Waar hoort dit?
Je probeert alles een plek te geven, maar je kunt niet oneindig hoofdstukken lopen verzinnen. Sommige (noemenswaardige) onderwerpen vallen hierdoor helaas buiten de boot. Daarom is deze paragraaf in het leven geroepen.
Volkslied DDR "Auferstanden aus Ruinen"
Klik hier voor het volkslied van de voormalige DDR inclusief tekst.
​Overgebleven Interflug vliegtuigen
Ik heb een website gevonden, die de locaties van overgebleven vliegtuigen van de inmiddels failliete Interflug in kaart heeft gebracht.
Interflug was de nationale luchtvaartmaatschappij van de Duitse Democratische Republiek van 1958 tot 1991, en had haar basis op de luchthaven Berlin-Schönefeld. De maatschappij stopte met haar operaties in 1991; door de Duitse Hereniging viel overheidssteun weg. Interflug was al verlieslatend en zonder deze steun kon ze niet overleven. Op 7 februari 1991 werd ze failliet verklaard, de laatste vlucht ging op 30 april naar Wenen.
Interflug was de nationale luchtvaartmaatschappij van de Duitse Democratische Republiek van 1958 tot 1991, en had haar basis op de luchthaven Berlin-Schönefeld. De maatschappij stopte met haar operaties in 1991; door de Duitse Hereniging viel overheidssteun weg. Interflug was al verlieslatend en zonder deze steun kon ze niet overleven. Op 7 februari 1991 werd ze failliet verklaard, de laatste vlucht ging op 30 april naar Wenen.
​Kentekens DDR
In de voormalige DDR kon je via de kentekenplaten herleiden uit welke bezirk/district de bolides kwamen namelijk via de voorloopletters. Er is veel meer gedetailleerde informatie te vinden op (de Duitse) wikipedia .
|
|
Bron:
- www.achterdemuur.nl (Deze mooie website is ons helaas "ontvallen"!!! Het is inmiddels in gebruik door een ander bedrijf.)
- wikipedia
​Medailles in de DDR
Ik heb een website ontdekt met allerlei medailles, die zijn uitgereikt gedurende de DDR heerschappij. De kenners zullen wel weten, dat ze in de DDR gek waren op het belonen van de DDR burgers voor hun goede gedrag. Dit drukte zich uit in allerlei medailles en onderscheidingen, die in het leven werden geroepen voor de gekste dingen.
Klik hier voor deze website.
Klik hier voor deze website.
Dranketiketten
Ik heb een website ontdekt met allerlei etiketten van diverse dranken uit de DDR tijd zoals Vita cola en Radeberger bier. De labels zijn gesorteerd per stad/fabriek. Ongelofelijk leuke website waar je urenlang labels kunt bekijken. Leuk toch?!
(Speelgoed) vrachtwagens uit het straatbeeld van de DDR
Een eenvoudige pagina met verschillende speelgoed transportwagens uit het straatbeeld van de voormalige DDR.
Niet meer, niet minder.
Niet meer, niet minder.
​Oost-Duits of DDR-dialect
Oostmiddelduits is de overkoepelende term voor een verzameling Middelduitse dialecten die voornamelijk in de voormalige DDR worden gesproken. Als zodanig staan deze dialecten tegenover het Westmiddelduits. De woordenschat is vastgelegd in enkele woordenboeken.
Als gevolg van de verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog zijn veel sprekers van de Oostmiddelduitse dialecten vanuit de voormalige Oost-Duitse provincies Silezië, Oost-Pruisen en Sudetenland naar het westen van Duitsland gevlucht, waar zij hun dialect hebben aangepast. Hierdoor zijn sommige Oostmiddelduitse dialecten zoals het Laagsilezisch tegenwoordig nagenoeg uitgestorven.
Bron: Wikipedia
Als gevolg van de verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog zijn veel sprekers van de Oostmiddelduitse dialecten vanuit de voormalige Oost-Duitse provincies Silezië, Oost-Pruisen en Sudetenland naar het westen van Duitsland gevlucht, waar zij hun dialect hebben aangepast. Hierdoor zijn sommige Oostmiddelduitse dialecten zoals het Laagsilezisch tegenwoordig nagenoeg uitgestorven.
Bron: Wikipedia
Ambassadeurs van de DDR
Klik hier voor een lijst met alle ambassadeurs van de Duitse Democratische Republiek (1949-1990).
Het bevat ook alle permanente vertegenwoordigers (zgn. Ständigen Vertreter) bij supranationale en intergouvernementele organisaties en de Bondsrepubliek Duitsland. De lijst is gestructureerd volgens de officiële districten van de DDR-ambassades in 1990.
Het bevat ook alle permanente vertegenwoordigers (zgn. Ständigen Vertreter) bij supranationale en intergouvernementele organisaties en de Bondsrepubliek Duitsland. De lijst is gestructureerd volgens de officiële districten van de DDR-ambassades in 1990.
Het verloop van de Berlijnse Muur
Wil je weten waar de Berlijnse Muur precies liep? Zie hier.
Glasfäden - Aus dem Osten in den Osten
*** Je moet eerst de app Glasfäden downloaden via de App Store of Google Play.***
Door de toenemende productie sloot het toenmalige DDR regime verdragen af met diverse socialistische broederstaten zoals Hongarije, Cuba, Angola en Vietnam om gastarbeiders aan de DDR te leveren. Hierdoor waren er (ten tijde van de val van het communisme) zelfs meer dan 90.000 gastarbeiders aanwezig in de DDR. Ze woonden en leefden in diverse hostels in de buurt van de productieplaatsen onder povere omstandigheden.
Glasfäden (vertaald: draden van glas) is een interactief stripverhaal in de vorm van een app, waar je (al swipend) wordt meegenomen in het verhaal van de hoofdpersoon, die in 1988 als arbeidsmigrant van Vietnam naar de DDR kwam.
Toen prompt "de Muur viel" een jaar later, verloor ze haar baan en was haar aanwezigheid vanaf dat moment niet meer nodig (noch gewenst). Toen de Vietnamese arbeidsmigranten een vertrekpremie werd aangeboden + een gratis vliegticket naar Vietnam, gingen de meesten overstag en accepteerden ze het aanbod. Zij besloot echter om te blijven en (met haar gebrekkige Duits) haar plaats te vinden in een verscheurd land wat geteisterd werd door ontevreden Oost-Duitse burgers, die een oorzaak/zondebok zochten voor de armoede en werkloosheid na de Val van de Muur.
Bron: IDFA (International Documentary Film Festival Amsterdam)
Door de toenemende productie sloot het toenmalige DDR regime verdragen af met diverse socialistische broederstaten zoals Hongarije, Cuba, Angola en Vietnam om gastarbeiders aan de DDR te leveren. Hierdoor waren er (ten tijde van de val van het communisme) zelfs meer dan 90.000 gastarbeiders aanwezig in de DDR. Ze woonden en leefden in diverse hostels in de buurt van de productieplaatsen onder povere omstandigheden.
Glasfäden (vertaald: draden van glas) is een interactief stripverhaal in de vorm van een app, waar je (al swipend) wordt meegenomen in het verhaal van de hoofdpersoon, die in 1988 als arbeidsmigrant van Vietnam naar de DDR kwam.
Toen prompt "de Muur viel" een jaar later, verloor ze haar baan en was haar aanwezigheid vanaf dat moment niet meer nodig (noch gewenst). Toen de Vietnamese arbeidsmigranten een vertrekpremie werd aangeboden + een gratis vliegticket naar Vietnam, gingen de meesten overstag en accepteerden ze het aanbod. Zij besloot echter om te blijven en (met haar gebrekkige Duits) haar plaats te vinden in een verscheurd land wat geteisterd werd door ontevreden Oost-Duitse burgers, die een oorzaak/zondebok zochten voor de armoede en werkloosheid na de Val van de Muur.
Bron: IDFA (International Documentary Film Festival Amsterdam)
DDR-terminologie
Ik kom regelmatig woorden/termen tegen, die mij niets zeggen. Immers, ik ben geen Ossie. Ik heb besloten om dit soort informele termen uit het Oost-Duitse taalgebruik te verzamelen op deze toepasselijke locatie "Waar hoort dit?".
Margot Honecker-Feist Minister van Volksonderwijs |
De "paarse heks" was één van de benamingen, die werd gegeven aan Margot Honecker (echtgenote van Erich Honecker en tevens voormalig minister van Volksonderwijs).
Frau Honecker viel op door haar lila haarspoeling. Veel oudere vrouwen uit die tijdperk lieten hun haar lila verven door hun kapper voor een fris/lichte kleur. Ze deden dit om de geelachtige haarkleur die als onprettig werd ervaren te verbergen. Margot Honecker was (naast Stasi-chef Erich Mielke) de meest gehate persoon van het DDR-regime.
|
Erich Honecker Secretaris-generaal v/d SED Voorzitter van de Staatsraad |
Niet alleen Frau Honecker was mikpunt van spot. Ook haar echtgenoot Erich Honecker, de voorlaatste Staatsraadvoorzitter van de Duitse Democratische Republiek (DDR), kreeg in zijn tijd een paar bijnamen toebedeeld.
De bekendste bijnaam is waarschijnlijk Honi (afkorting gebaseerd op zijn achternaam) of Honny (gebaseerd op de tekst van het lied "Sonderzug nach Pankow", waar zanger Udo Lindenberg op een lollige manier de draak steekt met Erich Honecker.) Het schijnt, dat diplomaten uit het Oostblok onderling hem "de Duitse Chinees" noemden vanwege zijn hoge jukbeenderen en smalle ogen.
Ook protestzanger W. Biermann had een bijnaam bedacht voor Erich Honecker in één van zijn liedjes. Deze is wat minder vleiend. Te weten, Stalinistische "syfilis".
Wolf Biermann had overigens ook bijnamen bedacht voor een aantal andere DDR-prominenten zoals Egon Krenz (de opvolger van Erich Honecker), die ''unsere Stasi-Metastase" werd genoemd oftewel "onze Stasi-uitzaaiing". Of de hoofdcommentator van Der schwarze Kanal Karl-Eduard von Schnitzler, die de bijnaam "elender Sudel-Ede" kreeg, wat vrij vertaald "miserabele moddergooiende Ed" betekent. |
Ikarus Type 280 |
Hieronder staan een paar omschrijvingen voor de Ikarus 280.
De Ikarus 280 is een gelede bus, die werd geproduceerd door fabrikant Ikarus in Mátyásföld (Hongarije) en doorgaans werd ingezet voor stadsvervoer. De Ikarus 280 domineerde het straatbeeld tijdens de Koude Oorlog in de diverse Oostbloklanden. Hij werd gebouwd van 1973 tot 1989.
|
|
|
|
Volksjagd ("Volksjacht")
(Staats)jacht was een bezigheid, die niet alleen bij de DDR-leiders zoals Ulbricht en Honecker geliefd was. In de tijd van Lenin had je namelijk ook diverse jachtgebieden, die werden gebruikt door de politieke en bestuurlijke elite. Verder waren de Roemeense dictator Ceausescu en Joegoslavische Tito ook gepassioneerde jagers.
De jacht in de DDR werd in 1953 gereguleerd als gevolg van de invoering van de "Wet op de regulering van de jacht". De wet legde het beheer van wild en het subjectieve recht om te jagen in handen van de staat. Deze jachtwet werd door de DDR becommentarieerd met de woorden "de jacht is van het volk" wat de indruk wekte, dat in beginsel iedereen in de DDR (dus ook het volk) het recht had om te jagen en de jachtgronden door de staat ter beschikking werden gesteld aan diezelfde volk.
Alleen voor de SED-elite
Hoewel de naam anders doet vermoeden, was deze bezigheid vooral weggelegd voor het "SED-management". Door speciale rechten verzekerde men zich van het recht om te jagen in speciaal aangewezen gebieden, die werden aangeduid als staatsjachtgebieden, diplomatieke jachtgebieden en zogenaamde wildonderzoekgebieden. Deze waren alleen beschikbaar voor exclusieve groepen mensen zoals hoge militaire officieren en medewerkers van de Staatsveiligheid.
De SED-leiding wilde deze privileges niet toewijzen aan alle lagen van de bevolking, omdat men niet al te huiverig was om wapens te verstrekken aan het volk ondanks de noodzaak hiervan om te kunnen jagen. Deze wapens konden namelijk een bedreiging vormen bij een mogelijke opstand tegen diezelfde SED-leiding. Naast de speciaal aangewezen gebieden werden er dus ook strenge beperkingen opgelegd aan het wapenbezit van jagers. Geweren werden alleen maar voor een beperkte periode ter beschikking gesteld aan jagers. Jachtgeweren waren bijna helemaal niet toegankelijk. Ook besloot de Volkspolizei (VoPo), dat er slechts een (ontoereikend) aantal geweren beschikbaar mocht zijn voor jagers en als munitie mochten alleen jachtgeweergranaten worden gebruikt. Er was dus in feite geen sprake van een volksrecht in de zin van een brede deelname van burgers aan de jacht.
Het "socialistische" jagen
Rondom het jachtsysteem in de DDR zijn een hele reeks jachttradities verzonnen. Hoewel er (internationaal gezien) bezwaren waren tegen de jacht vanwege het onnodig dierenleed bij het doodschieten van wilde dieren, werd de volksjacht in de DDR juist gepropageerd als een positieve activiteit. De redacteuren van de enige jachttijdschrift Unsere Jagd werden aangespoord om jachtgebruiken en -tradities in te bedden in de "socialistische jachtcultuur".
Het doel was om een socialistisch tintje te voegen aan deze jachttradities door de "educatieve waarde" te benadrukken, die diende om het collectief te versterken. Er werden daarnaast speciale klederdrachten, liederen en insignes bedacht, maar ook fictieve titels zoals bosbouwmeester aan verdienstelijke burgers, die niet eens actief waren in de bosbouw. Tenslotte werd nog het argument opgeworpen door het Instituut voor Wildonderzoek van de DDR, dat de jacht erop was gericht om de vleesvoorraad van de bevolking te vergroten.
Jachtslot Hubertusstock
Één van de jachtlocaties was het jachtslot Hubertusstock (eigenlijk Haus Hubertusstock), welk de officiële jachtresidentie van de Duitse staatshoofden was tijdens het Duitse Keizerrijk en de Weimarrepubliek. Vanwege zijn representatieve functies werd de term "Jagdschloß Hubertusstock" gebruikt.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het jachtslot met de oprichting van de DDR publiek eigendom en werd het door de deelstaat Brandenburg gebruikt als buitenverblijf van de minister-president. In die tijd werd het onderhoud en de verzorging uitgevoerd door de hoofdboswachter van het bosbouwkantoor Grimnitz.
Na de ontbinding van de deelstaten in de DDR nam het Ministerie van Binnenlandse Zaken het gebouwencomplex in 1952 over en gebruikte het tot 1971 als recreatiecentrum voor hogere rangen door bijvoorbeeld een aanbouw, die dienst deed als regeringspension tot het einde van de DDR, maar ook vier gastenbungalows en een multifunctioneel gebouw met zwembad, sauna, sportruimtes en schietbaan. Ook buiten het gastenverblijf werd allerlei faciliteiten gecreëerd zoals een nieuw serviceterrein bestaande uit verschillende gebouwen zoals een keuken, garageplaats, nieuwscentrum, verwarming/noodstroomgenerator, verblijfsgebouw met aparte ruimtes voor het gewone personeel, bewakers en MfS-personeel.
Dit alles werd beschermd door onderofficieren en soldaten van het NVA bewakingsregiment "Hugo Eberlein", die elke twee tot vier weken rouleerden om het hele terrein te beschermen, inclusief de twee boothuizen aan het Werbellinmeer.
De jacht in de DDR werd in 1953 gereguleerd als gevolg van de invoering van de "Wet op de regulering van de jacht". De wet legde het beheer van wild en het subjectieve recht om te jagen in handen van de staat. Deze jachtwet werd door de DDR becommentarieerd met de woorden "de jacht is van het volk" wat de indruk wekte, dat in beginsel iedereen in de DDR (dus ook het volk) het recht had om te jagen en de jachtgronden door de staat ter beschikking werden gesteld aan diezelfde volk.
Alleen voor de SED-elite
Hoewel de naam anders doet vermoeden, was deze bezigheid vooral weggelegd voor het "SED-management". Door speciale rechten verzekerde men zich van het recht om te jagen in speciaal aangewezen gebieden, die werden aangeduid als staatsjachtgebieden, diplomatieke jachtgebieden en zogenaamde wildonderzoekgebieden. Deze waren alleen beschikbaar voor exclusieve groepen mensen zoals hoge militaire officieren en medewerkers van de Staatsveiligheid.
De SED-leiding wilde deze privileges niet toewijzen aan alle lagen van de bevolking, omdat men niet al te huiverig was om wapens te verstrekken aan het volk ondanks de noodzaak hiervan om te kunnen jagen. Deze wapens konden namelijk een bedreiging vormen bij een mogelijke opstand tegen diezelfde SED-leiding. Naast de speciaal aangewezen gebieden werden er dus ook strenge beperkingen opgelegd aan het wapenbezit van jagers. Geweren werden alleen maar voor een beperkte periode ter beschikking gesteld aan jagers. Jachtgeweren waren bijna helemaal niet toegankelijk. Ook besloot de Volkspolizei (VoPo), dat er slechts een (ontoereikend) aantal geweren beschikbaar mocht zijn voor jagers en als munitie mochten alleen jachtgeweergranaten worden gebruikt. Er was dus in feite geen sprake van een volksrecht in de zin van een brede deelname van burgers aan de jacht.
Het "socialistische" jagen
Rondom het jachtsysteem in de DDR zijn een hele reeks jachttradities verzonnen. Hoewel er (internationaal gezien) bezwaren waren tegen de jacht vanwege het onnodig dierenleed bij het doodschieten van wilde dieren, werd de volksjacht in de DDR juist gepropageerd als een positieve activiteit. De redacteuren van de enige jachttijdschrift Unsere Jagd werden aangespoord om jachtgebruiken en -tradities in te bedden in de "socialistische jachtcultuur".
Het doel was om een socialistisch tintje te voegen aan deze jachttradities door de "educatieve waarde" te benadrukken, die diende om het collectief te versterken. Er werden daarnaast speciale klederdrachten, liederen en insignes bedacht, maar ook fictieve titels zoals bosbouwmeester aan verdienstelijke burgers, die niet eens actief waren in de bosbouw. Tenslotte werd nog het argument opgeworpen door het Instituut voor Wildonderzoek van de DDR, dat de jacht erop was gericht om de vleesvoorraad van de bevolking te vergroten.
Jachtslot Hubertusstock
Één van de jachtlocaties was het jachtslot Hubertusstock (eigenlijk Haus Hubertusstock), welk de officiële jachtresidentie van de Duitse staatshoofden was tijdens het Duitse Keizerrijk en de Weimarrepubliek. Vanwege zijn representatieve functies werd de term "Jagdschloß Hubertusstock" gebruikt.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het jachtslot met de oprichting van de DDR publiek eigendom en werd het door de deelstaat Brandenburg gebruikt als buitenverblijf van de minister-president. In die tijd werd het onderhoud en de verzorging uitgevoerd door de hoofdboswachter van het bosbouwkantoor Grimnitz.
Na de ontbinding van de deelstaten in de DDR nam het Ministerie van Binnenlandse Zaken het gebouwencomplex in 1952 over en gebruikte het tot 1971 als recreatiecentrum voor hogere rangen door bijvoorbeeld een aanbouw, die dienst deed als regeringspension tot het einde van de DDR, maar ook vier gastenbungalows en een multifunctioneel gebouw met zwembad, sauna, sportruimtes en schietbaan. Ook buiten het gastenverblijf werd allerlei faciliteiten gecreëerd zoals een nieuw serviceterrein bestaande uit verschillende gebouwen zoals een keuken, garageplaats, nieuwscentrum, verwarming/noodstroomgenerator, verblijfsgebouw met aparte ruimtes voor het gewone personeel, bewakers en MfS-personeel.
Dit alles werd beschermd door onderofficieren en soldaten van het NVA bewakingsregiment "Hugo Eberlein", die elke twee tot vier weken rouleerden om het hele terrein te beschermen, inclusief de twee boothuizen aan het Werbellinmeer.
