- en boerenstaat niet konden krijgen: Koffie, jeans, platen en nog veel meer, vooral cadeautjes voor de kleintjes. Kerstversieringen zoals klatergoud waren ook welkom, want in dit geval hoefde het oude loden klatergoud (kerstboomslingers) van vorig jaar er niet weer moeizaam op gestreken te worden. |
Gemeenschappelijke kenmerken in Oost en West
Kerstmis in de DDR was een niet-christelijk feest als gevolg van de inmenging van de staatsleiding, maar er waren niettemin enkele parallellen tussen Oost en West en de meeste DDR-burgers genoten evenzeer van deze dagen als hun verwanten in West-Duitsland en de rest van de wereld.
Kerstmis in de DDR was een niet-christelijk feest als gevolg van de inmenging van de staatsleiding, maar er waren niettemin enkele parallellen tussen Oost en West en de meeste DDR-burgers genoten evenzeer van deze dagen als hun verwanten in West-Duitsland en de rest van de wereld.
Bron: www.weihnachtszeit.net
Bron: VRT Nieuws
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/12/10/ronde_tafel_moestdeddrredden-1-645209/
25 jaar geleden begon in Oost-Duitsland de "Ronde Tafel", de dialoog tussen het ineenstortende communistische regime en de oppositie. De hervormingsgezinde premier Hans Modrow wou op die manier de DDR redden, zij het in een andere vorm.
Kort na de val van de Berlijnse Muur was op 13 november de hervormingsgezinde communist Hans Modrow premier van Oost-Duitsland geworden. Anders dan de laat "bekeerde" partijleider Egon Krenz, genoot Modrow wel van enig krediet bij de oppositie en bij zijn geestesgenoot, Sovjet-president Mikhail Gorbatsjov. Anders dan Krenz wou Modrow niet enkel tijd winnen en een theaterstukje opvoeren, maar wel degelijk de DDR op een nieuwe leest schoeien en zo het vertrouwen van de bevolking terug te winnen en de leegloop van burgers naar het Westen te stoppen.
Begin december voltooide zich een stille revolutie binnen het DDR-regime. Het politburo van de SED trad af en enkele dagen later stapte ook partijvoorzitter Egon Krenz op, nadat die er niet in geslaagd was om zich als hervormer te profileren.
Bij zijn ambtsaanvaarding was Modrow nog gekant tegen een mogelijke hereniging van de twee Duitslanden. In de plaats stond hij een meer vrije DDR voor die naast de Bondsrepubliek zou bestaan. Modrow maakte zich evenwel geen illusies over de situatie en merkte tegelijk op dat het politieke systeem in de DDR en de communistische partij SED alle krediet verloren hadden.
Om de DDR nog te redden, nodigde Modrow daarom de nieuwe oppositiebewegingen, die ontstaan waren uit het recente volksprotest tegen het regime, uit tot een dialoog, en dat met de stilzwijgende toestemming van Sovjetleider Gorbatsjov.
Op 7 december begon in Oost-Berlijn dan de "Runde Tisch" of ronde tafel. Aan tafel zaten naast de vertegenwoordigers van de SED niet minder dan acht oppositiegroepen, waaronder Neues Forum. Het waren die bewegingen die tot voor kort nog vervolgd werden. De tafel was overigens niet echt rond, maar rechthoekig, maar de symboliek was er wel. Zo werd de dialoog niet geleid door de regering zelf, maar door enkele protestantse en katholieke geestelijke leiders. Om het evenwicht wat te herstellen, nodigde Modrow ook de "Blockparteien" uit. Dat waren christelijke, socialistische of liberale partijen die de voorbije decennia gedwongen front hadden gevormd met de SED, maar nu de leiband loskwam, snel hun eigen koers begonnen te varen.
De belangrijkste doelstellingen van de Ronde Tafel waren het opstellen van een nieuwe grondwet met burgerrechten en het organiseren van de eerste vrije en democratische verkiezingen in de DDR. Gaandeweg nam de Ronde Tafel echter de rol van parlement over van de door de SED gedomineerde Volkskammer en stuurde ze ook beslissingen van de regering-Modrow, die zich daardoor van enige legitimiteit kon verzekeren.
Zo opende Modrow samen met zijn West-Duitse collega Helmut Kohl op 22 december de grensovergang aan de Brandenburger Tor, een symbolisch erg belangrijke maatregel.
In februari 1990 nam Modrow overigens leden van de oppositie in zijn kabinet op. Intussen was de premier al tot andere gedachten gekomen inzake de toekomst van de DDR. Bij een bezoek aan Moskou in januari 1990 gaf Modrow toe dat er bij de Oost-Duitsers nog weinig animo was voor een eigen staat en dat de hereniging hoe dan ook voor de deur stond.
Met de verkiezingen van 18 maart 1990 kwam er een einde aan de Ronde Tafel. De nieuwe Volkskammer, die gedomineerd werd door de christendemocratische CDU, samen met sociaaldemocraten en liberalen, nam nu echt de rol van parlement over.
In de DDR werd een rondetafelgesprek opgezet op initiatief van "Demokratie Jetzt" na de vreedzame revolutie. De naamgeving was afgeleid v/h ronde tafel gesprek in Polen, maar nam de ronde vorm niet over, maar was rechthoekig.
Het kwam voor het eerst bijeen op 7 december 1989 en had grote invloed op het werk van de Modrow-regering in de periode voorafgaand aan de verkiezingen voor de Volkskamer in maart 1990. De eerste drie sessies van de Ronde Tafel vonden plaats op 7, 18 en 22 december 1989 in de eredienst van de Moravische kerk in het Bonhoefferhaus in Berlijn-Mitte.
Van de 4e vergadering op 27 december 1989 tot de 16e en laatste vergadering op 12 maart 1990 kwam de Ronde Tafel in het conferentiegebouw van de Raad van Ministers van de DDR bijeen in Schloss Schönhausen in Berlin-Pankow, Ossietzkystraße.
Op initiatief van de zeven nieuwe groepen die aanvankelijk aan de rondetafel deelnamen, werd dit bijeengeroepen en gemodereerd door vertegenwoordigers van de kerken. De moderators die geen stemrecht hadden, waren de pastoor en het hoofd van het secretariaat van de Federatie van Evangelische Kerken in de DDR Martin Ziegler, de katholieke priester en vertegenwoordiger van de Berlijnse Bisschoppenconferentie Karl-Heinz Ducke en de pastor van de United Methodist Church, destijds Secretaris van de Vereniging van Christelijke Kerken in de DDR, Martin Lange. Als gevolg hiervan werden naar zijn voorbeeld een groot aantal rondetafels opgezet op verschillende niveaus tot op gemeentelijk niveau, dat meestal werkte tot de lokale verkiezingen op 6 mei 1990.
Een van de eerste en belangrijkste onderhandelingspunten aan de Ronde Tafel was de ontbinding van het ministerie van Staatsveiligheid (Ministeriums für Staatssicherheit - MfS) of zijn opvolger, Bureau voor Nationale Veiligheid (Amt für Nationale Sicherheit - ANS). Het bewijs van het ontwapenen van de Staatsveiligheidsdienst werd in latere vergaderingen door de regering van Modrow geëist.
Een werkgroep van de ronde tafel heeft een nieuwe ontwerp-grondwet opgesteld, die gebaseerd was op verschillende democratische grondwetten, zoals de grondwet van de Bondsrepubliek Duitsland en de grondwetten van Nicaragua en Spanje. De werkgroep heeft de ontwerp-grondwet op 4 april 1990 aan het publiek gepresenteerd. De nieuw gekozen volkskamer, waaraan het ontwerp werd overgedragen, behandelde hem niet verder.
Aantekeningen bruinkool
Duitsland telt 3 bruinkoolgebieden:
- grootste is Lausitz (regio op de grens van Brandenburg en Saksen)
- daarna Rijnland (net over de grens met Limburg)
- gesloten Meuro-bruinkoolmijn
Bruinkool is de meest vervuilende fossiele brandstof en de verwoesting van het landschap door de afgravingen is enorm.
AANTEKENING PLATTENBAU
https://vimeo.com/28005899
Ostversand
Ossiversand
Intershop2000
ATA-schuurpoeder
Wofasept-desinfecteermiddel
Maori-traum kiwi-likeur
Bautzen-mosterd
Rotkäppchen-sekt
Spee-waspoeder
Nudossi chocopasta
Beline
Ost-Jeans
Bison
Boxer
Wisent
Shanty
Goldfuchs
ELECTRONICA
- Robotron
- Stern
chicoree
mixer (oranje)
rohrkostgerät
RG28s
of anders
AKA polyfix
rührgerät
radio-recorder
skr700
2 antennes oost en west
Vagant Luxus R110
Radio
ETEN & DRINKEN
Berliner Leber (lever)
Thüringer Rostbrätl (gegrilde kotelet)
Königsberger Klopse (gehaktballen)
Goldbroiler (braadkip)
Jägerschnitzel (Jagdwurst bedekt met broodkruimels, gefrituurd en geserveerd met tomatensaus en noodles)
Brigaden
Op het werk werden groepen met arbeiders gevormd zogenaamde Brigaden. Elke brigade had zijn eigen naam.
Brigade werkten als collectief. Zo werd ook hun loon berekend. Het brigade-bestaan werd ook voor een groot deel in de vrije tijd doorgezet.
Elke brigade had een zogenaamde Brigadetagebuch (brigade dagboek). Hier werden alle ontwikkelingen rondom de werkzaamheden van de brigade vastgelegd variërend van werkbesprekingen, vergaderingen tot de uitjes, die ze gezamelijk mee hadden gemaakt privé. De boeken werden opgevrolijkt met allerlei knipsels, tekeningen, foto's e.d.
De brigades bestonden ongeveer uit ............11 man is dus op zich weinig voor een brigade
Een fabrieksarbeider verdiende ongeveer 1.400 DDR-mark. De vrouwen verdienen iets minder (ongeveer 700 mark).
De woning werd geregeld via de werkgever. De huur was ongeveer 98 mark met de verwarming inbegrepen.
De boodschappen kostten ongeveer 100-150 mark per week.
Voor een auto was er wel geld, maar moest met lang wachten, totdat ze aan de beurt kwamen.
VERSCHILLEN BRD vs DDR
- Aerobic heet Popgymnastik
SPRAAKGEBRUIK IN DE DDR
https://www.digibron.nl/search/detail/012dfd724cc7b412026aa869/allseitig-gefestigt-afscheid-van-de-ddr
https://de.wikipedia.org/wiki/Sprachgebrauch_in_der_DDR
Mijn website is met name gebaseerd op Wikipedia. Hierdoor is het een beetje statisch geworden. Om toch iets meer kleur en karakter toe te voegen, heb ik ook informatie verzameld van particuliere websites, die (mijns inziens) veel persoonlijker en interessanter zijn. Aanvullend heb ik nog mijn persoonlijke reiservaringen en foto's toegevoegd. Mijn website werd overigens pas echt compleet na de toevoeging van dit hoofdstuk over het alledaagse leven in de DDR.
ALLEDAAGSE LEVEN
Voor de doorsnee burger was winkelen niet een plezierig drentelen van de ene zaak naar de andere; van kijken, keuren en kopen zoals bij ons maar een uitputtingsslag waarmee veel tijd verloren ging. Die tijd werd vooral besteed aan wachten. In welk seizoen je ook in de DDR kwam, er waren altijd wel rijen wachtenden. De ene keer bij de slager, de andere keer bij de kledingzaak.
Niet alle artikelen waren van even slechte kwaliteit, maar er was toch veel, dat alleen gekocht werd bij gebrek aan beter. Het is best te begrijpen waarom de Oost-Duitsers, toen ze eenmaal over Westmarken beschikten, allen nog maar goede producten wilden kopen. Dat ging natuurlijk ten koste van hun eigen economie, want de fabrieken konden hun product aan de straatstenen niet kwijt, maar wie zou het ze, zeker in ons welvarende Westen, durven kwalijk nemen?
Neem de kleding, die veertig jaar lang verkocht werd. Als je zo'n herenkostuum zag hangen leek het nauwelijks verschillend van een westers product. Echter, de Oost-Duitse kostuums waren na enkele weken dragen hun vorm en model kwijkt en leken meer op veredelde aardappelzakken. Dat gaf de Oost-Duitsers altijd zo'n sjofel voorkomen.
De voedselvoorziening in de DDR was ten aanzien van basisartikelen als brood en aardappelen, redelijk. Dat was ook goedkoop, dankzij de hoge subsidies van de staat. De klant betaalde nooit de werkelijke kostprijs en daar was men zo aan gewend dat het na de monetaire unie hard aankwam toen die subsidies wegvielen. Maar sinds die datum was er wel groente en fruit in overvloed. In de SED-tijd was er vaak niets anders dan kool, zij het in vier soorten. Verse sla en boontjes waren uitzondering en als er iets meer was zag het er bijna altijd onfris uit. Bij gebrek aan beter werd het natuurlijk toch wel gekocht.
Fruit was vaak zeldzaam, ook inheems fruit als appels. Ze werden in de DDR wel geteeld, maar gingen voor harde valuta naar het buitenland en de hotels. Een enkele keer waren er hier en daar bananen en dat ging als een lopend vuurtje door de stad. Ze waren gewoonlijk snel uitverkocht en omdat het vaak om een partij ging kregen de klanten er bijvoorbeeld maar vier. Vruchten als perziken en ananassen waren bijna nooit te koop.
Ook over schoenen waren de Oost-Duitsers slecht te spreken. Wie voor het zomerseizoen bijvoorbeeld sandalen van DDR-makelij wilde kopen, liep daar nooit een zomer lang op want dan was de plastic schoen versleten. Ook dichte schoenen leefden nooit erg lang. Hier kwam de drager soms voor een onaangename verrassing te staan dat tijdens het lopen de zool los liet.
Het aantal voorbeelden van artikelen die niet of nauwelijks te krijgen waren is ontelbaar. Soms waren er wel stelen van hamers te koop, maar niet de hamer zelf.
Het repareren van artikelen is een hoofdstuk apart, want ook dat kostte veel tijd en energie. In 1988 moesten inwoners van Leipzig bijvoorbeeld een half jaar wachten tot hun kapotte stofzuiger gerepareerd was. Vaak stuurden kopers producten, die snel kapot gingen of bij het eerste gebruik al niet deugden terug. Het Centrum warenhuis in Dresden had 25 personeelsleden in dienst, die niets anders deden dan klachten aanhoren en problemen rond teruggestuurde producten af te wikkelen. Het veroorzaakte zo'n schandaal dat zelfs communistische kranten erover schreven.
De meeste winkels in de DDR boden een ouderwetse ongastvrije aanblik en de klant was zelden koning. Het winkelpersoneel snauwde de kopers regelmatig af en was bijzonder snel met de opmerking dat 'men het niet had'.
Toch konden de Oost-Duitsers wel aan goede en dus gewoonlijk westerse producten komen, maar die moesten ze dan in D-Mark betalen. Evenals elders in het Oostblok was er in de hele DDR een keten van zogenaamde Intershops, die uiteraard eigendom van de staat waren. Daar was geen sprake van schaarste want de voorraad werd regelmatig vanuit het Westen aangevuld.
Sommige Intershops waren in of bij de grote hotels, zodat de toeristen er ook gebruik van konden maken, andere zomaar ergens in een onooglijk straatje. Maar alle Intershops straalden de sfeer van West-Europese winkels uit. Iedereen, die ook maar enigszins de mogelijkheid had om aan westerse valuta te komen, kocht in de Intershop. Niet zelden kon men Oost-Duitsers bij ze winkels zien rondhangen die westerse toeristen aanklampten met de vraag of zij wilden wisselen. De toeristen kregen dan veel meer Oostmarkten dan bij de staatsbank of aan de grens.
Het regime wist natuurlijk dat dit gebeurde, maar wie als Oost-Duitser in de Intershop iets kocht werd nooit gevraagd hoe hij of zij aan het geld kwam. Er stonden dan ook nooit Vopo's bij de Intershops te posten om te vookomen dat er 'zwart' gewisseld werd.
De belangrijkste reden hiervoor was dat de Intershops een goudmijn waren voor de staat. De prijzen lagen voor dezelfde artikelen hoger dan in het Westen. Voor een fles West-Duitse wijn moest bijvoorbeeld dertien D-mark neergeteld worden, terwijl de staat die fles voor 5 D-mark had gekocht. Het was het de zoveelste inkomensbron voor de SED. Het was bepaald geen wonder dat na de hereniging pas goed duidelijk werd voor hoeveel miljarden de SED/PDS zichzelf had verrijkt.
Omdat op een goed moment de ontevredenheid over de Intershops te groot werd, verzon de SED iets nieuws. Er werden Exquisit-winkels in het leven geroepen waarin redelijk goede producten voor Oostmarken te koop waren. De prijzen waren echter een stuk hoger dan in de gewone winkels, zodat er in deze 'klassenloze' maatschappij drie klassen ontstonden: De mensen met westers geld, die naar de Intershop gingen, de veelverdieners, die in de Exquisit terecht konden en de arme drommels, zoals bejaarden, die van een klein pensioentje moesten leven en aangewezen waren op de gewone winkels. En dat betekende uren in de rij staan en weinig keus hebben...
Kort na de Wende gingen de prijzen van een aantal artikelen in de Intershops, zoals koffie en zeep, omlaag. Dat was gewoon een gevolg van de markteconomie. Oost-Duitsers, die naar het Westen waren geweest hadden ontdekt dat diezelfde producten daar veel goedkoper waren dan in hun Intershops en dus gingen de prijzen omlaag. Daarmee is duidelijk aangegeven dat het regime de bevolking ook via de Intershop afzette.
Om het urenlang bij de winkels wachten te voorkomen gingen veel Oost-Duiters vaak buitenshuis eten. Dat schiep dan onmiddellijk een nieuw probleem want er waren veel te weinig restaurants. En dus was de kans groot dat men een uur of langer voor het restaurant moest wachten totdat er een tafel vrijkwam. Bovendien waren in bijna alle restaurants een aantal tafeltjes gereserveerd, terwijl ze soms een hele avond leeg bleven.
Die tafels waren bestemd voor de leden van de communistische SED. In een Oost-Berlijns restaurant waren minstens drie tafels leeg, maar het gebeurde dat mensen aan een tafeltje moesten aanschuiven waar al andere mensen zaten te dineren.
Overigens was de spijskaart in Oost-Duitse restaurants of zeer beperkt, of zeer uitgebreid, maar dan was de helft er niet, zodat het op hetzelfde neerkomt. Het was voor ober en klant een vrij gênante vertoning als je drie keer een verschillend gerecht opnoemde en het was er niet. Slimme obers hadden daar een oplossing voor. Zij overhandigden de spijskaart en als het een zeer uitgebreide was vertelden ze er tegelijk bij wat er wel was. De prijzen waren uiterst laag.
Tot de wende waren er in de DDR geen standjes op straat waar men frites en dergelijke kon kopen. Er was alleen worst....
Lonen en prijzen
Een volledige werkweek in de DDR duurde 43 uur en 45 minuten. Over het algemeen begon de werkdag vroeg, rond 07:30 uur. Voor zo'n volledige dagtaak ontving een Oostduitser in 1987 gemiddeld 1000 mark per maand. Officieel stond het gemiddelde maandinkomen op 1180 mark, maar het was een kleine groep hoge ambtenaren en vooral kleine zelfstandigen die dit gemiddelde omhoog haalden. Omdat in vrijwel alle gezinnen ook de vrouw werkte, bedroeg het inkomen per huishouden gemiddeld 1800 mark.
Hoewel de ideologie van de DDR uitging van gelijkheid van all inwoners, bestonden er wel degelijk grote verschillen in inkomen en welvaart. Bepaalde categorieën artsen en ingenieurs werden heel goed betaald, om te voorkomen dat ze naar het Westen zouden verhuizen. Al kwamen de inkomensverschillen niet tot uiting in de woning en in de woonomgeving. Dure en luxe woonwijken ontbraken in de DDR. De enige uitzondering daarop was de wijk Wandlitz in Berlijn, waar de partijfunctionarissen woonden. Zij werden bijzonder goed betaald. Hun huizen in de bossen en omgeven door een veilige muur met talrijke bewakers, waren voorzien van alle luxe. Een inkomen dat sterk afweek van het gemiddelde hadden ook gepensioneerden. Zodra een Oostduitser met pensioen ging, daalde zijn inkomen fors. In 1987 ontving elke 65-plusser per maand nog maar 380 mark.
De meeste Oostduitsers hadden voldoende aan hun inkomen. Onderwijs en gezondheidszorg waren gratis. Woningen waren goedkoop. Het openbaar vervoer en de dagelijkse levensmiddelen werden sterk gesubsidieerd. De grote invloed van de centrale overheid bleek ook hier, want overal in het land waren alle prijzen gelijk. Op veel artikelen stond op de verpakking het bedrag vermeld, met daarvoor de letters EVP: Einheits Verkauf Preis. Tegenover deze voorbeelden stonden allerlei luxe goederen die bijzonder duur waren. Een kleurentelevisie kostte al gauw 6000 tot 7000 mark. Dat was het loon van een half jaar werken. Veel produkten die in het Westen algemeen verkrijgbaar waren, zoals elektrisch gereedschap, kwamen in de DDR niet voor of verschenen daar pas veel later op de markt. En doordat er zo weinig verkrijgbaar was, hielden veel Oostduitsers geld over. Een deel van hun geld konden ze besteden in de Delikatläden of in de Exquisitläden.
In de meeste grote winkelstraten was wel zo'n winkel aanwezig. Daar was Nederlandse kaas en merkkoffie verkrijgbaard, daar stonden Franse wijnen en daar lag verse zalm. De chocolade die daar verkocht werd, kwam uit Zwitserland. Al deze producten konden met Oostduitse marken getaald worden. Maar de prijs was uitzonderlijk hoog. Een pak koffie van 250 gram kostte meer dan 15 mark. Toch was de belangstelling van Oostduitsers voor deze winkels bijzonder groot. Het was er altijd druk en heel vaak werd per klant voor honderden mark gekocht. Deze winkels waren, zoals bijna alle winkels in de DDR, staatseigendom. Dat was te zien aan de letters HO (Handels-Organisation) op de gevel.
Afgezien van de delicatessenwinkels was de inrichting sober en is de keuze gering. Er was bijvoorbeeld voldoende wasmiddel verkrijgbaar, maar meestal niet meer dan een of twee soorten. Dat gold ook voor het aanbod in de warenhuizen in het centrum. Het grote staatswarenhuis dat in het centrum van elke stad aanwezig was heette 'Centrum'. Voor een deel was dat warenhuis een verzameling losse winkels. Meer dan in het Western hadden de verschillende afdelingen een eigen ingang, met eigen personeel en kassa's en eigen boodschappenmandjes.
De supermarkten, waar levensmiddelen verkocht werden, heetten 'Kaufhalle'.
Ten slote waren er nog winkels waar met Westers geld betaald moest worden. Dat waren de 'Intershops'. Ook hier was het aanbod groot. Veel Oostduitsers kochten er wel eens, want veel van hen beschikten over D-marken. Zij kregen die van Westerse familieleden of illegaal met toeristen gewisseld.
http://oostduitsland.blogspot.com
AFKORTINGEN
Der Leiter der Bezirksverwaltung für Staatssicherheit (BVfS) = het hoofd van het districtsbestuur voor staatsveiligheid
Ausweichführungsstelle (AFüSt) = ...uitvoerend agentschap
28 november 1989
Bondskanselier Helmut Kohl maakt een tien punten programma bekend voor het overwinnen van de tweedeling van Duitsland.
1 december 1989
De Volkskammer schrapt de leidende rol voor de Stasi uit de grondwet.
6 december 1989
Egon Krenz treedt af als voorzitter van de Staats- und Nationale Verteidigungsrat (staatshoofd).
7 december 1989
De 'Runde Tisch' (Ronde Tafel) komt voor de eerste keer in (Oost) Berlijn bijeen.
18 december 1989
Circa 200.000 burgers luiden met de eerste goedgekeurde maandagdemonstratie met kaarsen en fakkels het 'stille einde' in van de maandagdemonstraties in Leipzig in 1989. De klokken van alle kerken in Leipzig luiden ter nagedachtenis aan de slachtoffers van geestelijke onderdrukking en geweld.
24 december 1989
Open binnengrenzen in Duitsland; visumplicht en verplichte valuta-omwisseling bij reizen naar de DDR komen voor inwoners van West-Duitsland te vervallen.
5 februari 1990
"Deutschland – einig Vaterland!" (Duitsland één vaderland) klinkt het als belangrijkste eis van de ongeveer 100.000 demonstranten in Leipzig.
12 maart 1990
De laatste maandagdemonstratie: voor de laatste keer met circa 70.000 deelnemers. De burgerbewegingen klagen dat het karakter van de demonstraties veranderd is en de tolerantie verdwenen is.
18 maart 1990
De eerste vrije verkiezingen voor de Volkskammer van de DDR.
1 juli 1990
De eenwording van Duitsland op valutair, economisch en sociaal vlak treedt in werking. De Duitse mark is nu de officiële munteenheid in de DDR. Bij alle uitbetaalpunten vormen zich lange rijen. Tegelijkertijd volgt de invoering van de sociale markteconomie en de aanpassing van de sociale verzekering van de DDR aan het verzekeringssysteem van de Bondsrepubliek Duitsland.
22 juli 1990
De Volkskammer beslist dat de voormalige vijf deelstaten op het grondgebied van de DDR (Saksen, Thüringen, Saksen-Anhalt, Mecklenburg-Vorpommern, Brandenburg) in ere worden hersteld.
31 augustus 1990
Het herenigingsverdrag wordt in Oost-Berlijn ondertekend.
12 september 1990
De ministers van Buitenlandse Zaken van de vier geallieerden uit de Tweede Wereldoorlog en van de twee Duitse staten ondertekenen in Moskou de soevereiniteitsverklaring voor het verenigde Duitsland.
3 oktober 1990
De hereniging van Duitsland
DE RONDE TAFEL
Bron: VRT Nieuws
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/12/10/ronde_tafel_moestdeddrredden-1-645209/
25 jaar geleden begon in Oost-Duitsland de "Ronde Tafel", de dialoog tussen het ineenstortende communistische regime en de oppositie. De hervormingsgezinde premier Hans Modrow wou op die manier de DDR redden, zij het in een andere vorm.
Kort na de val van de Berlijnse Muur was op 13 november de hervormingsgezinde communist Hans Modrow premier van Oost-Duitsland geworden. Anders dan de laat "bekeerde" partijleider Egon Krenz, genoot Modrow wel van enig krediet bij de oppositie en bij zijn geestesgenoot, Sovjet-president Mikhail Gorbatsjov. Anders dan Krenz wou Modrow niet enkel tijd winnen en een theaterstukje opvoeren, maar wel degelijk de DDR op een nieuwe leest schoeien en zo het vertrouwen van de bevolking terug te winnen en de leegloop van burgers naar het Westen te stoppen.
Begin december voltooide zich een stille revolutie binnen het DDR-regime. Het politburo van de SED trad af en enkele dagen later stapte ook partijvoorzitter Egon Krenz op, nadat die er niet in geslaagd was om zich als hervormer te profileren.
Bij zijn ambtsaanvaarding was Modrow nog gekant tegen een mogelijke hereniging van de twee Duitslanden. In de plaats stond hij een meer vrije DDR voor die naast de Bondsrepubliek zou bestaan. Modrow maakte zich evenwel geen illusies over de situatie en merkte tegelijk op dat het politieke systeem in de DDR en de communistische partij SED alle krediet verloren hadden.
Om de DDR nog te redden, nodigde Modrow daarom de nieuwe oppositiebewegingen, die ontstaan waren uit het recente volksprotest tegen het regime, uit tot een dialoog, en dat met de stilzwijgende toestemming van Sovjetleider Gorbatsjov.
Op 7 december begon in Oost-Berlijn dan de "Runde Tisch" of ronde tafel. Aan tafel zaten naast de vertegenwoordigers van de SED niet minder dan acht oppositiegroepen, waaronder Neues Forum. Het waren die bewegingen die tot voor kort nog vervolgd werden. De tafel was overigens niet echt rond, maar rechthoekig, maar de symboliek was er wel. Zo werd de dialoog niet geleid door de regering zelf, maar door enkele protestantse en katholieke geestelijke leiders. Om het evenwicht wat te herstellen, nodigde Modrow ook de "Blockparteien" uit. Dat waren christelijke, socialistische of liberale partijen die de voorbije decennia gedwongen front hadden gevormd met de SED, maar nu de leiband loskwam, snel hun eigen koers begonnen te varen.
De belangrijkste doelstellingen van de Ronde Tafel waren het opstellen van een nieuwe grondwet met burgerrechten en het organiseren van de eerste vrije en democratische verkiezingen in de DDR. Gaandeweg nam de Ronde Tafel echter de rol van parlement over van de door de SED gedomineerde Volkskammer en stuurde ze ook beslissingen van de regering-Modrow, die zich daardoor van enige legitimiteit kon verzekeren.
Zo opende Modrow samen met zijn West-Duitse collega Helmut Kohl op 22 december de grensovergang aan de Brandenburger Tor, een symbolisch erg belangrijke maatregel.
In februari 1990 nam Modrow overigens leden van de oppositie in zijn kabinet op. Intussen was de premier al tot andere gedachten gekomen inzake de toekomst van de DDR. Bij een bezoek aan Moskou in januari 1990 gaf Modrow toe dat er bij de Oost-Duitsers nog weinig animo was voor een eigen staat en dat de hereniging hoe dan ook voor de deur stond.
Met de verkiezingen van 18 maart 1990 kwam er een einde aan de Ronde Tafel. De nieuwe Volkskammer, die gedomineerd werd door de christendemocratische CDU, samen met sociaaldemocraten en liberalen, nam nu echt de rol van parlement over.
In de DDR werd een rondetafelgesprek opgezet op initiatief van "Demokratie Jetzt" na de vreedzame revolutie. De naamgeving was afgeleid v/h ronde tafel gesprek in Polen, maar nam de ronde vorm niet over, maar was rechthoekig.
Het kwam voor het eerst bijeen op 7 december 1989 en had grote invloed op het werk van de Modrow-regering in de periode voorafgaand aan de verkiezingen voor de Volkskamer in maart 1990. De eerste drie sessies van de Ronde Tafel vonden plaats op 7, 18 en 22 december 1989 in de eredienst van de Moravische kerk in het Bonhoefferhaus in Berlijn-Mitte.
Van de 4e vergadering op 27 december 1989 tot de 16e en laatste vergadering op 12 maart 1990 kwam de Ronde Tafel in het conferentiegebouw van de Raad van Ministers van de DDR bijeen in Schloss Schönhausen in Berlin-Pankow, Ossietzkystraße.
Op initiatief van de zeven nieuwe groepen die aanvankelijk aan de rondetafel deelnamen, werd dit bijeengeroepen en gemodereerd door vertegenwoordigers van de kerken. De moderators die geen stemrecht hadden, waren de pastoor en het hoofd van het secretariaat van de Federatie van Evangelische Kerken in de DDR Martin Ziegler, de katholieke priester en vertegenwoordiger van de Berlijnse Bisschoppenconferentie Karl-Heinz Ducke en de pastor van de United Methodist Church, destijds Secretaris van de Vereniging van Christelijke Kerken in de DDR, Martin Lange. Als gevolg hiervan werden naar zijn voorbeeld een groot aantal rondetafels opgezet op verschillende niveaus tot op gemeentelijk niveau, dat meestal werkte tot de lokale verkiezingen op 6 mei 1990.
Een van de eerste en belangrijkste onderhandelingspunten aan de Ronde Tafel was de ontbinding van het ministerie van Staatsveiligheid (Ministeriums für Staatssicherheit - MfS) of zijn opvolger, Bureau voor Nationale Veiligheid (Amt für Nationale Sicherheit - ANS). Het bewijs van het ontwapenen van de Staatsveiligheidsdienst werd in latere vergaderingen door de regering van Modrow geëist.
Een werkgroep van de ronde tafel heeft een nieuwe ontwerp-grondwet opgesteld, die gebaseerd was op verschillende democratische grondwetten, zoals de grondwet van de Bondsrepubliek Duitsland en de grondwetten van Nicaragua en Spanje. De werkgroep heeft de ontwerp-grondwet op 4 april 1990 aan het publiek gepresenteerd. De nieuw gekozen volkskamer, waaraan het ontwerp werd overgedragen, behandelde hem niet verder.
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/12/10/ronde_tafel_moestdeddrredden-1-645209/
25 jaar geleden begon in Oost-Duitsland de "Ronde Tafel", de dialoog tussen het ineenstortende communistische regime en de oppositie. De hervormingsgezinde premier Hans Modrow wou op die manier de DDR redden, zij het in een andere vorm.
Kort na de val van de Berlijnse Muur was op 13 november de hervormingsgezinde communist Hans Modrow premier van Oost-Duitsland geworden. Anders dan de laat "bekeerde" partijleider Egon Krenz, genoot Modrow wel van enig krediet bij de oppositie en bij zijn geestesgenoot, Sovjet-president Mikhail Gorbatsjov. Anders dan Krenz wou Modrow niet enkel tijd winnen en een theaterstukje opvoeren, maar wel degelijk de DDR op een nieuwe leest schoeien en zo het vertrouwen van de bevolking terug te winnen en de leegloop van burgers naar het Westen te stoppen.
Begin december voltooide zich een stille revolutie binnen het DDR-regime. Het politburo van de SED trad af en enkele dagen later stapte ook partijvoorzitter Egon Krenz op, nadat die er niet in geslaagd was om zich als hervormer te profileren.
Bij zijn ambtsaanvaarding was Modrow nog gekant tegen een mogelijke hereniging van de twee Duitslanden. In de plaats stond hij een meer vrije DDR voor die naast de Bondsrepubliek zou bestaan. Modrow maakte zich evenwel geen illusies over de situatie en merkte tegelijk op dat het politieke systeem in de DDR en de communistische partij SED alle krediet verloren hadden.
Om de DDR nog te redden, nodigde Modrow daarom de nieuwe oppositiebewegingen, die ontstaan waren uit het recente volksprotest tegen het regime, uit tot een dialoog, en dat met de stilzwijgende toestemming van Sovjetleider Gorbatsjov.
Op 7 december begon in Oost-Berlijn dan de "Runde Tisch" of ronde tafel. Aan tafel zaten naast de vertegenwoordigers van de SED niet minder dan acht oppositiegroepen, waaronder Neues Forum. Het waren die bewegingen die tot voor kort nog vervolgd werden. De tafel was overigens niet echt rond, maar rechthoekig, maar de symboliek was er wel. Zo werd de dialoog niet geleid door de regering zelf, maar door enkele protestantse en katholieke geestelijke leiders. Om het evenwicht wat te herstellen, nodigde Modrow ook de "Blockparteien" uit. Dat waren christelijke, socialistische of liberale partijen die de voorbije decennia gedwongen front hadden gevormd met de SED, maar nu de leiband loskwam, snel hun eigen koers begonnen te varen.
De belangrijkste doelstellingen van de Ronde Tafel waren het opstellen van een nieuwe grondwet met burgerrechten en het organiseren van de eerste vrije en democratische verkiezingen in de DDR. Gaandeweg nam de Ronde Tafel echter de rol van parlement over van de door de SED gedomineerde Volkskammer en stuurde ze ook beslissingen van de regering-Modrow, die zich daardoor van enige legitimiteit kon verzekeren.
Zo opende Modrow samen met zijn West-Duitse collega Helmut Kohl op 22 december de grensovergang aan de Brandenburger Tor, een symbolisch erg belangrijke maatregel.
In februari 1990 nam Modrow overigens leden van de oppositie in zijn kabinet op. Intussen was de premier al tot andere gedachten gekomen inzake de toekomst van de DDR. Bij een bezoek aan Moskou in januari 1990 gaf Modrow toe dat er bij de Oost-Duitsers nog weinig animo was voor een eigen staat en dat de hereniging hoe dan ook voor de deur stond.
Met de verkiezingen van 18 maart 1990 kwam er een einde aan de Ronde Tafel. De nieuwe Volkskammer, die gedomineerd werd door de christendemocratische CDU, samen met sociaaldemocraten en liberalen, nam nu echt de rol van parlement over.
In de DDR werd een rondetafelgesprek opgezet op initiatief van "Demokratie Jetzt" na de vreedzame revolutie. De naamgeving was afgeleid v/h ronde tafel gesprek in Polen, maar nam de ronde vorm niet over, maar was rechthoekig.
Het kwam voor het eerst bijeen op 7 december 1989 en had grote invloed op het werk van de Modrow-regering in de periode voorafgaand aan de verkiezingen voor de Volkskamer in maart 1990. De eerste drie sessies van de Ronde Tafel vonden plaats op 7, 18 en 22 december 1989 in de eredienst van de Moravische kerk in het Bonhoefferhaus in Berlijn-Mitte.
Van de 4e vergadering op 27 december 1989 tot de 16e en laatste vergadering op 12 maart 1990 kwam de Ronde Tafel in het conferentiegebouw van de Raad van Ministers van de DDR bijeen in Schloss Schönhausen in Berlin-Pankow, Ossietzkystraße.
Op initiatief van de zeven nieuwe groepen die aanvankelijk aan de rondetafel deelnamen, werd dit bijeengeroepen en gemodereerd door vertegenwoordigers van de kerken. De moderators die geen stemrecht hadden, waren de pastoor en het hoofd van het secretariaat van de Federatie van Evangelische Kerken in de DDR Martin Ziegler, de katholieke priester en vertegenwoordiger van de Berlijnse Bisschoppenconferentie Karl-Heinz Ducke en de pastor van de United Methodist Church, destijds Secretaris van de Vereniging van Christelijke Kerken in de DDR, Martin Lange. Als gevolg hiervan werden naar zijn voorbeeld een groot aantal rondetafels opgezet op verschillende niveaus tot op gemeentelijk niveau, dat meestal werkte tot de lokale verkiezingen op 6 mei 1990.
Een van de eerste en belangrijkste onderhandelingspunten aan de Ronde Tafel was de ontbinding van het ministerie van Staatsveiligheid (Ministeriums für Staatssicherheit - MfS) of zijn opvolger, Bureau voor Nationale Veiligheid (Amt für Nationale Sicherheit - ANS). Het bewijs van het ontwapenen van de Staatsveiligheidsdienst werd in latere vergaderingen door de regering van Modrow geëist.
Een werkgroep van de ronde tafel heeft een nieuwe ontwerp-grondwet opgesteld, die gebaseerd was op verschillende democratische grondwetten, zoals de grondwet van de Bondsrepubliek Duitsland en de grondwetten van Nicaragua en Spanje. De werkgroep heeft de ontwerp-grondwet op 4 april 1990 aan het publiek gepresenteerd. De nieuw gekozen volkskamer, waaraan het ontwerp werd overgedragen, behandelde hem niet verder.
Aantekeningen bruinkool
Duitsland telt 3 bruinkoolgebieden:
- grootste is Lausitz (regio op de grens van Brandenburg en Saksen)
- daarna Rijnland (net over de grens met Limburg)
- gesloten Meuro-bruinkoolmijn
Bruinkool is de meest vervuilende fossiele brandstof en de verwoesting van het landschap door de afgravingen is enorm.
AANTEKENING PLATTENBAU
https://vimeo.com/28005899
Ostversand
Ossiversand
Intershop2000
ATA-schuurpoeder
Wofasept-desinfecteermiddel
Maori-traum kiwi-likeur
Bautzen-mosterd
Rotkäppchen-sekt
Spee-waspoeder
Nudossi chocopasta
Beline
Ost-Jeans
Bison
Boxer
Wisent
Shanty
Goldfuchs
ELECTRONICA
- Robotron
- Stern
chicoree
mixer (oranje)
rohrkostgerät
RG28s
of anders
AKA polyfix
rührgerät
radio-recorder
skr700
2 antennes oost en west
Vagant Luxus R110
Radio
ETEN & DRINKEN
Berliner Leber (lever)
Thüringer Rostbrätl (gegrilde kotelet)
Königsberger Klopse (gehaktballen)
Goldbroiler (braadkip)
Jägerschnitzel (Jagdwurst bedekt met broodkruimels, gefrituurd en geserveerd met tomatensaus en noodles)
Brigaden
Op het werk werden groepen met arbeiders gevormd zogenaamde Brigaden. Elke brigade had zijn eigen naam.
Brigade werkten als collectief. Zo werd ook hun loon berekend. Het brigade-bestaan werd ook voor een groot deel in de vrije tijd doorgezet.
Elke brigade had een zogenaamde Brigadetagebuch (brigade dagboek). Hier werden alle ontwikkelingen rondom de werkzaamheden van de brigade vastgelegd variërend van werkbesprekingen, vergaderingen tot de uitjes, die ze gezamelijk mee hadden gemaakt privé. De boeken werden opgevrolijkt met allerlei knipsels, tekeningen, foto's e.d.
De brigades bestonden ongeveer uit ............11 man is dus op zich weinig voor een brigade
Een fabrieksarbeider verdiende ongeveer 1.400 DDR-mark. De vrouwen verdienen iets minder (ongeveer 700 mark).
De woning werd geregeld via de werkgever. De huur was ongeveer 98 mark met de verwarming inbegrepen.
De boodschappen kostten ongeveer 100-150 mark per week.
Voor een auto was er wel geld, maar moest met lang wachten, totdat ze aan de beurt kwamen.
VERSCHILLEN BRD vs DDR
- Aerobic heet Popgymnastik
SPRAAKGEBRUIK IN DE DDR
https://www.digibron.nl/search/detail/012dfd724cc7b412026aa869/allseitig-gefestigt-afscheid-van-de-ddr
https://de.wikipedia.org/wiki/Sprachgebrauch_in_der_DDR
Mijn website is met name gebaseerd op Wikipedia. Hierdoor is het een beetje statisch geworden. Om toch iets meer kleur en karakter toe te voegen, heb ik ook informatie verzameld van particuliere websites, die (mijns inziens) veel persoonlijker en interessanter zijn. Aanvullend heb ik nog mijn persoonlijke reiservaringen en foto's toegevoegd. Mijn website werd overigens pas echt compleet na de toevoeging van dit hoofdstuk over het alledaagse leven in de DDR.
ALLEDAAGSE LEVEN
Voor de doorsnee burger was winkelen niet een plezierig drentelen van de ene zaak naar de andere; van kijken, keuren en kopen zoals bij ons maar een uitputtingsslag waarmee veel tijd verloren ging. Die tijd werd vooral besteed aan wachten. In welk seizoen je ook in de DDR kwam, er waren altijd wel rijen wachtenden. De ene keer bij de slager, de andere keer bij de kledingzaak.
Niet alle artikelen waren van even slechte kwaliteit, maar er was toch veel, dat alleen gekocht werd bij gebrek aan beter. Het is best te begrijpen waarom de Oost-Duitsers, toen ze eenmaal over Westmarken beschikten, allen nog maar goede producten wilden kopen. Dat ging natuurlijk ten koste van hun eigen economie, want de fabrieken konden hun product aan de straatstenen niet kwijt, maar wie zou het ze, zeker in ons welvarende Westen, durven kwalijk nemen?
Neem de kleding, die veertig jaar lang verkocht werd. Als je zo'n herenkostuum zag hangen leek het nauwelijks verschillend van een westers product. Echter, de Oost-Duitse kostuums waren na enkele weken dragen hun vorm en model kwijkt en leken meer op veredelde aardappelzakken. Dat gaf de Oost-Duitsers altijd zo'n sjofel voorkomen.
De voedselvoorziening in de DDR was ten aanzien van basisartikelen als brood en aardappelen, redelijk. Dat was ook goedkoop, dankzij de hoge subsidies van de staat. De klant betaalde nooit de werkelijke kostprijs en daar was men zo aan gewend dat het na de monetaire unie hard aankwam toen die subsidies wegvielen. Maar sinds die datum was er wel groente en fruit in overvloed. In de SED-tijd was er vaak niets anders dan kool, zij het in vier soorten. Verse sla en boontjes waren uitzondering en als er iets meer was zag het er bijna altijd onfris uit. Bij gebrek aan beter werd het natuurlijk toch wel gekocht.
Fruit was vaak zeldzaam, ook inheems fruit als appels. Ze werden in de DDR wel geteeld, maar gingen voor harde valuta naar het buitenland en de hotels. Een enkele keer waren er hier en daar bananen en dat ging als een lopend vuurtje door de stad. Ze waren gewoonlijk snel uitverkocht en omdat het vaak om een partij ging kregen de klanten er bijvoorbeeld maar vier. Vruchten als perziken en ananassen waren bijna nooit te koop.
Ook over schoenen waren de Oost-Duitsers slecht te spreken. Wie voor het zomerseizoen bijvoorbeeld sandalen van DDR-makelij wilde kopen, liep daar nooit een zomer lang op want dan was de plastic schoen versleten. Ook dichte schoenen leefden nooit erg lang. Hier kwam de drager soms voor een onaangename verrassing te staan dat tijdens het lopen de zool los liet.
Het aantal voorbeelden van artikelen die niet of nauwelijks te krijgen waren is ontelbaar. Soms waren er wel stelen van hamers te koop, maar niet de hamer zelf.
Het repareren van artikelen is een hoofdstuk apart, want ook dat kostte veel tijd en energie. In 1988 moesten inwoners van Leipzig bijvoorbeeld een half jaar wachten tot hun kapotte stofzuiger gerepareerd was. Vaak stuurden kopers producten, die snel kapot gingen of bij het eerste gebruik al niet deugden terug. Het Centrum warenhuis in Dresden had 25 personeelsleden in dienst, die niets anders deden dan klachten aanhoren en problemen rond teruggestuurde producten af te wikkelen. Het veroorzaakte zo'n schandaal dat zelfs communistische kranten erover schreven.
De meeste winkels in de DDR boden een ouderwetse ongastvrije aanblik en de klant was zelden koning. Het winkelpersoneel snauwde de kopers regelmatig af en was bijzonder snel met de opmerking dat 'men het niet had'.
Toch konden de Oost-Duitsers wel aan goede en dus gewoonlijk westerse producten komen, maar die moesten ze dan in D-Mark betalen. Evenals elders in het Oostblok was er in de hele DDR een keten van zogenaamde Intershops, die uiteraard eigendom van de staat waren. Daar was geen sprake van schaarste want de voorraad werd regelmatig vanuit het Westen aangevuld.
Sommige Intershops waren in of bij de grote hotels, zodat de toeristen er ook gebruik van konden maken, andere zomaar ergens in een onooglijk straatje. Maar alle Intershops straalden de sfeer van West-Europese winkels uit. Iedereen, die ook maar enigszins de mogelijkheid had om aan westerse valuta te komen, kocht in de Intershop. Niet zelden kon men Oost-Duitsers bij ze winkels zien rondhangen die westerse toeristen aanklampten met de vraag of zij wilden wisselen. De toeristen kregen dan veel meer Oostmarkten dan bij de staatsbank of aan de grens.
Het regime wist natuurlijk dat dit gebeurde, maar wie als Oost-Duitser in de Intershop iets kocht werd nooit gevraagd hoe hij of zij aan het geld kwam. Er stonden dan ook nooit Vopo's bij de Intershops te posten om te vookomen dat er 'zwart' gewisseld werd.
De belangrijkste reden hiervoor was dat de Intershops een goudmijn waren voor de staat. De prijzen lagen voor dezelfde artikelen hoger dan in het Westen. Voor een fles West-Duitse wijn moest bijvoorbeeld dertien D-mark neergeteld worden, terwijl de staat die fles voor 5 D-mark had gekocht. Het was het de zoveelste inkomensbron voor de SED. Het was bepaald geen wonder dat na de hereniging pas goed duidelijk werd voor hoeveel miljarden de SED/PDS zichzelf had verrijkt.
Omdat op een goed moment de ontevredenheid over de Intershops te groot werd, verzon de SED iets nieuws. Er werden Exquisit-winkels in het leven geroepen waarin redelijk goede producten voor Oostmarken te koop waren. De prijzen waren echter een stuk hoger dan in de gewone winkels, zodat er in deze 'klassenloze' maatschappij drie klassen ontstonden: De mensen met westers geld, die naar de Intershop gingen, de veelverdieners, die in de Exquisit terecht konden en de arme drommels, zoals bejaarden, die van een klein pensioentje moesten leven en aangewezen waren op de gewone winkels. En dat betekende uren in de rij staan en weinig keus hebben...
Kort na de Wende gingen de prijzen van een aantal artikelen in de Intershops, zoals koffie en zeep, omlaag. Dat was gewoon een gevolg van de markteconomie. Oost-Duitsers, die naar het Westen waren geweest hadden ontdekt dat diezelfde producten daar veel goedkoper waren dan in hun Intershops en dus gingen de prijzen omlaag. Daarmee is duidelijk aangegeven dat het regime de bevolking ook via de Intershop afzette.
Om het urenlang bij de winkels wachten te voorkomen gingen veel Oost-Duiters vaak buitenshuis eten. Dat schiep dan onmiddellijk een nieuw probleem want er waren veel te weinig restaurants. En dus was de kans groot dat men een uur of langer voor het restaurant moest wachten totdat er een tafel vrijkwam. Bovendien waren in bijna alle restaurants een aantal tafeltjes gereserveerd, terwijl ze soms een hele avond leeg bleven.
Die tafels waren bestemd voor de leden van de communistische SED. In een Oost-Berlijns restaurant waren minstens drie tafels leeg, maar het gebeurde dat mensen aan een tafeltje moesten aanschuiven waar al andere mensen zaten te dineren.
Overigens was de spijskaart in Oost-Duitse restaurants of zeer beperkt, of zeer uitgebreid, maar dan was de helft er niet, zodat het op hetzelfde neerkomt. Het was voor ober en klant een vrij gênante vertoning als je drie keer een verschillend gerecht opnoemde en het was er niet. Slimme obers hadden daar een oplossing voor. Zij overhandigden de spijskaart en als het een zeer uitgebreide was vertelden ze er tegelijk bij wat er wel was. De prijzen waren uiterst laag.
Tot de wende waren er in de DDR geen standjes op straat waar men frites en dergelijke kon kopen. Er was alleen worst....
Lonen en prijzen
Een volledige werkweek in de DDR duurde 43 uur en 45 minuten. Over het algemeen begon de werkdag vroeg, rond 07:30 uur. Voor zo'n volledige dagtaak ontving een Oostduitser in 1987 gemiddeld 1000 mark per maand. Officieel stond het gemiddelde maandinkomen op 1180 mark, maar het was een kleine groep hoge ambtenaren en vooral kleine zelfstandigen die dit gemiddelde omhoog haalden. Omdat in vrijwel alle gezinnen ook de vrouw werkte, bedroeg het inkomen per huishouden gemiddeld 1800 mark.
Hoewel de ideologie van de DDR uitging van gelijkheid van all inwoners, bestonden er wel degelijk grote verschillen in inkomen en welvaart. Bepaalde categorieën artsen en ingenieurs werden heel goed betaald, om te voorkomen dat ze naar het Westen zouden verhuizen. Al kwamen de inkomensverschillen niet tot uiting in de woning en in de woonomgeving. Dure en luxe woonwijken ontbraken in de DDR. De enige uitzondering daarop was de wijk Wandlitz in Berlijn, waar de partijfunctionarissen woonden. Zij werden bijzonder goed betaald. Hun huizen in de bossen en omgeven door een veilige muur met talrijke bewakers, waren voorzien van alle luxe. Een inkomen dat sterk afweek van het gemiddelde hadden ook gepensioneerden. Zodra een Oostduitser met pensioen ging, daalde zijn inkomen fors. In 1987 ontving elke 65-plusser per maand nog maar 380 mark.
De meeste Oostduitsers hadden voldoende aan hun inkomen. Onderwijs en gezondheidszorg waren gratis. Woningen waren goedkoop. Het openbaar vervoer en de dagelijkse levensmiddelen werden sterk gesubsidieerd. De grote invloed van de centrale overheid bleek ook hier, want overal in het land waren alle prijzen gelijk. Op veel artikelen stond op de verpakking het bedrag vermeld, met daarvoor de letters EVP: Einheits Verkauf Preis. Tegenover deze voorbeelden stonden allerlei luxe goederen die bijzonder duur waren. Een kleurentelevisie kostte al gauw 6000 tot 7000 mark. Dat was het loon van een half jaar werken. Veel produkten die in het Westen algemeen verkrijgbaar waren, zoals elektrisch gereedschap, kwamen in de DDR niet voor of verschenen daar pas veel later op de markt. En doordat er zo weinig verkrijgbaar was, hielden veel Oostduitsers geld over. Een deel van hun geld konden ze besteden in de Delikatläden of in de Exquisitläden.
In de meeste grote winkelstraten was wel zo'n winkel aanwezig. Daar was Nederlandse kaas en merkkoffie verkrijgbaard, daar stonden Franse wijnen en daar lag verse zalm. De chocolade die daar verkocht werd, kwam uit Zwitserland. Al deze producten konden met Oostduitse marken getaald worden. Maar de prijs was uitzonderlijk hoog. Een pak koffie van 250 gram kostte meer dan 15 mark. Toch was de belangstelling van Oostduitsers voor deze winkels bijzonder groot. Het was er altijd druk en heel vaak werd per klant voor honderden mark gekocht. Deze winkels waren, zoals bijna alle winkels in de DDR, staatseigendom. Dat was te zien aan de letters HO (Handels-Organisation) op de gevel.
Afgezien van de delicatessenwinkels was de inrichting sober en is de keuze gering. Er was bijvoorbeeld voldoende wasmiddel verkrijgbaar, maar meestal niet meer dan een of twee soorten. Dat gold ook voor het aanbod in de warenhuizen in het centrum. Het grote staatswarenhuis dat in het centrum van elke stad aanwezig was heette 'Centrum'. Voor een deel was dat warenhuis een verzameling losse winkels. Meer dan in het Western hadden de verschillende afdelingen een eigen ingang, met eigen personeel en kassa's en eigen boodschappenmandjes.
De supermarkten, waar levensmiddelen verkocht werden, heetten 'Kaufhalle'.
Ten slote waren er nog winkels waar met Westers geld betaald moest worden. Dat waren de 'Intershops'. Ook hier was het aanbod groot. Veel Oostduitsers kochten er wel eens, want veel van hen beschikten over D-marken. Zij kregen die van Westerse familieleden of illegaal met toeristen gewisseld.
http://oostduitsland.blogspot.com
AFKORTINGEN
Der Leiter der Bezirksverwaltung für Staatssicherheit (BVfS) = het hoofd van het districtsbestuur voor staatsveiligheid
Ausweichführungsstelle (AFüSt) = ...uitvoerend agentschap
28 november 1989
Bondskanselier Helmut Kohl maakt een tien punten programma bekend voor het overwinnen van de tweedeling van Duitsland.
1 december 1989
De Volkskammer schrapt de leidende rol voor de Stasi uit de grondwet.
6 december 1989
Egon Krenz treedt af als voorzitter van de Staats- und Nationale Verteidigungsrat (staatshoofd).
7 december 1989
De 'Runde Tisch' (Ronde Tafel) komt voor de eerste keer in (Oost) Berlijn bijeen.
18 december 1989
Circa 200.000 burgers luiden met de eerste goedgekeurde maandagdemonstratie met kaarsen en fakkels het 'stille einde' in van de maandagdemonstraties in Leipzig in 1989. De klokken van alle kerken in Leipzig luiden ter nagedachtenis aan de slachtoffers van geestelijke onderdrukking en geweld.
24 december 1989
Open binnengrenzen in Duitsland; visumplicht en verplichte valuta-omwisseling bij reizen naar de DDR komen voor inwoners van West-Duitsland te vervallen.
5 februari 1990
"Deutschland – einig Vaterland!" (Duitsland één vaderland) klinkt het als belangrijkste eis van de ongeveer 100.000 demonstranten in Leipzig.
12 maart 1990
De laatste maandagdemonstratie: voor de laatste keer met circa 70.000 deelnemers. De burgerbewegingen klagen dat het karakter van de demonstraties veranderd is en de tolerantie verdwenen is.
18 maart 1990
De eerste vrije verkiezingen voor de Volkskammer van de DDR.
1 juli 1990
De eenwording van Duitsland op valutair, economisch en sociaal vlak treedt in werking. De Duitse mark is nu de officiële munteenheid in de DDR. Bij alle uitbetaalpunten vormen zich lange rijen. Tegelijkertijd volgt de invoering van de sociale markteconomie en de aanpassing van de sociale verzekering van de DDR aan het verzekeringssysteem van de Bondsrepubliek Duitsland.
22 juli 1990
De Volkskammer beslist dat de voormalige vijf deelstaten op het grondgebied van de DDR (Saksen, Thüringen, Saksen-Anhalt, Mecklenburg-Vorpommern, Brandenburg) in ere worden hersteld.
31 augustus 1990
Het herenigingsverdrag wordt in Oost-Berlijn ondertekend.
12 september 1990
De ministers van Buitenlandse Zaken van de vier geallieerden uit de Tweede Wereldoorlog en van de twee Duitse staten ondertekenen in Moskou de soevereiniteitsverklaring voor het verenigde Duitsland.
3 oktober 1990
De hereniging van Duitsland
DE RONDE TAFEL
Bron: VRT Nieuws
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/12/10/ronde_tafel_moestdeddrredden-1-645209/
25 jaar geleden begon in Oost-Duitsland de "Ronde Tafel", de dialoog tussen het ineenstortende communistische regime en de oppositie. De hervormingsgezinde premier Hans Modrow wou op die manier de DDR redden, zij het in een andere vorm.
Kort na de val van de Berlijnse Muur was op 13 november de hervormingsgezinde communist Hans Modrow premier van Oost-Duitsland geworden. Anders dan de laat "bekeerde" partijleider Egon Krenz, genoot Modrow wel van enig krediet bij de oppositie en bij zijn geestesgenoot, Sovjet-president Mikhail Gorbatsjov. Anders dan Krenz wou Modrow niet enkel tijd winnen en een theaterstukje opvoeren, maar wel degelijk de DDR op een nieuwe leest schoeien en zo het vertrouwen van de bevolking terug te winnen en de leegloop van burgers naar het Westen te stoppen.
Begin december voltooide zich een stille revolutie binnen het DDR-regime. Het politburo van de SED trad af en enkele dagen later stapte ook partijvoorzitter Egon Krenz op, nadat die er niet in geslaagd was om zich als hervormer te profileren.
Bij zijn ambtsaanvaarding was Modrow nog gekant tegen een mogelijke hereniging van de twee Duitslanden. In de plaats stond hij een meer vrije DDR voor die naast de Bondsrepubliek zou bestaan. Modrow maakte zich evenwel geen illusies over de situatie en merkte tegelijk op dat het politieke systeem in de DDR en de communistische partij SED alle krediet verloren hadden.
Om de DDR nog te redden, nodigde Modrow daarom de nieuwe oppositiebewegingen, die ontstaan waren uit het recente volksprotest tegen het regime, uit tot een dialoog, en dat met de stilzwijgende toestemming van Sovjetleider Gorbatsjov.
Op 7 december begon in Oost-Berlijn dan de "Runde Tisch" of ronde tafel. Aan tafel zaten naast de vertegenwoordigers van de SED niet minder dan acht oppositiegroepen, waaronder Neues Forum. Het waren die bewegingen die tot voor kort nog vervolgd werden. De tafel was overigens niet echt rond, maar rechthoekig, maar de symboliek was er wel. Zo werd de dialoog niet geleid door de regering zelf, maar door enkele protestantse en katholieke geestelijke leiders. Om het evenwicht wat te herstellen, nodigde Modrow ook de "Blockparteien" uit. Dat waren christelijke, socialistische of liberale partijen die de voorbije decennia gedwongen front hadden gevormd met de SED, maar nu de leiband loskwam, snel hun eigen koers begonnen te varen.
De belangrijkste doelstellingen van de Ronde Tafel waren het opstellen van een nieuwe grondwet met burgerrechten en het organiseren van de eerste vrije en democratische verkiezingen in de DDR. Gaandeweg nam de Ronde Tafel echter de rol van parlement over van de door de SED gedomineerde Volkskammer en stuurde ze ook beslissingen van de regering-Modrow, die zich daardoor van enige legitimiteit kon verzekeren.
Zo opende Modrow samen met zijn West-Duitse collega Helmut Kohl op 22 december de grensovergang aan de Brandenburger Tor, een symbolisch erg belangrijke maatregel.
In februari 1990 nam Modrow overigens leden van de oppositie in zijn kabinet op. Intussen was de premier al tot andere gedachten gekomen inzake de toekomst van de DDR. Bij een bezoek aan Moskou in januari 1990 gaf Modrow toe dat er bij de Oost-Duitsers nog weinig animo was voor een eigen staat en dat de hereniging hoe dan ook voor de deur stond.
Met de verkiezingen van 18 maart 1990 kwam er een einde aan de Ronde Tafel. De nieuwe Volkskammer, die gedomineerd werd door de christendemocratische CDU, samen met sociaaldemocraten en liberalen, nam nu echt de rol van parlement over.
In de DDR werd een rondetafelgesprek opgezet op initiatief van "Demokratie Jetzt" na de vreedzame revolutie. De naamgeving was afgeleid v/h ronde tafel gesprek in Polen, maar nam de ronde vorm niet over, maar was rechthoekig.
Het kwam voor het eerst bijeen op 7 december 1989 en had grote invloed op het werk van de Modrow-regering in de periode voorafgaand aan de verkiezingen voor de Volkskamer in maart 1990. De eerste drie sessies van de Ronde Tafel vonden plaats op 7, 18 en 22 december 1989 in de eredienst van de Moravische kerk in het Bonhoefferhaus in Berlijn-Mitte.
Van de 4e vergadering op 27 december 1989 tot de 16e en laatste vergadering op 12 maart 1990 kwam de Ronde Tafel in het conferentiegebouw van de Raad van Ministers van de DDR bijeen in Schloss Schönhausen in Berlin-Pankow, Ossietzkystraße.
Op initiatief van de zeven nieuwe groepen die aanvankelijk aan de rondetafel deelnamen, werd dit bijeengeroepen en gemodereerd door vertegenwoordigers van de kerken. De moderators die geen stemrecht hadden, waren de pastoor en het hoofd van het secretariaat van de Federatie van Evangelische Kerken in de DDR Martin Ziegler, de katholieke priester en vertegenwoordiger van de Berlijnse Bisschoppenconferentie Karl-Heinz Ducke en de pastor van de United Methodist Church, destijds Secretaris van de Vereniging van Christelijke Kerken in de DDR, Martin Lange. Als gevolg hiervan werden naar zijn voorbeeld een groot aantal rondetafels opgezet op verschillende niveaus tot op gemeentelijk niveau, dat meestal werkte tot de lokale verkiezingen op 6 mei 1990.
Een van de eerste en belangrijkste onderhandelingspunten aan de Ronde Tafel was de ontbinding van het ministerie van Staatsveiligheid (Ministeriums für Staatssicherheit - MfS) of zijn opvolger, Bureau voor Nationale Veiligheid (Amt für Nationale Sicherheit - ANS). Het bewijs van het ontwapenen van de Staatsveiligheidsdienst werd in latere vergaderingen door de regering van Modrow geëist.
Een werkgroep van de ronde tafel heeft een nieuwe ontwerp-grondwet opgesteld, die gebaseerd was op verschillende democratische grondwetten, zoals de grondwet van de Bondsrepubliek Duitsland en de grondwetten van Nicaragua en Spanje. De werkgroep heeft de ontwerp-grondwet op 4 april 1990 aan het publiek gepresenteerd. De nieuw gekozen volkskamer, waaraan het ontwerp werd overgedragen, behandelde hem niet verder.
Leipziger Messe
Leipzig geldt al eeuwenlang als een belangrijke handelsstad en is met haar meer dan 850 jaar geschiedenis één van de oudste handelsbeurslocaties ter wereld.
Door de toename van de aanvoer van industrieel vervaardigde producten aan het einde van de 19e eeuw, ontstond er een tekort aan ruimte, omdat de pakhuizen tot barstens toe gevuld raakten. De warenbeurs werd daarom omgevormd tot een monsterbeurs, zodat handelaren en producenten alleen monsters van hun waren hoefden te presenteerden en niet de hele koopwaar hoefden mee te brengen. Het logo van de Leipziger Messe, dat vandaag nog steeds in gebruik is, met de kenmerkende over elkaar heen geplaatste M, staat voor Mustermesse en werd ontworpen in 1917 door de kunstenaar Erich Gruner.
De overgang naar een monsterbeurs veranderde ook het stadsbeeld van Leipzig, want er werden talrijke nieuwe beursgebouwen gebouwd.
De 1e en 2e Wereldoorlog verzwakten Leipzig als locatie van de traditionele voorjaars- en najaarsbeurzen. Na het einde van de oorlog werd Leipzig verwoest door bombardementen.
Een jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, op 8 mei 1946, gingen in het Ring Messehaus van Leipzig de deuren open van de eerste naoorlogse handelsbeurs, die de naam "Vredesbeurs" kreeg. Na het aarzelende nieuwe begin in de jaren veertig ontwikkelde de beurs zich in de jaren vijftig tot een belangrijk centrum voor de Oost-West handel. De SED-leiding gebruikte de Leipziger Beurs elk jaar om haar eigen productiebedrijven voor het voetlicht te brengen en werd internationaal beschouwd als de economische en politieke etalage van de DDR. Tot in de jaren zeventig bood de beurs van Leipzig de DDR de gelegenheid zijn technische producten te vergelijken met de "wereldstandaard" van de westerse fabrikanten.
De beurs werd al snel een magneet voor bezoekers. Bijna 90% van de bezoekers kwam uit de DDR en slechts ongeveer 8% van de bezoekers kwam uit de Bondsrepubliek of andere westerse landen. Gedurende twee weken per jaar verkeerde de stad Leipzig in een noodtoestand als gevolg van het grote aantal bezoekers. Om de contacten tussen westerse bezoekers en de plaatselijke bevolking te controleren, werden tal van MfS-medewerkers op geheime missie ingezet.
In het kader van de politieke veranderingen na de Duitse hereniging werd de Leipziger Messe omgevormd tot een naamloze vennootschap (NV). Tegenwoordig biedt de beurs onderdak aan talrijke bekende beurzen op het nieuwe beursterrein buiten de stad en zet de eeuwenoude beurstraditie van de Saksische metropool op waardige wijze voort.
Hoewel de verzameling tal van voorwerpen over de jaarmarkt van Leipzig bevat, is het meest in het oog springende voorwerp de bekende "Leipziger Messemännchen" (Leipziger beursmannetje) die vanaf 1964 als mascotte van de beurs fungeerde. Het werd ontworpen door de DDR-kunstprijswinnaar en "vader" van de bekende Sandmännchen, Gerhardt Behrendt. De mascotte stelt een reizende handelsreiziger voor. Zijn buitenproportionele grote hoofd heeft de vorm van een wereldbol en staat voor het internationale karakter van de Leipziger Messe. Op zijn hoofd draagt de schone man een elegante hoed die past bij zijn pak van dezelfde kleur, en in zijn hand houdt hij een koffer met het opschrift "Leipziger Messe" als symbolische bestemming. Een pijp zit vast in de mondhoek van de populaire figuur. Het kleurenschema van de figuur en zijn kleding wordt overheerst door blauw en geel, de kleuren van de stad Leipzig.
Leipzig geldt al eeuwenlang als een belangrijke handelsstad en is met haar meer dan 850 jaar geschiedenis één van de oudste handelsbeurslocaties ter wereld.
Door de toename van de aanvoer van industrieel vervaardigde producten aan het einde van de 19e eeuw, ontstond er een tekort aan ruimte, omdat de pakhuizen tot barstens toe gevuld raakten. De warenbeurs werd daarom omgevormd tot een monsterbeurs, zodat handelaren en producenten alleen monsters van hun waren hoefden te presenteerden en niet de hele koopwaar hoefden mee te brengen. Het logo van de Leipziger Messe, dat vandaag nog steeds in gebruik is, met de kenmerkende over elkaar heen geplaatste M, staat voor Mustermesse en werd ontworpen in 1917 door de kunstenaar Erich Gruner.
De overgang naar een monsterbeurs veranderde ook het stadsbeeld van Leipzig, want er werden talrijke nieuwe beursgebouwen gebouwd.
De 1e en 2e Wereldoorlog verzwakten Leipzig als locatie van de traditionele voorjaars- en najaarsbeurzen. Na het einde van de oorlog werd Leipzig verwoest door bombardementen.
Een jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, op 8 mei 1946, gingen in het Ring Messehaus van Leipzig de deuren open van de eerste naoorlogse handelsbeurs, die de naam "Vredesbeurs" kreeg. Na het aarzelende nieuwe begin in de jaren veertig ontwikkelde de beurs zich in de jaren vijftig tot een belangrijk centrum voor de Oost-West handel. De SED-leiding gebruikte de Leipziger Beurs elk jaar om haar eigen productiebedrijven voor het voetlicht te brengen en werd internationaal beschouwd als de economische en politieke etalage van de DDR. Tot in de jaren zeventig bood de beurs van Leipzig de DDR de gelegenheid zijn technische producten te vergelijken met de "wereldstandaard" van de westerse fabrikanten.
De beurs werd al snel een magneet voor bezoekers. Bijna 90% van de bezoekers kwam uit de DDR en slechts ongeveer 8% van de bezoekers kwam uit de Bondsrepubliek of andere westerse landen. Gedurende twee weken per jaar verkeerde de stad Leipzig in een noodtoestand als gevolg van het grote aantal bezoekers. Om de contacten tussen westerse bezoekers en de plaatselijke bevolking te controleren, werden tal van MfS-medewerkers op geheime missie ingezet.
In het kader van de politieke veranderingen na de Duitse hereniging werd de Leipziger Messe omgevormd tot een naamloze vennootschap (NV). Tegenwoordig biedt de beurs onderdak aan talrijke bekende beurzen op het nieuwe beursterrein buiten de stad en zet de eeuwenoude beurstraditie van de Saksische metropool op waardige wijze voort.
Hoewel de verzameling tal van voorwerpen over de jaarmarkt van Leipzig bevat, is het meest in het oog springende voorwerp de bekende "Leipziger Messemännchen" (Leipziger beursmannetje) die vanaf 1964 als mascotte van de beurs fungeerde. Het werd ontworpen door de DDR-kunstprijswinnaar en "vader" van de bekende Sandmännchen, Gerhardt Behrendt. De mascotte stelt een reizende handelsreiziger voor. Zijn buitenproportionele grote hoofd heeft de vorm van een wereldbol en staat voor het internationale karakter van de Leipziger Messe. Op zijn hoofd draagt de schone man een elegante hoed die past bij zijn pak van dezelfde kleur, en in zijn hand houdt hij een koffer met het opschrift "Leipziger Messe" als symbolische bestemming. Een pijp zit vast in de mondhoek van de populaire figuur. Het kleurenschema van de figuur en zijn kleding wordt overheerst door blauw en geel, de kleuren van de stad Leipzig.
|
|
|
|
Alle citaten - Home - Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR - Informatie over de DDR - Berlijnse Muur - Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn - Alledag in de DDR Alle citaten - Home - Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR - Informatie over de DDR - Berlijnse Muur - Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn - Alledag in de DDR - Alledag in de DDR - Eten & drinken << wordt nog aan gewerkt >> Misschien ben je ook geïnteresseerd: + Kijk wat er allemaal te doen valt in ... + Informatie over ... + De (geschiedenis) ... + Foto's bekijken van ... |
Alle citaten - Home - Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR - Informatie over de DDR - Berlijnse Muur - Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn - Alledag in de DDR - Alledag in de DDR - Eten & drinken << wordt nog aan gewerkt >> Misschien ben je ook geïnteresseerd: + Kijk wat er allemaal te doen valt in ... + Informatie over ... + De (geschiedenis) ... + Foto's bekijken van ... Alle citaten - Home - Informatie over de DDR - Vluchten uit de DDR - Informatie over de DDR - Berlijnse Muur - Stedentrip naar de DDR - DDR-steden - Berlijn - Alledag in de DDR |
AKTUELLE KAMERA
21.12.1952 - 14.12.1990
- Klaus Ackermann
- Klaus Feldmann
- Christel Kern
- Peter Kessel
- Herbert Köfer - https://en.wikipedia.org/wiki/Herbert_K%C3%B6fer
- Renate Krawielicki
- Hans-Dieter Lange - https://en.wikipedia.org/wiki/Hans-Dieter_Lange
- Wolfgang Lippe
- Wolfgang Meyer
- Anne-Rose Neumann
- Matthias Schliesing
- Heidrun Schulz
- Elisabeth Süncksen
- Angelika Unterlauf - https://en.wikipedia.org/wiki/Angelika_Unterlauf
Fanny Damaschke
Jutta Pawlowsky
***Christine Büttner***
Programma "Heisse Ware in Berlin"
Kriminalfilm der Fernsehens der DDR
https://www.ardmediathek.de/retrospezialddr/
http://www.husfl.net/DDR-F/tv-ak02.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Aktuaalne_kaamera
21.12.1952 - 14.12.1990
- Klaus Ackermann
- Klaus Feldmann
- Christel Kern
- Peter Kessel
- Herbert Köfer - https://en.wikipedia.org/wiki/Herbert_K%C3%B6fer
- Renate Krawielicki
- Hans-Dieter Lange - https://en.wikipedia.org/wiki/Hans-Dieter_Lange
- Wolfgang Lippe
- Wolfgang Meyer
- Anne-Rose Neumann
- Matthias Schliesing
- Heidrun Schulz
- Elisabeth Süncksen
- Angelika Unterlauf - https://en.wikipedia.org/wiki/Angelika_Unterlauf
Fanny Damaschke
Jutta Pawlowsky
***Christine Büttner***
Programma "Heisse Ware in Berlin"
Kriminalfilm der Fernsehens der DDR
https://www.ardmediathek.de/retrospezialddr/
http://www.husfl.net/DDR-F/tv-ak02.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Aktuaalne_kaamera